dinsdag 29 november 2016

Mijn nieuwe DF

Afgelopen vrijdag heb ik een zeer geslaagde testrit met mijn favoriete pedaallengte 165 mm gemaakt bij Intercitybike. De DF past me werkelijk als gegoten!
Na het uiteindelijk tegenvallende resultaat bij de Afsluitrace heeft deze voor Nederland nieuwe velomobiel van Daniel Fenn eigenlijk mijn hart gestolen. Wat een uitzicht zonder zo'n enorme ballon voor je neus!
Het optrekken stelt met de strakke carbon monocoque werkelijk geen fluit meer voor en met mijn 67 kilo glijd ik zonder een centje pijn van de rollbar richting de trappers voor het instappen!
Achteruit trappend kan ik met mijn schoenen in verschillende posities nog wat van de neus en de bodem voelen maar dat is iets wat bij het echte fietsen (vooruit pedalerend) helemaal geen probleem is. Het versterkt mijn indruk alleen nog maar dat er geen ruimte onnodig omkast is.
Hoewel het achteruitrijden een slag onhandiger zal worden, ik kan net met mijn vingers de straat aanraken, zal het grote achterwiel meestentijds al voorkomen dat ik er mee in een kuil zal blijven hangen vermoedelijk. Bovendien is het dus mogelijk de voorbanden als rolstoelelementen te zien.
Het acceleratievermogen is werkelijk uitdagend van deze fiets!
Auto's worden ineens maar trage dingen waar je makkelijk nog een rondje voor kan draaien om dezelfde straat weer in te rijden waar ik net uit kwam.
Maar waar zat Intercitybike nu alweer?
Ik kreeg het werkelijk even benauwd na mijn onbesuisd zonder voormontagekap begonnen proefrit. Maar / want ook zonder GPS en op de naam 'Koperweg'  kwam ik in de consternatie over deze fijne velomobiel nog niet eens meer...
Ah, gelukkig, eindelijk na zomaar een willekeurig zijstraatje in te rijden de naam 'Koper' die me weer wat zei. "Nummer 3" vulde ik nu ineens zelf aan. Wat een blamage!
Goed, maar wie denkt 'Eigenfiets.nl' kan zich straks net zo goed opheffen kent toch Mick niet.
Ondanks dat ik in deze fiets geen vrijloopnaaf meer zal kunnen bouwen zie ik namelijk wel mogelijkheden om via het montageluik bovenop een achteruittrap derailleur te fröbelen. Zoals ik eerder op mijn Jan Eggens trike bouwde en Harry Lieben in zijn Mango. Om in verzet terug te schakelen via het kleine voorkettingblad.
Maar de geringe breedte van de fiets geeft me ook meer ruimte in de woning tijdens het niet gebruiken. Ik zal voor het eerst door de keuken naar de achtertuin (met schuur)  kunnen voor de wat grotere klussen. En hij is veel lager dan de Limit maar kan via het genoemde luik een uitneembare (vlaggen)mast krijgen die tevens van mijn HD Denver wifi-minicamera voorzien kan worden.
Voor goed uitzicht in stedelijke situaties voor wegovergangen. Over geparkeerde auto's en struiken uit kunnen kijken zonder met Roundup of Agent Orange aan het sproeien te gaan. Dankzij een app op de (nog wel aan te schaffen iets modernere)  refurbished smartphone (met Android vanaf  versie 3.1).
De mast zou net als de vlag die ik op de FAW had door de (door mij versterkte) afneembare bovenkant kunnen komen. En daaronder achter aan de luchtinlaat / trapasbuis steun kunnen vinden. Dan schuin omhoog naar voren kunnen wijzen tot zo'n 1 meter 70.
Hoewel ik het vaak in het zwart carbon uitgevoerde inspectieluik in eerste instantie niet zo mooi vond is het hiermee wel mooi de eerste velomobiel die zich zonder risico op beschadiging door boren in het hoofdchassis voor plaatsing van een dergelijke 'multimediamast' leent 😉

