vrijdag 29 januari 2010

Back to the Bench

Soms kun je je beter aan je oorspronkelijke plan houden. Zo had ik ook beter niet kunnen proberen het polycarbonaat-raampje bij te buigen in hete olie.
Omdat het idee van 'grote stappen gauw thuis' daarvan me wel aansprak -ik zou dan niet met acryl aan de gang hoeven- besloot ik buiten met een soldeerbrander op gas (ingeklemd in de workmate) en het bakblik (na idee van Wilfred) nog een poging te wagen...
Het resultaat was bedroevend: Golfvormige misvormingen aan de zijkant en krakeleren die in een publiek mediaspektakel als Kunst of Kitsch niet zouden misstaan!
Wat ik dus in een toch al beslaand kijkruitje kan missen als kiespijn!
En fin, een mens probeert n's wat...

Gelukkig heb ik ook weer iets gedaan -met beter resultaat- aan de benchpress-bike. Namelijk de overgang van het kogeldraadeind (zoals de 220 altijd heeft gehad) naar de ijzeren gordijnrail. Die het tussenstuk moet gaan vormen naar het bij mij bij de achtervork te plaatsen wiggenhuis.
Ik deed dat met twee spatbordschroefjes m6 waarin ik draad tapte.


Ook pronkt op de foto m'n fraaie 'van de kant' kraspen waarmee je vliegensvlug en zonder meten lijntjes op je werkstuk kunt zetten. Precies over het midden vd rail bijvoorbeeld zoals hier. Om daarna met 'n centerpunt putjes voor 't boren te slaan.














Wel heb ik m'n bedenkingen bij het uiteindelijke totaalgewicht van e.e.a. Alleen de ijzeren voetenslede zonder de trappers weegt al ruim 3/4 kilo. Het wiggenhuis ruim 1/4 kilo en dan de grote aluminium 'pannekoek-snek' nog die iedere keer op gang gebracht maar ook weer afgeremd moet worden bij de backstroke...




Dat is nog altijd te prefereren boven de Nexus-4 versnellingsnaaf lijkt me toch. Die juist in z'n 4'versnelling het meest planetair versnelt dus de meeste transmissieweerstand oplevert...


zondag 24 januari 2010

Poly-carbonaat laat zich niet koken

Ik heb geprobeerd het North-scherm bij te ronden aan de onderkant door het los te halen en te verwarmen. Omdat ik wat huiverig was voor té grote hitte-inbreng met mogelijkijke vervormingen of bellen in ’t raampje koos ik voor een door mij eerder op acrylglas beproefde veilige methode:
Verwarmen in kokend water


Het scherm past precies in een ovenblik. Dat verhitte ik boven het fornuis tot kokens toe. Maar het ruitje was er niet van onder de indruk en het polycarbonaat werd niet vervormbaar. Ik weet niet zeker of dit wel een thermoplast is en besloot het ruitje te laten voor wat het is.Dan blijf ik tenminste een bruikbaar (reserve) ruitje hebben.
Niet dat ik het op ga geven maar de vrij simpele rechthoekige vorm kan ik proberen over te nemen naar acrylglas en het dan opnieuw proberen…






Mijn tweede roetstocht naar een bouwcentrum ermee overtuigden me toch wel van de voordelen van het masker, zelfs enigszins beslagen.
Het werkt alleen niet zo goed als m’n eigen low-budget ‘HR-ruitje’ maar dat houdt z’n verband natuurlijk ’t beste binnen een velomobiel…Onder de Perfo B komt toch nog wel wat rijwind door (of luchtwerveling).

Toen het op de terugweg vd Gamma ook nog begon te regenen vond ik het scherm toch wel de moeite van het dragen waard. Ik moet dan alleen niet proberen ook nog n's door 'n zonnebril achteruit te kijken maar eerder iets van spiegeltjes inbouwen...

woensdag 20 januari 2010

Enig idee vd 'Perfo B'


Gisteren heb ik dan de North 'Perfo B' binnen gekregen.Hier een recensie.


