Timmerman van zolder

De bagagedrager van mijn (Cryz)bike heeft al vele extensies gezien. Voor het vervoer van mijn losgehaalde fietskar sloeg ik de plank ook niet mis. Om geen lekke banden te veroorzaken boorde ik er sleufjes in zodat daar de herbruikbare tight-wraps van de Lidl voor een verbinding konden zorgen.

Wel was het even puzzelen hoe ik het grote frame hoog genoeg boven het wegdek kon houden. En zelfs op de afgebeelde wijze werkte dat niet 100%, ik moest de route aanhouden zoals ik die met de DF naar het Noorden aanhoud. Maar dat de tweewieler een korte wielbasis heeft bleef zich zelfs ondanks dat nog wreken. Met de trappen had ik eigenlijk minder problemen ;-)
De bagage was dan dit keer ook zwaarder zodat ik om het gebruik van de fietskar eigenlijk niet heen kwam. Een originele Black & Decker workmate en een platenspeler op dat ding (in opgevouwen toestand die eerste).

Omdat ik tegen het digitaliseren van Het Schaep met de 5 Pooten van de zolder in Purmerland (het ouderlijk huis) opzag heb ik eerst het net afgespeurd of met name Leen Jongewaard al niet al lang upgeload was.
Maar dat bleek niet het geval dus heb ik dat, met foto, tekst, Windows Movie Maker en de (oude) pickup gedaan.

Nou, wat vind je wat?

Prettige Kerst!

Trap-transport

Ook na de dood van Paul van Roekel moet de planeet verder.
Weinig geschreven de laatste tijd maar ik zit zeker niet stil. Dat is voor de afgebeelde wijze van trap-transport eigenlijk LETTERLIJK het geval ;-)

Ons moeder wordt wat oud om de grote oude woning in Purmerland nog te bestieren. Ze heeft daarom een huurwoninkje in Monnickendam gevonden.
Er blijven door de verhuizing dus veel spullen over van de ouderlijke woning zoals deze aluminium trap.
Maar zo'n huishoudtrapje (waarvan ze er wel 3 had) blijft natuurlijk handig tot aan de laatste dag van het zolder-opruimen. Ik reed daarom eerst 20 kilometer via het Noordhollands kanaal Noordwaarts met mijn eigen roestige stalen trap (met eveneens 4 treden) waar steeds verf en roest van af bladert (en waarvan ik het opruimen daarvan zat ben!).
In de voormalige dorpsbakkerij verruilde ik die voor de afgebeelde.
Je kunt gerust van me aannemen dat die andere trap -hoewel nog bruikbaar- er niet meer uitziet. Dat moge tevens als excuus dienen voor het feit dat er geen vergelijkingsfoto gemaakt is door ondergetekende...Plus de vroege donkerte.

In geen enkele velomobiel (zelfs een Quatro of een Strada) zul je dergelijk klimgereedschap ingepast krijgen. Met een rechtopfiets heb je na twintig kilometer vermoedelijk een kapotte schouder en een gebroken rug. Of vice versa.
Wel was de heenweg met mijn Cryzbike-voorwielaandrijver uiteraard met de stalen trap zwaarder dan de terugweg met de aluminium...

Het evenwichtspunt van de lading heb ik door middel van een antieke waswringerklem van een bovenlader-wasmachine vastgeklemd aan de bagagedrager. Uit de tijd van Edith Piaf zal ik maar zeggen.

Kamperen (met de ligfiets)

Het voordeel van je eigen camping tochten is dat je niet door 'ligfietscollega's' van de vereniging met een benzine-auto van het veld geduwd kan worden!
Kijk maar eens hoe ruim (en veilig) ik hier op de Allure Camping de Zeven Linden in Baarn sta. In afwachting van de Meewind-tour in Amersfoort op 12 oktober!

Deze tent is een krijgertje uit de familie en ik had er vanwege de zware uitvoering van het linnen tentdak grote verwachtingen van...Helaas is de tent door de mand gevallen in verband met grote condensatie tegen het grondzeil en de (enkelwands) tentopening. En dat nog wel een tent die trots de naam 'Wells Perry Sport' draagt !
Zeker heb ik het niet koud gehad door twee relatief dunne matjes op elkaar te leggen. Die vormen zo aparte luchtkamers en zijn daardoor veel warmer dan één dikke -met poreus schuim! En zijn voor een habbekrats te koop in een kringloopwinkel.
Maar de eerste nacht sliep ik vooral beroerd door verkeerde plaatsing onder de hoge bomen. Water dat zich boven in de naalden vergaarde viel als een soort waterbom naar beneden, Net of je in het centrum van een luidspreker bent gaan liggen hoe dat door klinkt...)-:

De ochtend van de race (het was eindelijk droog geworden) heb ik de haringen dus los gehaald en het hele zwikkie naar de veelgebruikte kale plek bij de bomen vandaan verplaatst. Ondanks de iets lagere en dus een tikkie nattere plek toch niet voor niets de meest gebruikte!
Goed, als ik 3 elektrische dekens mee genomen (of 1-1 persoons en 1- 2 persoons) had en die onder het grondzeil had geplaatst zou het condensprobleem zich waarschijnlijk niet hebben voorgedaan.
Maar ik had de tentplaats niet gereserveerd (i.v.m. duurder) en als ik op de volgende 'natuurcamping' terecht was gekomen zou er echt geen elektriciteitspaal bij de tent gestaan hebben. En was het probleem er alsnog geweest.
Gelukkig heb ik de tent na thuiskomst terug kunnen geven en zonder de lekke Yellowstone Matterhorn 1 er meer bij ben ik na een zoektochtje over het internet tot een nieuw lichtgewicht trekkerstentje gekomen. Van Decathlon, de Quechua Quickhiker 2  (twee kilogram).

Deze heeft als veel moderne tenten de boogstok aan de buitenkant zitten waardoor buiten- en binnentent als één geheel zijn op te zetten. Daardoor zal ik als het weer regent bij aankomst toch gelijk met het opzetten kunnen beginnen zonder dat de binnentent nat kan worden (aan de onderkant zit ten slotte het grondzeil).
Bovendien zitten er, een noviteit, 4 korte stokjes al ingenaaid in het dakzeil. Wat ook de snelheid van het opzetten zeker zal bevorderen ;-)

Voor als bagage-omvang en gewicht er minder toe doen heb ik dan nog altijd de oude vertrouwde Nomad Bantoe ter beschikking. Of voor als er ruzie in de tent is :-)

Die weegt 2 kilo meer maar deze fijne koepeltent is ruimer met goedwerkende verluchtingen tegenover elkaar die door een stok in de nok in elkaars verlengde liggen.