zondag 20 november 2016

Fietsers in protest


Plaatsen waar een waterkanon ingezet gaat worden vermijd ik liever tegenwoordig. Maar vanuit de functie van ordehandhaving is dat ook steeds minder nodig. Het valt zo uit de met verbrandingslucht vergiftigde atmosfeer als gesmolten ijskap. Ik heb het over de verbranding van fossiele brandstoffen en het resultaat daarvan. Terwijl in Noord Holland bijvoorbeeld voor iedere nieuw te bouwen windturbine er eerst 2 moeten worden afgebroken! Ook zouden er in de Amsterdamse haven en langs de N9 prima molens bij kunnen.
En daarvoor was bij het Provinciehuis in Haarlem een fietsparade georganiseerd. Waar een tachtigtal betrokken mensen als ik uiting gaven aan hun bezorgdheid omtrent het terugdringen van de CO2 emissie. Waarvoor veel groene stroom nodig is.
Zie hier het bericht in het Parool waarin fotografe Laura Ponchel mij ook nog vastlegde op de gevoelige plaat. Dat was zittende in de rode velomobiel voor het podium op het eindpunt van de demonstratie, het Museumplein van mijn stad.
Het was tevens een van de weinige momenten waarop het even niet regende die dag. Zodat ik het deksel met de regenkap even van me af durfde te zetten.
Ook reed er een roeifietser mee op een Thys 222 pré CVT vanaf het Westerpark in de Staatsliedenbuurt (Haarlem ligt dan ook ten Westen van Amsterdam).De Dam en de Munt hebben we ook nog aangedaan. Waar ik ondanks het weer vrolijker van werd dan het Sinterklaasfeest (Trump met een baard voor).

dinsdag 8 november 2016

Ingrijpen in de kromming

Volgens Erik Verlinde zou zwarte materie misschien helemaal niet bestaan. Toch ben ik er mee bezig geweest. Met carbon vermengd met epoxy althans. Ik liet me daarbij inspireren door het spuitgietprincipe.

Helemaal hetzelfde doe ik dat niet zoals te lezen op wikipedia, ik gebruik immers twee componentenhars, geen thermoharder als ik aan het lamineren ben.
Maar het toevoegen van gemalen wapeningsmateriaal heb ik gekopieerd door restjes koolstofmat met een schaar in zo klein mogelijke stukjes te versnipperen en dat als een soort plamuur bij wijze van exoskelet om het breekbare deel van spaken aan te brengen.

Er bestaat een andere methode die voor de van binnen naar buiten gestoken spaken in het gebogen gedeelte een versterking kan vormen, het plaatsen van kleine ringetjes onder de koppen van de spaken.
Maar dat heeft nadelen. Zo kun je er maar de helft van het aantal spaken mee helpen. Niet degenen die van buiten naar binnen door de flenzen worden aangebracht.
Mijn methode verbindt álle spaken met de naaf en vormt een verbinding tussen de spaken waar die elkaar het dichtst bij de naaf kruizen (in het wiel dat kruis over drie gespaakt is).

Een ander voordeel is dat je op deze manier al zonder ringetjes gespaakte wielen kunt versterken zonder het wiel eerst van de spaken te hoeven ontdoen en opnieuw te richten. Het gaat dus zeker sneller dan te wachten tot alle spaken een keer gebroken zijn en iedere keer de gebroken spaak van uitvulsel (ringetjes) te voorzien  (-:
Mijn eerste idee om in een composiet versterking te voorzien was met het traditionele versterkingsweefsel te werken. Carbon is daarvoor helaas te weerbarstig. Om zich om een ronding van minder dan twee millimeter te laten leggen. Met aramide lukte dit wel (net) zoals op de foto te zien is.

Het gele doekje is na de foto verwijderd

Maar het aramide ligt daarbij slap om de spaken dus deze vouwkunst (origami) levert in feite noch in de duw- noch in de trekrichting steun aan de spaak.
Van het keihard geworden koolstofprutje heb ik daarom veel hogere verwachtingen!
Omdat ik het maar over een heel klein deel van de spaak en het aluminiium van de naaf heb heen gebracht denk ik ook niet dat verschillen in uitzetting o.i.v. temperatuur een breuk zullen gaan veroorzaken.


Na de eerste 40 kilometer woon-werk met de roeifiets (het voorwiel met de trommelrem) gisteren hebben de versterkingen in elk geval geen krimp gegeven ! Het aantal kilometers zonder spaakbreuk hier mee staat vanaf vandaag bij de kilometerstanden.