Niet iedere Amsterdammer kan dit zeggen van zijn rijwiel en dit blog heeft 'n laagdrempelige instroom zo (hoop ik).
Anders dan alleen het behalen van hoge snelheden wil ik met een mensaangedreven voertuig een zo veelzijdig mogelijke spiertraining van de berijder nastreven.
Uiteindelijk als het alleen op snelheid aan komt kun je overal voor 'n verbrandingsmotor terecht.Terwijl een CO2-neutrale uitvoering werkt op groene stroom: Daar kan 'n mens toch niet tegenop!
Je hebt banaantassen en banaantassen. De meest gebruikte zijn die van Radical Design. Daar behoren ook de mijne toe. Het valt me echter op dat die van Elan en Ortlieb hun vorm veel beter behouden als er weinig in zit. En een lange tas die er zo'n beetje als harmonica bij hangt kan nooit goed zijn voor de luchtweerstand.
Daarvoor hoef je niet echt aerodynamica gestudeerd te hebben dunkt me.
In het verleden maakte ik praktisch alles voor mijn ligfiets zelf. En nog steeds improviseer ik er lustig op los.
Met de tweedehands Radical banaantassen heb ik toch een goede koop gedaan vind ik. Ook al zijn ze niet waterdicht. Dat zijn of proberen de banaantassen van Elan en Ortlieb wel te zijn maar vind ik niet eens een onverdeeld voordeel !
Als ik bezwete of beregende kleding mee terug neem doe ik dat juist bij voorkeur NIET in een waterdichte tas! Dat vind ik onfris want de inhoud gaat dan schimmelen. Ook dure (communicatie-) apparatuur wordt niet blij van zilte lucht. Alleen de goedheiligman uit Spanje verplaatst zich graag per schimmel.
Blijft van de meerwaarde van de duurdere en zwaardere banaantassen eigenlijk alleen de vormvastheid over als er (nog) niet veel spullen in zitten.
Daar kwam mijn zelfoplossend vermogen weer van pas Want zoals je voor het weghangen van je jas of broek kledinghangers gebruikt en voor laarzen iets verends heb ik voor de Radical tassen holle tentstokken gebruikt. Uit de Dorcas kringloopwinkel t.w.v. 50 eurocent.
Zo maakte ik van lastpaard naar dus eigenlijk weer een koerspaard (refererend naar het blog van Paul Heyndrickx).
Omdat de glasfiber stokken net te kort waren heb ik de bijgeleverde insteeksok gebruikt voor verlenging. Het afkorten van het verlengdeel buiten gedaan met de haakse slijper vanwege de waarschijnlijk ongezonde stank die daarbij even ontstaat.
Aan de uiteinden zitten voor de linker tas twee rubberen pootjes van iets (uit mijn verzameling 'hang & sluitwerk') de andere zwarte kunststof doppen van iets. Paddestoelen zeg maar om te voorkomen dat de stokken op termijn door de stof heen zouden gaan prikken. Het geheel wordt bijeengehouden door het oorspronkelijke elastiek van de tentstokken.
In principe is het mogelijk de stokken te verkorten bij de moffen als er ruimtegebrek door mocht ontstaan.
Zoals ik het beste met bewegende beelden kan laten zien denk ik echter niet dat dat in de praktijk ooit nodig zal zijn!
Dít is nu wat me zo irriteert de laatste tijd. Een plotsklaps verlies aan druk in de voorband van de Cheetah en nu ook met de roets: snake bites.
Op het 406 wiel gebeurde het wel drie keer achter elkaar met de snelle Durano's. Jammer want ze rijden zo lekker! Ben daar toch maar op de flink stuggere Marathons overgestapt.
Ik prees me juist zo gelukkig dat het kennelijk niet gebeurt bij de eveneens ultra smalle en met uiterst flexibele wangen uitgeruste IRC bandjes. In de maat 451. Zelfs niet in de 500 km met de roets naar Groningen.
Maar helaas, vrijdagochtend was ik alsnog de sjaak, kijk maar eens op de foto wat ik bedoel. Het ziet er steeds het zelfde uit en bevindt zich aan de binnenkant van de band.