Roeifietstreffen 2014 Anna Paulowna

De Quickhiker heeft een onderverluchting die ik waarschijnljjk het best in de windrichting plaatsen kan (de tent is getest in een windtunnnel op een draaiplateau tot 70 km/uur). De warmere vochtrijke lucht die ik uitadem kan daarna via het tentdak met muggendoek aan de bovenkant aan de andere (onderdruk-) kant de tent weer verlaten.
Ik heb verscheidene goede beoordelingen over deze tent gelezen o.a. op het Wereldreizigersforum en impressies van de tent bekeken op YouTube. De waterdichtheid staat nergens ter discussie en is opgegeven als 4 meter waterkolom.

Het is inmiddels een anachronistische uitdrukking geworden maar ik hoop zo niet over één nacht ijs te gaan ;-)      

 

Verlengde (en verbrede) bagagedrager

Het had me leuk geleken de Appelflappentocht eens mee te rijden op de roets. Maar dat die werd afgelast vanwege de regen en wind  kwam me anderzijds ook niet slecht uit. Want daardoor zou ik niet met het fietskarretje de 117 kilometer hoeven overbruggen!
Want kamperen dichtbij het pannenkoekenhuis móést anders eigenlijk wel in verband met werkzaamheden aan het spoor zodat de trein niet verder reed dan Utrecht...

Daags ervoor ben ik al bezig geweest met het testen van het door mij bewerkte tentje want regen genoeg buiten. Maar na het provisorisch opzetten op de stoeptegels in de tuin bleef zich toch steeds weer water verzamelen op het grondzeil.
Na het mislukte roeifietstreffen met dit ding zou ik nu toch echt de oude vertrouwde Nomad Bantoe weer in moeten zetten!
Maar die is groter en zwaarder en met bijvoorbeeld twee dunne slaapmatjes (warmer dan 1 dikke volgens mij) zou ik dat niet op de fiets krijgen!
Maar door de afgelasting had ik nu dus zo'n drie dagen vrij 'over'. Bordevol creatieve energie!

Behalve het gewicht zijn stroomlijn en rolweerstand natuurlijk ook met een Thys allesbepalend. En de beste plaats om extra bagage mee te nemen is niet zozeer naast je fiets (zoals met banaantassen toch veelal het geval is) maar achter je rug.

Met een fietskar zoals ik die destijds gebruikte om naar Anna Paulowna te geraken wordt het frontaal oppervlak ineens een stuk groter namelijk. Laag bij de grond en in de breedte. Vandaar dat ik toen al na 70 kilometer even helemaal stuk was...  

In het verleden heb ik nog wel eens gemopperd dat de "nieuwe" 222 ondanks zijn fraai gevormde achtervork nog steeds geen vering had mee gekregen...
Maar ontegenzeggelijk voordeel is de sterkte van de achtervork op die manier.

En dat is niet alleen handig voor een (stevige) bevestiging van bijvoorbeeld een Bobyak. Ook mijn bagagedrager zit nu veel sterker vast dan mogelijk is met een geveerde achtervork.
Daar zou ik gebruik van moeten maken in plaats van die alleen te gebruiken als ondersteuning van de gebruikelijke stoel- en (medium) Radical banaantas!

Een bagagedrager-verlenger in de vorm van een triplex plaatje maakt ruimte voor bijvoorbeeld twee matjes en de slaapzak. Kijk, zo kunnen we snel backpacken!

Tegen doorbuigen door het (deinend) gewicht gebruikte ik aan weerszijden de kleinste alu hoekprofiel van Hornbach.

Maar ook een Thys toptas kan door een scharnierend smaller plaatje aan de achterkant als kont dienen van het geheel.

Als ik er nog een flexibele hoes om zou slaan is alles nóg beter gestroomlijnd en gelijk bestand tegen de regen.
Maar ook kan ik de banaantas nu gunstiger ophangen, hoger en meer naar achteren achter mijn lichaam. Nog maar één van de drie bandjes hangt nog over de stoel.
Omdat de kampeerdrager breder is kan ik onder de Radical zelfs nog een squash-tas kwijt!

Op deze manier kan ik voorwaar met de zware Nomad Bantoe tent ten strijde trekken is mijn inschatting. Kan ik ten minste rechtop zitten en zonder wateroverlast (op een tentenveld zonder auto's)!

Voor Wim, Jan, Pietje en Klaasje

Jaren geleden al informeerde ik, in het oerwoud van fietsventielen naar zijn voorkeur aan Wim Schermer. Zijn keuze was toen "het autoventiel".
Omdat ik het niet zo chique vind te vragen naar al te persoonlijke zaken (die me eigenlijk ook wat minder interesseren meestal eerlijk gezegd) vroeg ik aan Jan Geel of hij dat er mee eens was. Op zijn stoere macho manier (die deze aardige man zo aangeleerd heeft in de loop van zijn leven) wierp hij tegen dat "die anders heel lastig zijn te laten leeglopen om bij je te steken".
Eigenlijk ben ik het met hun beiden eens, maar op dat bezwaar van Jan heb ik nu iets gevonden !

Ik weet, er is een speciaal stukje gereedschap (het lijkt op een verloopnippel) dat aan het smalle uiteinde een sleufje heeft om het binnenwerk van het autoventiel los te draaien. Maar dat past lang niet altijd want er worden diverse uitvoeringen geleverd door de fabrikanten.
Een ander bezwaar vind ik dat je aan een voorheen goed sluitend ventiel beter niets los kunt halen wat je gewoon vast kunt laten zitten. Want dan weet je opnieuw niet of je zojuist geplakte band nu (langs het ventiel) gaat lekken of niet ;-)

Tijd voor een stukje Eigenfiets.nl zelfknutsel-gereedschap dus!   

Om de slogan "Leef met vlag en wimpel maar houd het simpel!" van van Kooten en de Bie in ere te houden hoeft er dit keer niet gelast, gelamineerd of gepopt te worden.
Ik nam eenvoudigweg een warteltje van een Hollands ventiel (dat dezelfde schroefdraad heeft) maar stak daar van onder naar boven een M3 boutje door met een zeskantmoertje, ganz eindfach also.

Door de zeskant te verdraaien kan voor ieder autoventiel de lengte gevonden worden waarop de stift voldoende wordt ingedrukt terwijl de wartel op het draad houvast vindt.

Om nu te voorkomen dat dit eenvoudige maar uiterst handige stukje gereedschap uit elkaar valt na gebruik voeg ik ten slotte een borgmoertje toe. 
Zo blijft alles bij elkaar maar toch afstelbaar voor een volgende op te vouwen binnenband met autoventiel!

Slimme Scharrelslager schiet te hulp!

