Werken met epoxyplamuur

Paradoxaal genoeg is het aanmaken van kleine hoeveelheden impregneerhars moeilijker dan grote klussen. Daarom ben ik minder enthousiast meer over het zelf mixen van plamuur waar je weinig van nodig hebt, met microballoons glaspoeder.

Zelfs met een injektiespuitje zit je al gauw minimaal een gram naast de 1:2 verhouding en aanvullen met de tekortschietende component leidt dan vaak weer tot een noodzakelijke aanvulling van de andere component enz, enz (-:

Wat zou het niet mooi zijn als je een grotere hoeveelheid gemengde hars kon invriezen voor later gebruik! 

Bram moens van M5 laat compleet voorgeimpregneerd koolstofdoek uit een fabriek komen met een koelwagen. Maar als dat onbeperkt zou kunnen worden bewaard in je eigen diepvries thuis had ik dat vast wel ergens gelezen al. Dat gaan we dus NIET proberen (-:

Daarom kocht ik bij de Toolstation een duo van gezamelijk een pond epoxyplamuur voor 15 euro. 

Op zich is hun 'Zwaluw' plamuur niet anders dan met glaspoeder maar de viscositeit is constant. En de componenten vermengen niet spontaan zodat je van 1 der hoopjes die je neergelegd hebt om te gaan mengen zelfs nog wat afhalen kan en terugstoppen in het (goede) blik!

Door de pasta met licht rode kleur te vermengen met de witte kan je gelijk goed zien of alles voldoende coherent is voor gebruik. Op zich werkt dat dus net zo als polyesterplamuur dat zelfs een kortere uithardingstijd heeft. Maar dat epoxy beter hecht op een breder scala van materialen daar ben ik heus wel van overtuigd! Bovendien heb ik die uithardingstijd wat verkort door er een gloeilamp op te laten schijnen.

Met glaspoeder moet je je een hele tijd concentreren op de toevoeging ervan tot de juiste dikte is bereikt zonder dat de hechting te veel achteruit gaat....Dat hele afwegingsproces blijft me nu bespaard!

Een ster in het vlakschuren ben ik zeker niet (of heb het geduld ervoor nog niet) maar tegen de bodem van de velomobiel zie je dat toch niet gelijk. Het is maar dat er geen vuil en/of water tussen het carbon en de laklagen komt (ik heb niet het idee dat er een gelcoating is gebruikt bij deze fluorgroene DF).

Behalve aan de onderkant is er een breukje ontstaan in de rand van het instapgat. Door het kapseizen in een bocht onderaan een brug al enige tijd geleden. Niet de bedoeling natuurlijk en bovendien bevond het breukje zich steeds pal voor mijn gezicht zodat het me bij iedere rit stoorde...

Nu de vm nog onderste boven in de kamer hangt zou het een gemiste kans zijn dat ook niet 'even' op te lossen...Maar daar was dus dat probleem van weinig impregneerhars aanmaken voor een nietig stukje glasvezeldoek. 

Omdat de rand van het instapgat normaal naar beneden wijst is zo'n dunne versteviging op een plek aan de binnenkant van de DF juist onprettig scherp soms. Zodat het me slimmer leek die eenvoudig wat uit te vullen met...de goed hechtende keihard wordende Zwaluw! 

Dikker is in dit geval namelijk eerder een voordeel dan een nadeel op die plek en 'hard' is 'hard' (-:

Zo gezegd zo gedaan. Toen kreeg ik een andere ingeving. Diezelfde rand is mij (en iemand die ik tijdens de Fortenroute sprak) op een andere plek ook nogal eens tot last. Boven de schouders....

Hij besloot daarom zijn total loss DF te vervangen voor een nieuwe XL. Die van mij is nog niet aan vervanging toe maar bovendien wil ik juist GEEN hogere 'motorkap' voor mijn neus. Om maximaal uitzicht te hebben over waar ik met mijn bokwieltje in het vooronder op af koers. Vandaar ook de vrouwelijke uitdrukking ''De bok op gaan met Mick'' ...

Ik heb dat eerder proberen te verhelpen door opengesneden schuimslang over de uitstaprand te schuiven (en met plakband vast te zetten) maar dat snee al gauw door. 

Met de vulpasta ter hoogte van mijn schouders heb ik die nu breder gemaakt. 

Mooi strak gelukt is dat me wederom dus weer eens niet maar ik denk dat dit toch al een hele verbetering is. In ieder geval met wat kleding aan.

Van de zomer (met een singletje aan) zou ik het lekker glad kunnen schuren en er misschien simpelweg een tochtstripje onder kunnen plakken! 

 Ook hierbij geldt wel een nadeel. Het verkregen mengsel was eigenlijk wat te dun waardoor het weg  deigde te zakken. Maar na een paar uur kon ik het materiaal wat op beuren met een ijsstokje. Dat toen al een kauwgom-achtige structuur had gekregen.