Eigenlijk begrijp ik niet zo wat ik fout doe want deze 28 mm bandjes zouden, net als de Durano's juist bij uitstek geschikt moeten zijn op de smalle racevelgen. Ze sturen dan ook messcherp...
Zeker weten dat een latexrubber gebaseerde antilek-vloeistof tegen zulke sneden ook niet meer helpt!
Ik ben net thuis van Aalsmeer maar wil toch niet dralen met het schrijven van mijn verslag.. Meestal heb ik daar wat tijd voor nodig. Maar m.b.v. een apparaat (het zal weer géén apparaat zijn! :-) gaat me dat wat sneller af. Heet een ionisator, komt uit een kringloopwinkel en schijnt iets te doen aan de stabilisatie van de serotonine niveaus.
Voorbereidingen van tochten zijn eigenlijk niet m'n sterkste punt. Ik neig te veel spullen mee te nemen en meen altijd eerst nogal ingrijpend aan iets te moeten gaan sleutelen. Dat laatste was dit keer de getoonde hoofdsteun.
Ziet er niet gecompliceerd uit en was dat ook niet om te maken maar ik heb daar eerst iets anders voor uitgeprobeerd waar ik het niet eens meer over hebben wil!
Geeft niet want met het ding kan ik nu ook de grote Radical toptas niet meer kwijt raken wat nog wel eens dreigde te gebeuren en het steunt super comfortabel. Alleen...
Ik kan er geen helm bij opzetten -verplicht voor The Roses- want dan ligt de kin haast tegen m'n borst. Die moest er dus weer af )-:
Waarbij ook het steunpunt voor de toptas helemaal vervalt, een nadeel van deze overschuif-tassen.
Een idee daar een oplossing voor te maken heb ik van een afbeelding op Marktplaats. Ook materiaal en gereedschap heb ik maar het ontbrak me nu simpelweg aan tijd. En in verband met de zere schouder citeer ik Gerard Joling "Ik heb er de kracht niet meer voor" -een geleend grapje mijnerzijds excusez les mots.
Opgelost heb ik het, zoals uit het beeldmateriaal blijkt, met de banaantassen. Wat wel enigszins ten koste van de stroomlijn ging is mijn inschatting.
Het was een ongelooflijk groot spektakel in de bloemenveiling van Aalsmeer die me sterk aan de races van weleer deed denken!
Niet te zien maar ook nog aanwezig was een compleet podium waar muziekbandjes op zouden treden. Mijn gehoor is helaas achteruit gegaan in de jaren 70 en 80 terwijl ik wel een gevoeligheid voor aanhoudend lawaai heb ontwikkeld zoals uit alle gesprekken en luidsprekers opsteeg.
Ik was dan ook blij dat ik mijn gehoorbeschermers aan een touwtje mee genomen had op de werkvloer die normaal minder decibels produceert. Eigenlijk als mogelijke bescherming tegen de kou omdat m'n oren niet onder de fietshelm vallen. En die fietshelm combineert weer het beste met mijn opklapbare brilspiegeltje, vandaar.
Tijdens de tocht heb ik geen foto's of filmpjes gemaakt maar me hoofdzakelijk vermaakt met inhalen en achteromkijken in het spionnetje of ik de voorsprong behouden kon. Dat lukte eigenlijk bijna altijd maar er waren twee echt wel érg goede racefietsers. Die ik op een gegeven moment maar liet voorgaan want ik dreigde gedeshydrateerd te raken. Had geen bidon meegenomen! Bij alle spullen die ik wél bij me had maar niet gebruikt heb (zoals een volle broodtrommel)....
Ik dacht mooi bij te kunnen komen door in hun kielzog te gaan rijden maar onderschatte het voordeel dat zij hebben bij het nemen van -voor mij onoverzichtelijke- bochten.
Dit waren twee individuele rijders getuige hun kleding. Er was echter ook een ploegrijder, de kopman, die me wist in te halen en voor te blijven. Zijn ploeggenoten niet en ze verdwenen helemaal uit zicht. Toen hij dat in de gaten kreeg hield hij in. Sportief & sociaal dus petje af! Dat gaf ik te kennen met mijn opgestoken duim bij het passeren.
Ik bereikte voor enen de 'Boulevard of the Roses' in Aalsmeer waar veel bloembakken met rode rozen waren opgesteld en opgeblaasbare ontvangstpoorten het einde van de tocht leken aan te geven.