Niet voor het eerst, maar zaterdag ben ik ineens goed in de problemen geraakt.
Toch was het niet zo'n onlogische keuze om de roeifiets te verkiezen op deze regenrijke boodschappendag. Met een deels Gore-Tex uitrusting aan. De Thys 222 staat bij mij in de woning namelijk op z'n achterwiel, vlak achter de voordeur! :-) 

Onlangs is het dyneema gebroken en voor mijn gevoel al kort nadat ik dit omgedraaid heb. Dat blijkt ook wel te kloppen als ik de kilometerstanden uit de kantlijn op deze pagina bekijk.
Door de truc met het extra stuk dat ik nog onder de ring ingesloten heb van het koord dat ik ook (daadwerkelijk) gebruik was het gelukkig wel mogelijk het koord nog een keer te gebruiken. Voor een derde leven dus eigenlijk. Maar ik vind het er niet meer zo jofel uit zien na bijna 3000 kilometer!
Daarom besluit ik op goed geluk naar de KNSM-eilanden te rijden waar de Lijnenspecialist resideert. Nou ja " resideert" (derde per. enkelv. teg tijd: T) die blijkt helaas gesloten. Dus door naar een supermarkt waar ik besluit niet naar binnen te gaan omdat er geen fietsslot in de toptas gesloten is...Die huist daar dus ook al niet.
Toch altijd nog beter dan een konijn met zijn psychedelische contradictie: die woont in een hol, behalve als hij thuis is want dan is het vól!
Nu troost ik mij dat een andere boodschap van praktische aard weer een heel andere richting op ligt dus dat mijn woning toch weer op de route ligt om even snel een kabelslotje bij te pakken met een huislijke tussenstop.
Ik doe dan helaas iets minder verstandigs als te doen gebruikelijk. Ik hang de sleutel van de voordeur niet met de karabijnhaak terug aan mijn broek maar aan een oog van de Radical tas (!).
Behalve die toptas heb ik gelukkig ook nog de tennisracket-tas min of meer vast aan de roeifiets hangen tegenwoordig. Om een zak schips heel te houden los van de overvolle boventas nadat ik bij de AH klaar was en rij nu van de Indische buurt de Watergraafsmeer in om te informeren naar de aankoopmogelijkheden van mijn gedroomde seringenstruik bij Intratuin.
Bij toeval (toch nog weer een tussenstop) kom ik er echter tot mijn onthutsing achter dat de tas met mijn belangrijkste spullen (de Radical) verdwenen is!
Dat is werkelijk een spookbeeld voor me want dat is me decenia geleden ook al eens gebeurd. 
Als iemand aandacht heeft gehad voor waar ik mijn geld placht onder te brengen is zo'n over het stoeltje geschoven gebruiksvoorwerp -dat buiten mijn gezichtsveld valt- makkelijk weg te grissen! Zeker rijdend (volt. deelwoord ) op de roeifiets waarbij je telkens even iets uit de stoel komt...
Ik rij nog terug naar de AH en speur over de weg. Maar weinig kans natuurlijk in een stad met zoveel inwoners op zaterdag middag. Bij Osirus!
Dan moet ik ook nog eens 40 kilometer extra roetsen om de reserve sleutel van mijn voordeur op te gaan halen waarvan 20 met flinke tegenwind.

Gelukkig zijn er,  je moet er wel met een vergrootglas naar zoeken, ook nog positieve individuen op deze wereld. Mensen die niet alleen maar egoïstisch fossiel stoken, reizen en consumeren en zich gevonden voorwerpen toeeigenen. 

Eindelijk thuis logde ik in op mijn Triodosrekening om mijn pas te blokkeren. Ook keek ik natuurlijk gelijk op het transactie-overzicht of er via de contactloos betalen mogelijkheid (!) geld was opgenomen door derden.
Welnu dat was er, maar niet meer dan 2x €0,01! Curieus..
Tot het tot me doordrong dat dit uiteraard niets met diefstal te maken had maar dat de andere rekeninghouder, de 'Scharrelslager' in de Hoogstraat 60 te Watergraafsmeer kennelijk mijn tas gevonden had!
Een internetzoekopdracht levert je dan op dat er maar één slager zich (nog) met specifiek de verkoop van scharrelvlees bezig houdt (en biologisch verbouwde groente) in de hoofdstad. En die bevindt zich nu precies op de route die ik gefietst had die dag!
Long story short, via hun internetpagina krijg ik contact met de eigenaar Cees die mij al zondag terugbelt dat ik direct na mijn werk de tas weer kan komen ophalen als de winkel open is.
Dat doe ik dan natuurlijk maandag ook enthousiast en geef hem twee tientjes om de goede zaak te ondersteunen. De tas was afgegeven door een eerlijke buurvrouw vertelt hij openhartig. En hoe hij wel vaker gevonden tassen of portemonnees op deze manier terug weet te bezorgen bij de eigenaar!

Het afhalen en woon-werk doe ik trouwens die dag wel even met de DF want het roetsen had wel een subtiele knauw gekregen op dat moment!

De oorzaak was waarschijnlijk een verkeersheuvel in de straat in combinatie met het feit dat ik (ondanks de squash-tas) nog steeds tussen de toptas en de bagagedrager een opgevouwen zijtassensysteempje gepropt had zitten.
Waardoor de tas niet voldoende over het zitje geschoven heeft gezeten. En dat nog weer verergerd met 2 blikken en een pak yoghurt bovenin dat dus alles top-zwaar maakte!
   
 

Waren er maar meer mensen die zich inzetten voor het algemeen belang en ter voorkoming van het dierenleed van de intensieve veehouderij met zijn stikstof-uitstoot!

   

Weggooien kan altijd nog!

De keuze om bij voorkeur zélf reparaties aan je velomobiel uit te voeren kan zelfs leiden tot het kunnen wegdoen van de auto, zoals bij mij het geval was.
Je kunt de opgedane ervaring met composietverwerking vervolgens weer gebruiken voor verdere milieu-ontlastende activiteiten. Zoals voor de verlenging van het gebruik van kunststof voorwerpen.

Zo vond ik een keer op de Dappermarkt (u weet wel van "simpelweg gelukkig in de Dapperstraat"- J. C. BLOEM 1887-1966) een opklapbaar krukje.

Het was na sluitingstijd van de markt en de koopman had het tegen een lantaarnpaal gezet omdat een scharnier beschadigd was.

Voor de vinder...Een Amsterdammer zegt immers niet altijd wat je graag hoort maar ze vertellen je liever de waarheid (hij had het ook kunnen proberen heimelijk te verkopen)!
Ondanks het afgebroken stukje scharnier heeft het me toch nog jaren naar een hoger plan geholpen! Het voorkomen van de eindeloze weggooi van plastic in het achterhoofd bracht me ertoe de bovenkant te repareren met epoxy en carbon reparatieband.

Dat heb ik loodrecht gelegd, tegen de richting van de scheur:

Omdat het unidirectioneel band is (dat verder alleen door garen bijeengehouden werd) kon ik het daardoor moeteloos om de rand van het krukje draperen. Wat je anders echt niet lukt met koolstof!