Voor de ontvangst kon ik zelfs digitaal een handtekening zetten over 'n portabel beeldschermapparaatje. Omdat het DHL-post was heb ik maar niet te wantrouwig gedaan...
Het ruitje steekt niet zoveel onder door dat ik het hoef in te korten of onder 'n hemd hoef te steken, dat valt dus mee want dat was wel de indruk die ik van de foto kreeg.
Reden om dit model toch te kiezen was meer de ronde (lasmasker achtige) kop aan dit masker van 'Multiweld'.
Jammer vind ik dat het scherm aan de onderkant wijkt naar een platter vorm en niet regelmatig rond is daardoor. Dat ziet er niet alleen minder snel uit maar zorgt voor extra luchtwervelingen die aanvoelen als rijwind (?) tijdens het roeifietsen waarmee ik het masker vandaag de sporen heb gegeven.
Deze vorm kan ik waarschijnlijk met de verfföhn nog wel corrigeren, het geheel spanningsvrij maken. Ook mooi is dat het transparant gedeelte te vervangen is.
Jammer is alleen wel dat het scharnier geen uiterste standen kent dus al snel tegen m'n neus werd gedrukt... Wel een vast punt natuurlijk die Leemans-neus van mij maar niet echt prettig en waarschijnlijk een gek gezicht!
Om het scherm net voor m'n reukorgaan vast te zetten moet ik 't scharnier vrij strak aandraaien. Dat is wat lastig omdat er na enige tijd ook een gelijkmatige 'mist'optrok; condens!Waardoor 't 'even omhoogzetten'ook niet echt makkelijk was.
Ik zal waarschijnlijk met het scharnier ook nog wel iets kunnen rommelen zodat dit wat makkelijker wordt maar op dit moment zie ik me er nog niet voor dag en dauw mee naar het werk roetsen...In de huidige vorm.

Al met al dus geen klinklare oplossing voor alle aangezichtsproblemen!
Maar daar moet je dan ook helder in zijn n.m.m.

dinsdag 19 januari 2010

Wat er gezegd wordt

"Wat ze zeggen" is 'n nogal wijdverbreid 'ligfietsers-item' en eigenlijk besteven ik met dit blog 'n wat afwijkende onderwerpkeuze. Aangezien ik me verbaal bovendien niet zo gauw laat overtroeven een: "Wat er gezegd wordt".


Gisteren eindelijk weer sneeuwvrij dus op de roets weggeweest. Al was 't maar van de Indische buurt naar Oud-Zuid: En dan nog wel om 'n achterlampje te kopen vd auto!
Terug op de Molukkenstraat druk ik op de knop voor de verkeerslichten naast 'n buitenlands meisje en wat groter jochie.
"Meneer" zegt het meisje brutaal, "mag ik even op uw fiets rijden?". Alleen al technisch uitgesloten natuurlijk dus ik zeg "Nee want dan worden je kleren smerig en dan krijg ik ruzie met je broertje!"- Altijd op de man spelen natuurlijk!
Jochie ook niet op z'n mondje gevallen: "Meneer mag ik even op uw fiets rijden?".
"Dat zeg ik net tegen je zusje, krijg je vieze kleren van".
Hij: "Dat is niet m'n zusje dat is m'n vriendinnetje", waarop 't meisje onthutst "Nee!, nee!" begint te roepen. Toch niet zó veel lef dus nog!
Ik moet lachen en zeg "Zò, daar ben je dan vroeg bij!" gevolgd door 'n hoofdschudden mijnerzijds om aan te geven dat ik wel beter weet...
We moeten beiden lachen.

Het is uiteindelijk vaak de non-verbale communicatie die 't 'm doet (toch vind ik 't heerlijk om moeilijke woorden te gebruiken op m'n blog).
Bijvoorbeeld zoals in Zwolle die suggestieve vragen van 'n bekende velomobielfan "dat ik zeker wel 'n opvliegend heerschap ben in het verkeer met die bankdrukarmen".
Na hem verzekerd te hebben dat dat niet zo is hem ten afscheid een 'vriendschappelijke' reuzenlel tegen de schouder te verkopen...Dat is de Kracht van de Postbank.
Waarbij hij zich nog goed staande hield trouwens.

zaterdag 16 januari 2010

Weblog-Voordeel

Zowel goede observaties als voertuigen komen vaak uit België:

Ah, u dacht na het lezen vd aanhef natuurlijk “Spekkie, daar valt voor mij wat te halen!”. Helaas compadre, daar ben je dan ingetrapt met boter & suiker…
Het licht gaat aan- het licht gaat uit en weg is uw kwartje.
Nee ik bedoel meer het voordeel dat voor de auteur zélf te behalen is bij het maken van zijn/haar weblog.
Namelijk dat je je spullen nog even opkalefatert alvorens de uiteindeljke foto te maken en op je log te publiceren.
Of videoclipje natuurlijk waar ik toch eerst maar even de vlekken van het reflekterend materiaal op m’n muts poetste.Waarvan ik plachtte te denken “Ach wat!”.

Maar omgekeerd kan ook. De zogenaamde contradictie interminus. Zoals de psychedelische mop van Kamagurka: “Er is een Konijn dat woont in een Hol..Behalve als hij Thuis is, want dan is het vol!”
Zo heb ik de vuile bodem van de FAW gefotograveerd om aan te tonen hoe goed mijn van ’n pvc-gootje uit de schuur van mijn moeder gemaakte kettingafscherming werkt!