Hoewel het begin en het einde volgens de track zich in het veilinggebouw bevonden. Waar immers nog de duvel en z'n ouwe moer aan festiviteiten en bekendmaking van het eindbedrag voor het KWF zouden plaatsvinden.
Ook de route leek nu niet meer door de bekende wegafzetters in hesjes aan gegeven te worden wat tot verwarring leidde. Fietsers kwamen terug rijden uit de winkelstraat van Aalsmeer, "Stad van rozen en water". Anderen bleven daar als ik staan twijfelen. Nu was toch de snelheid er uit dus ben ik maar een ijshoorntje gaan eten :-)
Echt bekend ben ik daar ook niet dus ik haalde de Garmin uit de tas waar ik de track op had vastgelegd terug naar het veilinggebouw.
Dat heb ik verder links laten liggen want ik had nu wel weer mensen genoeg gezien. Missie volbracht.
Ik heb welgeteld één andere ligfietser gezien maar iemand die (ook niet) gelieerd leek te zijn aan de NHPV-dat nu eenmaal liever achter een opvouwbaar rekwisiet aan rijdt, een lage en snelle handbiker!
Ook is er een bekende ALF-rijder met een Raptobike die gedoneerd heeft aan het KWF, het mooie aangepaste logo dat Theo Zweers maakte (hierboven) en zijn hulp bij het plaatsen van de aankondiging op Ligfiets.net. + niet te vergeten de positieve reacties op mijn berichtje "Op rozen of een doornenkrans?"
Hier nog een foto-filmpje van de tocht zelf van Geert Heldens:
Ik heb helaas nog steeds last van pijnscheuten in mijn rechterschouder waar een slijmbeursonsteking onder het sleutelbeen zit. Dat leek even 'over' te zijn na gebruik van pijnstiller / onstekingsremmer diclofenac op doktersvoorschrift. Dat was helaas te vroeg gejuicht (hier wél met een T ondanks dat het voltooid deelwoord is want de ch zit in het KOFSCHIP).
Toen ik woensdag met de roets naar het werk ging was ik bij thuiskomst zelfs nog overtuigd dat ik The Ride for The Roses daarmee zou kunnen rijden. Maar het zat mij nogal dwars dat er in het trommelrem-voorwiel maar liefst 3 gebroken spaken te betreuren waren (ondanks het kruis-over-3 spaakpatroon) en moest die zonodig dezelfde dag nog vervangen....Dat kan de schouder nog lang NIET hebben helaas.
Het zal dus waarschijnlijk de Cheetah worden zondag voor de RFTR.
Die is er na aanschaf niet fraaier op geworden geef ik ruiterlijk toe. Maar past met het voormalig trike-stoeltje op mijn rug als een handschoen (-:
Zó goed is de pasvorm dat er geen ventisit of ander 'officieel' matje tussen mij en het stoeltje past zelfs. Een ook goed ventilerend en enigszins verend badcelmatje doet toch nog het hoogstnoodzakelijke wat prettig is op het carbon.
Ook heb ik er eerder een bagagedrager op geknutseld met 10 mm aluminium buis als versteviging. Dat maakt de fiets niet fraaier maar ik kan er nu wel alle mogelijke bagage op meevoeren. Er kan zelfs de kogel voor bevestiging van een fietskarretje aan waarmee ik de 60 cm brede gipsplaat uit Purmerland haalde!
Ook heb ik er van een afgedankte fitness-machine een hoofdsteun aan gefröbeld (voltooid deelwoord).
De fiets kan ik om deze reden ook even voor de supermarkt laten staan in Amsterdam met een simpel cijferslotje (van geplastificeerd staaldraad)!
Merkwaardig genoeg blijft het zelfgespaakte trommelremwiel dat ik in deze tweewieler zette wél goed. Geen gebroken spaken na talloze keren bruusk remmen met de antieke stalen 90 mm trommelremnaaf. Ondanks dat ik die aan een zijde radiaal gespaakt heb (dus zonder kruis er in !).
Dat wiel heb ik er in gezet omdat de hydraulische Magura remblokjes van bijna €5,- PER STUK me wat te gortig werden.