Het 2/3 scharnier dat vaak niet goed uitklapte en daardoor de breuk waarschijnlijk veroorzaakte heb ik vervangen door een metalen.

Zoals de eerste velomobielen van aluminium dus. Dat in dit geval resulteerde in het behoud van opklapbaarheid!

 

Het ei van squash

Ik ging eigenlijk naar de kringloopwinkel voor een jerrycan. "Hoe zo?" zult u zich welwillend afvragen "ome Mick heeft toch het fossielloos leven zo hoog in het vaandel?".  Klopt maar ik ging voor een opslagmedium van overtollig regenwater uit de regenton van mijn schuur!

Dorcas kringloopwinkel in Aalsmeer is werkelijk een warenhuis van formaat. Waar ik al snel een acht liter container vond voor een euro'tje.
En mijn inschatting dat die net in de medium Radical banaantas zou passen klopte gelukkig ook. Want ik was met de Thys. Precies in het midden van de tas ;-)
Door de eerder ingebrachte rekstokken werd de vierkante (dus stapelbare) vorm van de vloeistofhouder zo toch weer getransformeerd in een tamelijk gestroomlijnd geheel!

Maar op de afdeling fietsen- en trainingstoestellen viel mijn oog ook op deze gepecialiseerde tas: voor tennisrackets!

Drieënhalve euro voor zo'n prachtig afgewerkte
zijtas met ritssluiting en schouderdraagband vind ik niet te duur!

     

Fixatie bovenste excenters voetenslede

Ik zie mijzelf toch iets te vaak geconfronteerd met speling van de voetenslede ten opzichte van de boegspriet. Sleutelen af en toe is tot daar aan toe maar het moet niet te vaak zijn aan dezelfde onderdelen vind ik.  Hopenlijk  heb ik ook daarop nu een antwoord gevonden... 

Omdat mijn Eigenfiets RVS boegspriet dezelfde 3 cm breed is als de orginele heb ik (zoals eerder beschreven) alle drie de lagertjes aan de kant van de ring (de rechterkant)  ontdaan van de excenters en vervangen door -centrische- vulbussen.
Dat bevalt goed want juist aan die kant zijn de kleine Thys-excenters moeilijk bereikbaar sinds de uitvinding van de ' Revolver-ring'. En die glorierijke periode in de geschiedenis van de Thys-roeifiets is zeker een blijvertje ;-)!
De hoogte van het door mij gevonden kokerprofiel (5 cm) is jammer genoeg minder waardoor ik grotere lagers gebruiken moest voor de boven en onderkant.

En zelfs dat was niet genoeg om vulbussen te gebruiken in de bovenste lagers. Wat ik anders graag gedaan had!

Ver uit het handigste lager om de speling in de lengterichting op te lossen is namelijk dit -immers enige en in mijn geval grootste- onderlager!
Met het stellen van TWEE lagers loop je namelijk het risico dat de slede scheef komt te staan ten opzichte van de spriet.

Eerst heb ik de excenters aan de bovenkant gelijk gesteld door er een rechte lat boven op de slede (dus niet op de lagers!) te zetten. Dat werd toevallig een waterpas maar kan met ieder ander passend recht stuk materiaal.







Door verdraaien van één der zeskanten kon ik de afstand van mijn gereedschap tot de spriet voor- en achter precies gelijk stellen...

Om daarna met Bison twee componenten epoxy-klei de excenters in te sluiten. Met behulp van een klein elektriciteits-schroevendraaiertje als plamuurmesje ;-)
Een precisiewerkje waarbij ik rekende op de afsluitende werking voor de pasta van de rubber lagerpakking. Maar dat lijkt gelukt en mijn inschatting is dat de ontwrichtende krachten (bij aangetrokken m6 boutjes) ook niet buitengemeen groot zullen zijn.

Hierna stelde ik de speling er pas uit via het centrale onderlager. Precies hoe het volgens mij ook -als enige- opgelost zou dienen te worden.
In verband met zijnde het minste werk.     ☺

verstelbaar hangstuur DF

Er was die deelnemer aan de Waterlandtocht die mij met enige krachtsinspanning uit de DF zag klauteren en uitlegde dat hij zich dat wellicht in de toekomst niet meer zag doen. En daarom voor de zekerheid maar afgezien had van dit InterCity-model.... 

Wat me een te lang verhaal leek was uit te leggen dat het stuur (dat aan een elastiek hangt) mijn benen was gaan raken bij het uitstappen.
Misschien is het flexkoord zijn rek kwijt, uitgerekt door -tijdelijk- gebruik van een toetertje met blaasbalg aan het stuur of is de tightwrap waarmee hij rond het stuur vast zit gaan schuiven.
Eigenlijk stond verbetering daarvan al een tijdlang op mijn lijstje dus van het weekend het deksel maar eens los gedraaid...

oude situatie:















Mijn te doen gebruikelijke oplossing zou zijn iets van een stalen klem te knutselen met misschien een vleugelmoer en slotboutje m5 (met half weggeslepen kop tegen verdraaien). Zodat ik door verschuiving hiervan de stand van het stuur nog zou kunnen bijstellen.

Maar dat is ook al mogelijk met een lussen-constructie zoals in de armslagkabel van de Thys is voor gedaan (met paalsteken).

Uit de touwen- en elastieken-koffer toverde ik echter nog iets simpelers dat eveneens de truc doet. Een soort stelbinder onderdeel van -laten we zeggen- ABS.

Door een (groen) koordje rond de remgreepverbindig te leggen is het aangrijppunt hoger en op een vast onderdeel komen te zitten.

Er komt zo minder kracht op het elastiek, de spanning is instelbaar (en daarmee de stuurstand), Het is lichter dan een extra klem rond de stuurbuis en scherpe delen zijn er ook niet ontstaan jongens!











(Of oudere mannen die toch graag jongens willen blijven op deze plek :-)

Stuurtje versmallen. Maar voor welke tocht?

Het klinkt buitengewoon truttig, ik weet het, maar ik was te laat voor de Fortenroute vanwege te lang twijfelen over de te dragen kleding en schoenen...
Bovendien bleek ik 1 van de twee wekkers een uur te vroeg gezet te hebben waardoor het idee zich in mijn hoofd genesteld had "ach ik heb nog tijd genoeg"...

Maar dan heb ik het over verleden week, vandaag was ik minstens zo warrig bezig, voor de Waterlandroute van Raketfiets uit Weesp. Zou dit dan de gelegenheid zijn om mijn versmalde Cheetah stuurtje aan het ligfietsend publiek te tonen?