Wat vind ik eigen verrichtingen toch keren interessesanter dan kopen, verkopen, bestellen...Enzovoort !

zondag 10 januari 2010

Hielspoor /update HR-ruitje


Ik ben weer naar Purmerland geweest onder zeer koude weersomstandigheden, voor de 2de keer met het draaibare ruitje.

Dat beviel weer prima. Alleen omdat ik mijn oplopende temperatuur niet wenste te compenseren met 't uittrekken van een trui (eigen schuld dus) moest ik het pvc eerst wat omhoog- of omlaag brengen en op 'n zeker moment zelfs er overheen kijken of op de klep van m'n pet leggen.
Als ik hier nog de mogelijkheid bij optel tot 't insmeren met een (mij te duur) anticondensmiddel dan kan ik nmm zondermeer stellen dat ik de eenvoudigste constructie van het veelzijdigst doorzichtbaar te houden flexruitje heb gemaakt!
Dat ook nog n's bruikbaar is op zowel 'n 2- als 'n 3-wieler, velomobiel, enz.

Maar aan het rijden op 'n 2-wieler denk ik nu even niet, vandaar dat m'n bankdrukfiets-projekt ook ff in de vriezer ligt!

Hier nog een foto van de tocht die ik maakte met de Thys220/bankdrukfiets onder warmer omstandigheden. Vanuit de Ligfietswinkel, genomen door Marjolijn. Het betreft hier niet zozeer snelle rijders, alswel verstandige (op de trike bijvoorbeeld 'n zoontje van M. die al redelijk t/d/dt-spelling beheerst).



Mijn huisarts heeft vorige week eindelijk vastgesteld wat de oorzaak is van de hevige pijnen die ik in m'n onderbeen voelde: Hielspoor.
Dit staat dus verder los van mijn eerder vermelde heupfractuur en vraagt nu nog als enige een behandeling.
Tenminste dat is de positieve benadering.
De helaas negatieve kant vd zaak is dat pedaleren (zowel circulair als lineair op de roeifiets)de klacht iedere keer scherp doet terugkomen. Helemaal nu m'n gang door de sneeuwval nog veel zwaarder geworden is.Na die laatste tocht heb ik zelfs morfine moeten slikken omdat de andere pijnstillers niets deden (Vrijdagavond/nacht).
Toch was de pijn Zaterdag alweer grotendeels verdwenen en geniet ik van een sinds vóór m'n ongeval 1,5jr. terug niet meer zó soepele heup en loopbewegingen(!)


Het is toch mijn bedoeling om komende Zondag de Alf-tocht mee te rijden (zoals ik net vernomen heb via de mailinglijst).
Zoals inmiddels wel te doen gebruikelijk is heb ik me daarbij ook nú weer 'n doel gesteld: Dit te doen met warme voeten in de Alleweder.
Dat zou al kunnen met de moonboots in de toe-clips zoals ik eerder bij de 'sneeuwtips' schreef. Maar dat -je raadt het al- is me dus weer "te makkelijk" (en heeft in elk geval niet geholpen tegen de hielspoor de laatste keer).
Dus ben ik nu de -slechts 'n paar jaar oude- 12V/4A scooteraccu aan het opladen om te combineren met m'n electrische motorfiets verwarmingszooltjes en de blokgolf-afregeleenheid die nog n's bij (peperdure)electrische handschoenen heeft gehoord.
Ik test eerst of de accu nog is op te laden en indien bevestigend zal ik dan de SPD-pedalen weer monteren. Maar Zondag zal ik vd zekerheid ook m'n Moonboots meenemen.

Hasta la Pasta compañeros !

donderdag 7 januari 2010

Het eindeloos raampje

Omdat ik mijn North-gelaatscherm pas vanaf de 14de kan verwachten(hij is niet op voorraad maar ik wilde persé die 'met die bolle kop') dreigt nu de ligfietswereld opnieuw opgeschrikt te worden door 'n uitvinding op gelaatsbeschermingsgebied.
Mijn geruite overhemd waar ik de bril instop voor het stoplicht zodat ‘ie opwarmt en vanzelf de condens verdwijnt? -Mijn kostelijk gevoel voor humor waardoor menigeen mij niet meer au serieux neemt? Not this time! –En daar is geen woord chinees bij.