• Laten we wel zijn, ik had dit resultaat ook met microballoons of polyester plamuur kunnen krijgen. Maar de voorbereiding zou veel lastiger zijn en/of  alles zou (eerder) afbrokkelen...!

Taaie rakkers die Foss!

Juist ook onder de Optima Cheetah rijdt een 451 band prettiger dan een 406. Terwijl de Schwalbe MOW Joe met zijn 37 mm toch nog breed genoeg is om niet tussen slecht geplaveide fietspadtegels te blijven hangen. 

Een razend snel en soepel vouwbandje deze Schwalbe en de noppen weten over  natte bladeren stabiel heen te rollen. Over de randen van rioolputten (zonder profiel) zijn ze daarentegen weer spekglad en genereren ze een soort woesh-geluid dat op elektrische ondersteuning lijkt (maar meestal gaat het nog sneller dan met dat).

Kortom da's even wennen maar een lekke band waar ik met deze band voor het eerst mee te maken kreeg vrijdag went nooit!

Ik maakte net als autobanden denk ik puur gebruik van de noppen als lekbescherming want die zit er verder niet in volgens mij. Maar wel die heerlijk soepele wangen!

Het leeglopen ging razendsnel na het nemen van een bocht maar ik voelde hem aankomen door het gebruik van een opgerekte 406 Foss binnenband: die klappen nooit!

Het was nog donker maar met mijn helmlamp zag ik (nog) niets in het loopvlak van de de Joe prikken dus voorwiel er uit en een reserve butylband er in. Helaas na 100 meter weer volkomen leeg, hoewel ik nog zuinig was geweest met de druk (het kleine Zéfal pompje doet er ook te lang over naar mijn zin).

Ik had nu mijn voorwielreseve volledig verbruikt en bekeek eerst de spaaknippels en daarna nogmaals het noppenprofiel. Iets uit het midden, vlak achter een nop was uit het zicht gebleven een flink stuk glas...  !

Ik stond op het Kazernepad op dat moment vlak naast het Museum-tramlijntje van Amstelveen. Gelukkig kon ik telefonisch met een chef afspreken dat ik terug naar Amsterdam zou lopen nu.

Ook daar zag ik als een een huis tegenop echter in die motregen. Dus ik bedacht me dat ik een 26'' achterbiba in de velg zou kunnen stoppen. En zo zelfs -tegen alle verwachting in- toch nog op het werk verschijnen (!).

Dat ging best redelijk eigenlijk voor even. Maar de band bobbelde nu wel natuurlijk, de druk hield ik dus wederom laag. Om de een of andere reden liep zo'n bobbel kennelijk ook nog tegen een remblokje dus de V-brake dan maar los.

Ineens een enorme knal en het butyl was het kennelijk zo zat geworden dat er een snake-bite was ontstaan!

Dus nu was ook nog een derde binnenband gescheurd en de MOW Joe gescheurd op de hieldraad!

Spijt dat ik niet gelijk de enige goede richting opgereden was bovendien. Terwijl ik daar n.b. toestemming voor gekregen had!

Long story short ik ben toch nog naar huis terug gefietst! Waar de butyl me namelijk in de steek liet deed  dezelfde methode met de (laatste) 26'' Foss band WEL de truc!

Bobbelend maar toch tevreden kwam ik heelhuids thuis.

Bovendien kon ik de ander Foss in de keuken gelijk plakken en weer gebruiken. Er zat een sneetje in van bijna een centimeter. Toch wel makkelijk voor in de toekomst wat van die 'stickertjes' bij me te steken! 

 

RoetveegPiet of niet?

 Mijn werkgever kan natuurlijk niet 7 dagen per week wachten tot ik ben uitgefrutteld met de DF. 

Die vervang ik daarom meestendaags door de Optima Cheetah. 

Maar het 57 tands voorblad begon zijn grip op de ketting volledig te verliezen. Een betere ketting had ik nog liggen en ook het inmiddels aftandse verfemmerdeksel dat ik als rand gebruikte heb ik vervangen.

Als basis gebruikte ik evenwel een ouder Alligt 60 tands blad dat Leo nog had liggen van voor de kettingbladen-met-beschermrand-in-één die hij tegenwoordig verkoopt.. Daar boorde en tapte ik zelf m4 draad in. Uit kunststof plaat zette ik met de passer een nieuw beschermblad uit, decoupeerzaag...

Vrijdag zou het gaan vriezen en daarom pakte ik de Jan Eggens trike naar Aalsmeer. Daarop zet ik vandaag dezelfde pvc kettingvetbeschermer naar voorbeeld van de Cheetah. Maar dan met een plat geribd alu plaatje vanaf het boutje in de derailleur (i.p.v. de las).

Zodat het weer ''Hé Mick!'' zal zijn in plaats van '-het hulpje van'...