Alles gemonteerd binnen schouderbreedte, incl. bel en spiegeltje:

Een uur moest ruim voldoende zijn leek me dus ik staakte het zoeken naar een bepaalde camera-steun en vertrok half tien. Het was druk langs het Amsterdam-Rijnkanaal en het regende wat.
Stom genoeg belandde ik op een klinkerfietspad en bij het zien van de onderbreking voor een gemaal wist ik het zeker: ik was de brug naar Weesp straal voorbij gereden!
Na het missen van de Fortenroute werd ik hier knap nerveus van. Zou ik nu nog wel op tijd zijn?
"En fin" stelde ik me gerust, als ze al vertrokken waren zou ik ze waarschijnlijk aan de overkant van de weg mijn richting op zien komen...
Aangekomen op de verzamelplaats achter het treinstation bleek echter (al) geen sterveling meer aanwezig en de klok wees elf minuten over tien aan!
" Shit!" dus het was "wéér gebeurd!"
Had ik mij tot rust kunnen manen dan was het besef doorgedrongen dat niet 10:00 u. maar 10:30 de afgesproken tijd was. Dan was ik daar gewoon als eerste geweest.

Nu spoedde ik mij getergd huiswaarts om daar van fiets te wisselen. Met de smartphone als GPS om in korte broek en singletje met de DF naar de pauzeplek in Marken te sjeezen...

Naar mijn idee hadden ze door het overpakken der dingen nu toch wel een forse voorsprong en toen ik geen ligfietsers zag in het haventje van Marken nam ik dan ook aan dat ze ook hier al weg waren?
Dat bleek niet zo te zijn want de dijk terug afgereden zag ik eerst een trike mij tegemoet rijden. En nog ging mij geen lichtje branden want dit was al de tweede trike die ik tegen kwam. Maar toen ik Elly en Jules herkende begreep ik pas dat het groepje van zeven VLA was :-)
Ik was ze dus vóór geweest in plaats van te laat. Reed gewoon nog een keertje extra mee naar het vissersdorp. Waar dan wel de ketting van het kleinste voorblad liep zodat ik het deksel los moest schroeven. Ze zullen blij met mij geweest zijn want het tempo was toch al niet erg hoog!
Mogelijk door het door mij veroorzaakte oponthoud werd de gebruikelijke koffiebreak in het dorp overgeslagen. Maar ook het voor 'ons' bekende theehuis in Zuiderwoude op de route terug bleek gesloten.

Jules had een idee waar André mee instemde weer een tent verder...
Onder de Amsterdamse brug bestaat het een frietbaas onder een tent het nog steeds zijn met verzadigde vetzuren geïmpregneerde waar aan de man te brengen...

Bij de snackbar:  

Ik heb mijn zelf-geMickste sportdrankje er maar beter open geschroefd in plaats daarvan!

Tentdak herstel

Zoals beschreven werd ik zaterdag nogal teleurgesteld door een behoorlijk lek (geworden) dekzeil van mijn Yellowstone Matterhorn 1.
Terug lezend op mijn eigen blog kom ik pas op 4 jaar voor het tentje en ik heb het pas 2 keer gebruikt!
Zou het voortbestaan van een "goedkoop polyester tentje" dan werkelijk maar van zo korte duur zijn als je hoort en leest van hen 'die er verstand van hebben' ?
Om even kort te gaan: ik denk het niet!

Als ik de buitentent  inspecteer (zoals ik de hele nacht al gedaan had en daarom mede besloot van de tourtocht af te zien) zie ik dat de afdichting van de naden, de z.g.n. 'sealings' gewoon nog in goede staat zijn. Zeker als ik dit vergelijk met de staat waarin een van de familie geleende veel duurdere 'North-Face' tent verkeerde die ik bij Venray-CV gebruikt heb! Alleen helemaal in de top waar de meeste stiksels op elkaar liggen ontbreken wat korte pakkingen ... Het is hier waar de 'Mudandroutes'-site een lekkage vermoedt tijdens hun test.

Ja "vermoedt" want het prachtig geïllustreerde online-artikel beschrijft feitelijk slechts hun (zijn) mening door er éen nacht mee te kamperen... Eigenlijk een beetje als het commentaar van een verwend kind dat teveel speelgoed heeft dus ;-)
Voor mijn eigen tests bedenk ik een veel snellere methode dan de hele tent uit te zetten, een bui af te wachten of om er zelfs maar onder te hoeven kruipen!
Ik leg op de workmate een stuk van het dakje boven het kunststof bakje behorend bij een kleine verfroller en giet er wat water op. Gelijk komt er al wat vloeistof door het doek dat op die plaats steeds meer de kleur van het (rode) onderliggende bakje aan neemt: bewijs geleverd, lekke boel!






Maar dat het juist de grootte van het oppervlak van het hele tentdak lijkt te betreffen geeft me toch een idee...
Ik heb van het impregneren van de schuimkraag en het deksel van de DF nog twee waterafstotende spuitbussen van de Action staan,
Zodra dit droog is (wat bij de kleine bus vloeistof veel sneller het geval is) blijkt -wederom in de doorlekbak- dat dit doorsijpelen acuut verholpen is!

Zelfs de naden zonder zichtbare afdichting door de fabrikant in de nok van de tent (bij de ventilatie openingen krijg ik (spat)waterdicht door ook aan de binnenkant te sprayen! Dat spaart me dus gespecialiseerde tubes sealing uit.
Want de linker bus (in werkelijkheid kleiner dan de rechter) van 200 ml kost 1 euro 90, de grote bus die wat wateriger overkomt en een grotere droogtijd nodig heeft van 300 ml zelfs maar 1 euro 19. Zonder porto kosten of niets!

Mijn conclusie: Fabrikanten en winkeliers die prat gaan op het "waterdicht" dat hun tentjes zouden zijn met ' wetenschappelijke data'  erbij als "tot 2000 mm waterkolom'" moet je niet serieus nemen. Maar ook de z.g.n. ' kenners adviezen' altijd voor de duurste tenten te kiezen kun je waarschijnlijk in de wind slaan als je zoals ik weinig kampeert. 

Vijf dagen na het aanbrengen van de waterafstotende spray heb ik namelijk de buitentent over het kledingdroogrekje gespannen met haringen en met de sproeikop van de tuinslang op fijnsproeien gecontroleerd. En het water stootte er als geëlektrocuteerd van af / en de onderkant bleef helemaal droog!

Voor iemand die vaker en langer kampeert wordt het (waarschijnlijk) noodzakelijke overdoen van het aanbrengen van de afstotingsbescherming problematischer.
Zo sprak ik Elly die ik met haar gele Versatile / Orca  tegen kwam in Amstelveen van de week. En me nog een tip gaf: De tent bij het opslaan niet in zijn hoes te proppen (zoals ik hem wel 2 jaar onder de vloer heb gehad) maar meer ruimte te gunnen. In een ademende verpakking (een plunje baal bijvoorbeeld).