Het gaat om het ‘roterend ruitje’ , of iets preciezer, het HR-ruitje (Handmatig Rouleerbaar -ruitje).
Uitleg Het nadeel van de bestaande ruitjes is dat ze beslaan en tijdens het rijden eigenlijk niet zondermeer schoongemaakt kunnen worden.
Je kunt er dan bij sommige uitvoeringen nog overheen kijken maar dat beperkt het gezichtsveld en kan tot een verkrampte zit (nek-) houding leiden.
Het WAW- scherm is wegklapbaar en dat is ook het Botterscherm in de laatste uitvoering maar vanaf dat moment is de beschutting natuurlijk ook weg.
Mijn benadering is nogal radicaal anders. Wat ik doe is simpelweg een ander gedeelte van het transparant-PVC ruitje opzoeken: Daardoor blijft mijn gezicht dus onafgebroken beschut tegen de natuurelementen!
Ik gebruik m'n rechter (of linker-) hand onder het doek van de Alleweder om het materiaal te verplaatsen, de andere hand blijft aan het stuur. Beide handen zowel als het gezicht blijven zo warm en comfortabel en het gezichtsveld vrij.
Het is een beetje het principe van de handoekmachine: Je trekt daarbij van boven naar beneden een nieuw stuk vd rol. Bij mij van links naar rechts (of vice versa natuurlijk).

Omdat bewegende beelden soms meer zeggen dan 1000 woorden heb ik voor jullie met de webcam een snuff movie geschoten!

Binnenshuis treedt natuurlijk zo-wie-zo geen condensvorming op maar ik heb de 'studio-opstelling'in scene gezet en trap de pedalen ook niet echt rond...Ik hoop niet dat je teleurgesteld bent nu. Treed hier dan ook op als acteur regisseur, decor, geluid- & verlichtingsman!
De muziek is van 'The curse of Blondie', precies, van Blondie.
De eerste 40 kilometer heb ik er inmiddels mee afgelegd en zijn me prima bevallen. Door de toegenomen warmte heb ik m'n pet op 'n gegeven moment afgedaan maar ook dan bleef het scherm op z'n plaats (draaien).

Het basis materiaal is als gezegd transparant zacht-PVC afmetingen +/- 20 X 95cm dat met (bison)polymeerlijm of zacht-PVC lijm bij elkaar te lijmen is.
De overlap zou ik ongeveer op 'n centimeter houden.Tegen inscheuren en voor een gladder afwerking heb ik er cellotape overheen geplakt aan onder en bovenkant.Ook wel bekend als "plakband".

zondag 3 januari 2010

Friedrich Fröbel

Mijn tegenwoordige helden zijn eigenlijk best bedeesde heren nu ik er over nadenk...



Het is bitterkoud maar toch wilde ik iets aan ’t voor mij onverkwikkelijke feit doen dat het portier van m’n auto (uit 2001) al begint te roesten van mijn Panda Young. “Dat hebben alle Panda’s” –volgens mijn autodeskundige broer Marc.Toch heb ik pas 'n puntgaaf exemplaar mogen bewonderen uit 1990 (!?).
Zoiets zit mij dwars en ik kon het niet laten een autohoes te bestellen, de auto daaronder te parkeren en de ritssluiting aan de berijderskant open te maken om het portier te demonteren.
Ik heb de deur op z’n kop geplaatst en de roest eraf gestoken met ’n glasfiberstokje en het schuurtje op temperatuur gebracht.
Van het frame van de bankdrukfiets dat ik ’t laatst met poly-pox primer bewerkte weet ik nu dat ’t niet sociaal en medisch verantwoord is dit tweecomponentengoedje in huis aan te brengen!
De autohoes moest indringers uit de auto houden -liefst van menselijke én dierlijke oorsprong- tijdens het chemisch uithardingsproces en dat is gelukt. Daarna heb ik de witte primerbewerkingen met de lakstift weer in de kleur (groen) van de auto gebracht.
Wel ’n zware klus voor iemand die pas 3 schroeven uit z’n heup heeft laten verwijderen. Maar ja, als je nog niet fietsen kunt…

Dan kan ik over 'n ander geslaagd projekt wat uitwijden


In 2008 kwam ik terug van werk met de Alleweder tot stilstand door ’n schurende confrontatie met het wegdek aan de onderkant van de VM.
Het bleek dat de ophangingen van de achtervork uitgescheurd waren:


Zoals te zien reed ik toen nog met de ketting door de bodem heen zoals ‘alle’ FAW’s –maar dat terzijde.
Ik zaagde uit ’n dun vierkant RVS profiel 2 L-vormen die ik bovenin de uitgescheurde U-stompjes schroefde.
Klus geklaard, houdt tot op de dag van vandaag !


En wat was het een stuk warmer van de zomer hé Marcel ?!