Elly tijdens het foto-moment van de tocht over de Afsluitdijk van Cees:

Tentdak nekt roeifietstocht

Het leek zo'n bal voor open doel, meedoen aan een van de tourtochten, de 60 of 100 km, in Leimuiden. Maar verkleumd en totaal in de contramine besloot ik toch af te haken...

Het plan was direct vanaf mijn werk, de Aalsmeerder veiling nog maar nauwelijks meer dan tien kilometer via de Westeinderplas naar camping De Straathof te rijden.
Daarvoor had ik eerder in de werkweek al mijn slaapzak naar het werk gereden met de DF.
Was het verstrooidheid in gang gezet door het feit dat we de Dinsdag na Pinksteren een uur eerder moesten beginnen, het z.g.n. ' vroeg veilen' en ik de wekker dus al om 3:00 u. 's nachts had horen afgaan i.pv. de gebruikelijke 4:00 U. ?
In elk geval had ik dan wel de volle bepakking in de banaantassen zitten maar ik miste vrijdag bij het uitpakken van de toptas in de kleedkamer al mijn smartphone.
Zou normaal op een werkdag niet zo'n ramp zijn hoewel heel ongewoon (al was mijn neus een bruine boon..) Maar de route naar de camping had ik nu net op die Iphone 4s staan + de tochten. Die zou ik zeker niet in de grote banaantassen gedaan hebben was mijn mening. Want wilde ik de toptas niet reserveren om alles zo veel mogelijk op een normale werkochtend te laten lijken?
In principe zou ik na het werk me wel aan het oorspronkelijke plan kunnen houden door onderweg naar de weg te vragen. Of in de voorzienigheid te geloven door de aanwezigheid van richtingaanwijzers onderweg.
Maar ik had een complete kampeeruitrusting bij me natuurlijk en zou zo in de tent niet eens een wekker kunnen zetten bijvoorbeeld...
Dat zat me toch niet lekker dus ik besloot dan toch maar eerst terug naar huis te rijden. Dan kon ik gelijk wat wasgoed meenemen naar Amsterdam in ieder geval en ik had nog tijd genoeg. Want de tocht zou pas op Zaterdag zijn.
De bagage op de toptas na kon ik ergens uit het zicht plaatsen zo lang en weer 20 km naar het Noorden roetsen.
Helaas thuis gekomen bleek ik de smartphone helemaal niet op het aanrecht te hebben laten liggen zoals ik me intussen wijs had gemaakt. En erger nog, toen ik via Icloud het toestel probeerde op te sporen via zijn navigatie signaal kreeg ik de mededeling "Het toestel kan niet gevonden worden omdat het uitgeschakeld is".
Nu begon ik toch werkelijk wel te paniekeren want ik had het toestel juist zo lang mogelijk aan de lader laten hangen die ochtend en zeker niet uitgeschakeld!
Zou iemand het dan toch uit de tas hebben gestolen en het toestel hebben uitgeschakeld om detectie te voorkomen (ik hoor het mezelf nog denken!)?
Nu ik er nog eens over na dacht was er op het werk (!) inderdaad een moment geweest dat ik de tas op een tafel zette om mijn portemonnee met werknemerskaart er uit te halen. Die tafel staat enkele meters af van waar de tijdregistratie hangt...
Gelukkig heb ik ook nog een oude Garmin Vista op penlights waarmee ik het adres van de camping als adres invoerde.
Daarmee reed ik dus terug naar Aalsmeer om daar mijn spullen op te halen. Maar dus wel met 40 km extra op de (denkbeeldige) teller en een onrustig gevoel.
Enigszins werd dat goedgemaakt door het uitzicht op de Westeinderplas. Maar helaas rijd je daar veelal wel vlak naast de auto's )-:
Op de camping was op dat moment nog maar 1 roetser me net voor, Fred uit Willemstad (N-Brabant) die ik even voor de campingbaas aan zag "Zie ik er zo uit?" was zijn veelzeggende reactie (-:
De -echte- eigenaar bleek een reus van een kerel maar vriendelijk en de prijs voor een nacht kamperen vond ik ook heel schappelijk 8 euro 25 cent.
Toen ik de banaantassen opende kwam tot mijn stomme verbazing daar ook de  iPhone 4S uit te voorschijn...
 "Asjemenou!" -zou Loekie de Leeuw zeggen...
Om een uur of 5 kwamen uit het Noord-Oosten de drie wijzen Mirian, Marloes en Wilbert aan.  Even later ook Hans met de 209 i.p.v. de 240. Zij en Bep Thijs net als Fred uit het  Zuiden hadden werkelijk alles op de fiets meegenomen en waren roetsend gekomen.
Bartel, Cor en Ingmar kwamen per auto en Alexander weet ik eigenlijk niet. Ook kwam het mij bekende stel waar me de namen nu even niet van te binnen schiet met de camper. Waarvan zij naar het restaurant mee zou rijden op een gewone rechtop fiets als supporter.
Zelf voelde ik me echter nauwelijks opgelucht door het terugvinden van mijn toestel,  gesloopt eerder.
Met moeite wist ik me er nog toe te zetten in een van de vele attractie-gebouwtjes van de Straathof het luchtbed electrisch op te pompen (daar zit een lichtgewicht trafo'tje bij).
In de zon van die vrijdag ben ik daar toen op gaan liggen zonder zin of energie om me nog ergens om te bekommeren (zoals het ontbijt).  Ik ging er eigenlijk ook van uit dat iemand  met een auto dat wel zou doen?

's Nachts was natuurlijk een heel ander verhaal. Om het luchtbed thermisch zo veel mogelijk van de grond te scheiden had ik er een tweede slaapzak onder gelegd.

Onder de eigenlijke slaapzak had ik helaas evengoed nog een reflectielaag nodig.
Toen het begon te regenen viel gelijk een koude in die me er toe bracht ook het roets-trainingpak van Weinandt aan te trekken.
Dat was lekker warm maar de regen werd een hoosbui die urenlang doorging en kwam nu dwars door het tentdak op veel plekken naar binnen zetten!
Dit was waarop mij de moed volkomen in de schoenen zonk en besloot van de hele fietstocht af te zien. Zo snel mogelijk naar huis met alle natte zooi!

Van het genoegen van mijn kijken naar de tamme eendenfamilies op het kampeerveld op de mooie dag ervoor bleef op dat moment echt niets meer over.

De gezamelijke eetpartij bij de chinees de avond ervoor heb ik wel erg gewaarderd.
Gezellig en ik had dan ook nog eens het meest op van iedereen :-)
Maar door mijn doofheid vooral op plaatsen waar het geluid van meerdere kanten komt kon ik helaas maar weinig chocola maken van wat er gezegd werd. Wat me dan een extra teleurstelling bezorgde over mijn eigen vaardigheden...

Persoonlijke bemiddeling van goede Miriam (zelfs een tot op de botten verkleumde Amsterdammer heeft zijn trots) bezorgde me toch nog enkele bruine boterhammen met kaas en koffie van Bartel. Voor ik op de afgeladen roeifiets terug naar home-sweet-home stapte! 

Voorbereidingen Bartels Leimuiden

Multidisciplinaire ligfietsers die tevens bij de tijd zijn weten het natuurlijk al. Dat 15 Juni de Jaarlijkse Roeifietstochten in Leimuiden, onder de bries van Aalsmeer, zullen plaatsvinden. Om mijn deels herbouwde 222 te vertroetelen heb ik nog wat kleine verbeteringen aangebracht. Eh, en daarmee ook mezelf natuurlijk ;-)    

Sleutelen aan mijn Weider katrollenkast om minder omslagpunten van de koorden te bewerkstelligen had me een fors gelagerd geleidewiel opgeleverd. Zo groot als de grootste van de Thys roeifiets ( 9 cm doorsnee). Dit heb ik met zijn bredere sleuf gebruikt voor het elastiek waarbij ik en passant de scheefstand om de Revolverring te passeren wat verkleind heb. Om niet ongewild de hak van de fietsschoen te raken wat voorheen nog wel eens gebeurde...
Er is daardoor geen noodzaak meer het kleinste (7 cm) Thys geleidewiel nog voor de armslagkabel te gebruiken. Beiden hebben daardoor nu een zo groot mogelijke omvang gekregen.

Omdat mijn versie van de versnellingsversteller op het stuur de ingelegde staalkabeltjes dwong een 90 graden knik te maken had ik nogal eens breuk op die plaats. Door het aanbrengen van een stukje geperforeerd montageband kan ik nu de revolver- en grendelkabel in het verlengde van de inlegsleuf van het verstellertje aanbrengen. Ze moeten zo zeker langer mee gaan.

Het indrukken van deze duimknop vond ik ook hierna nog veel te zwaar gaan.
Daar bleek vooral de door mij gebruikte veer in de sperinrichting van het freewheel de oorzaak van (op het achterwiel).
Hoewel ik toegeef dat de nu door mij gebruikte pompeus oogt is de feitelijke resulterende spanning een feest geworden voor mijn geteisterde duim!

De veer heeft alleen twee ogen wat het aanbrengen van m3 schroefdraad in het tandwielhaakje en een m3 boutje nodig maakte.

Maar ik ben erg tevreden over het resultaat en ik zie na missen van het Treffen afgelopen jaar (in Frankrijk) erg uit naar het gebeuren vanaf  Kampeerboerderij De Straat-hof!  

Toch met stelschroef

Ook " meevallertjes" kunnen wel eens tegenvallen. Dat gebeurde me van de week al na luttele dagen fietsforenzen. Opnieuw liet de ingebouwde claxon van de DF het afweten. Gelukkig had ik daar wel enigszins rekening mee gehouden en ook een blaasbalg-hoorntje aan het stuur gehangen.

Maar dat kan niet tippen aan het geluid van de originele. En het effect was hooguit dat de jeugd zich begon af te vragen "hoorde ik nu iets achter me?", gevolgd door een langzaam achter zich omkijken...
Eer dat er dan een keer plaats voor me gemaakt wordt duurt me veel te lang!
Om van het effect op auto's nog maar te zwijgen. Want daar moet het signaal nog veel luider voor zijn om door dat ronkend blik heen te dringen.
Dus heb ik gisteren het bovenluik weer afgenomen en ben dit keer door gegaan het hele apparaatje uit te nemen.
Het blijkt geen 12 volt maar een 6 v. gelijkstroom type te zijn. Geen wonder dat die zoveel geluid maakte met de circa 8 volt afgevende lithium Ion Lupine cellen!
Omdat ik nog wel een enkele klik kon horen overgaan heeft dat evenwel niet tot doorbranden geleid.
Ook mijn oppervlakkige constatering dat er alleen een bevestigingingsboutje in het midden van het apparaatje zit klopt bij nader inzien niet. Met de inregelschroef (van de foto) kon ik met een 9 volts blokbatterijtje de droge klik zelfs weer instellen op toeteren!

Ik heb precies dit type claxon terug kunnen vinden op Marktplaats voor weinig geld.
Ondanks dat dit "verouderde dingen zijn" volgens 'Scooter City'. Vooralsnog niets nieuw gekocht of besteld. Maar misschien dat ik toch contact met IntercityBike ga opnemen.
Omdat het geluid me nog wel wat tegenvalt tot wat het was.
Wel heb ik twee zeskantboutjes omgekeerd door de beugel gestoken als ik de halfronde inbusboutjes die ik er uit haalde. En de koppen daarvan met kneedbare epoxy op de aluminium omega beugel vastgezet.
Zodat ik het geheel als 1 deel door de bodem van de velo kon steken.

En nu ten minste alles met 1 sleuteltje 8 mm vanaf de onderkant los of vast kan maken!

 

Meevallertje

Van de week viel mijn claxon uit. Dat was even schrikken want ik kwam daar 's ochtends achter dus deed mijn verlichting het dan nog wel? Die was gelukkig in orde want in de DF is het richting aangeven anders wel heel moeilijk!

Ik heb dit eerder gehad en dat was toen een indicatie dat de accu bijna leeg was. Maar de lampjes op het pakketje gaven aan dat dit nog niet het geval was en ook opladen thuis bracht geen soelaas. Een vervaarlijk klikken van het apparaatje in het vooronder gaf aan dat de prik in orde was die kant op...

Het werk op de plantenveiling is nogal hectisch dezer dagen dus pas vanmorgen het voorluik open gemaakt. Dan zie ik tot mijn teleurstelling dat dit type claxon geen stelschroef heeft. Daar heb ik namelijk dit soort elektrische claxons nog wel eens weer mee aan de praat gekregen.

Het ding zit met een langgerekte omega beugel aan de bodem gebout. Dat betekent dus dat ik nu beter moer en bout tegelijk in bedwang zou kunnen houden via een voetensleuf dan door het bovenluik van Das Fahrrad! 

Ik loop me te bedenken dat ik de boutjes dan na het verwijderen liever vervang door types met een zeskant. En die dan aan de onderkant met wat epoxy-klei vast wil gaan zetten zodat ik dit werkje -dat zich misschien nog wel eens herhalen zal- de volgende keer met maar 1 hand van bovenaf zal kunnen doen!

Maar voor ik op de tast een (in elk geval haaks) inbussleuteltje op de huidige ophanging zet besluit ik eerst de tape aan de onderkant weg te halen. 

Tape die ik er rondom de sleuf tussen de onderkant en het toeterding heb heengeplakt voor minder tocht in de koelere wintertijd.

Terwijl ik dit lostrek komt er daarbij zoveel zand mee naar buiten vallen dat me ineens duidelijk wordt wat wel eens de  oorzaak zou kunnen zijn van de membraanblokkade!

Ik rijd de geopende DF naar buiten want het is nog vroeg en mijn ruim 80 jaar oude bovenbuurman zal echt nog wel op bed liggen....

Maar na 1 aarzelende klik gooit de claxon de  kennelijk nog resterende vuilresten (waarschijnlijk afkomstig van mijn eigen schoenen) er uit en weerklinkt als vanouds het volwassen geluid mijner velo waar ik zo trots op ben :-)!    

Het leidende remspoor

Al een tijdje ben ik op zoek naar onderhoudsvrije remmen voor mijn oudere roeifiets, de Revolver 222. Dit is nog een stalen ros waarin ik redelijk dikke banden kan gebruiken. Dat verhoogt het comfort en verbetert het contact met de weg.
De fraaie ' reverse' remgrepen willen alleen liever gecombineerd worden met korte v-brake remarmen die dan geen ruimte overlaten voor nog veel rubber op de weg...

Bij het voorwiel heb ik dat opgelost met een bredere 406 velg en een Schwalbe Tryker of Shredda 40 mm band, wieloverkapping en een trommelrem. Aangemoedigd met een beetje vioolhars in de trommel remt dit best vrij goed.
Het achterwiel was een veel lastiger kwestie. Uit ervaring weet ik dat Derk niet graag 209 onderdelen verkoopt om toe te passen op de 222 (zoals een carbonstuur bijvoorbeeld). Een naaf met schijfrem zal het dus niet worden.

Daar kan ik ook niet echt wakker van liggen want met de hoeveelheid modder die mijn Marathon Supreme door het profiel over de naafuiteinden gooit denk ik toch niet dat de remblokjes van een schijfrem een lang leven beschoren zouden zijn.

Ook vind ik een zo groot remvermogen als van een schijfrem op het achterwiel eerder een gevaar dan een noodzakelijkheid.
Als je in een schrikreactie het achterwiel blokkeert kun je een nare schuivert maken!

Omdat mijn familie van vaders kant Brabanders zijn dialectiseer ik in mijzelve "hoe heddegeda gedaan en hoedoedege da?"  

Welnu, daartoe heb ik mijn verzameling historisch fietsmateriaal aangesproken die ik om bijna fetishistische redenen juist meestal probeer te ontzien.








Ik heb een Altenburger centraal scharnierende velgrem geamputeerd.

Al vaak heb ik deze of een aan weerskanten scharnierende uitvoering geprobeerd aan het oog te bevestigen dat bij mijn van Jacques overgenomen 222 aan het frame gelast is door Derk. Dat kon dan nooit omdat de omhoog stekende remarm de rechter rib van de stoel zou gaan raken.
Omdat ik door gebruik van de lijvige achterband toch echt een rem met zulke lange scharen nodig heb en ik door inkorting gelijk het probleem met de korte slag remgreep oplos heb ik m5 draad in de verkorte Altenburger getapt.(foto 2).
Een drukring van een oude derailleur kan op de platte kant hiervan als kabelklem dienst doen.







Je zou zeggen dat dit wel de werking van de rem zou verstoren. Omdat de veerkracht op iedere arm even  groot is en niet instelbaar is. Uit ervaring weet ik echter dat die veerkracht nog in grote mate is bij te stellen door bij de centrale ophangschroef (die aan het oog dus) het geheel wat te kantelen.

Gelukkig blijkt dat goed te werken!

Door het gebruik van (modernere) V-brake blokjes slaag ik er nog in de remwerking wat te verbeteren ook. Aanlopen van de achterrem behoort nu helemaal tot het verleden en ik kan goed hard doorknijpen zonder het achterwiel te blokkeren... 

stoelbevestiging DF

Niet al te lang geleden schreef VeloTheo iets onaardigs over de stevigte van het koetswerk van de DF. Daarmee trapte hij 'ons' natuurlijk wat op de ziel. Dus liet ik hem wel even fijntjes weten aan welk een mogelijk gevaar hij de achterbrug van zijn QV misschien wel niet blootstelt met zijn elektrische trapondersteuning!

Maar ik moet bekennen, het laminaat is inderdaad wel erg dun. De voetenbakken vertoonden al snel een scheur maar ook is nu in de wielkast de bevestiging van de stoel uitgesleten.

Dat terwijl de 6 mm gaten in de stoel dan weer wél rond zijn gebleven. Kennelijk is de zitting sterker dan de koets!
 Mogelijk zijn ook de boutjes mee gaan draaien bij iets wegzetten achter mijn zitplaats. In plaats van dat het om de bout heen draait dat de boutjes zijn gaan meedraaien in de wielkast?
In tegenstelling tot de DF-versie van de 'kledinghanger'die afstelbaar is wordt de voorophanging van de stoel er vast ingeboord vanuit de wielkasten. Gewoon vanuit de losse hand.
Daardoor liggen de scharnierpunten natuurlijk nooit precies in elkaars verlengde en daar duiden de verschillende gaten in de stoel links en rechts ook op...


Omdat ik hoopte lamineringswerkzaamheden tot het voorjaar te kunnen uitstellen heb ik met een pakket aan laminaathoutjes op de bodem en in het stoeltje alles nog in goede banen proberen te leiden. Maar de speling links vond ik een week terug niet meer acceptabel. We hebben het hier namelijk wel over de fijnste velomobiel waarin ik ooit gereden heb!







Eerst bracht ik vanaf de binnenkant aan weerszijden 3 laagjes reparatieband aan. Mijn idee was om dat verticaal uit te voeren. Maar het vrij stugge weefsel wou zich beter voegen naar horizontale verlijming, dat heb ik dus maar gedaan.
Met kneedepoxy de uitgelubberde gaten gevuld en met een zelf uitgedokterde boorinstelling waar de Thunderbirds wel pap van lusten nieuwe gaten geboord.

Maar kijkt u rustig even mee (-;

Precies horizontaal tegenover elkaar nieuwe gaten uitgedokterd.

Daarna hierin van hun scherpte ontdane inslagmoeren epoxy gelijmd exact gericht op het hart van de tegenovergestelde nieuwe ophanging.
Hoewel de inslagmoeren maar een paar millimeter diep gaan steken ze toch zeker voor de helft door de met 3 laagjes reparatieband verstevigde wielkast heen!

Maar juist dat doorsteken gaf me de mogelijkheid met kneedepoxy nog een extra versteviging aan te brengen!

Doordat er zo draad in de kasten zit verlijmd nu breng ik precies andersom dan het was de m6 boutjes met korte draad en borst van binnen naar weerskanten aan met het stoeltje naar voren / omhoog gedraaid.

Je draait zo dan vanzelf tot waar de schroefdraad ophoudt het boeltje vast terwijl de borst als draaispil gaat fungeren.

Lijkt me constructief sterker zo en technisch juister dan waarmee ik de Koperweg uit gereden ben in Dronten!