energie zuiniger velomobiel-alarm

Ik heb nu sinds enige weken een goedkoop Chinees fietsalarm met afstandbediening in gebruik.
Het toestelletje werkt niet onverdienstelijk maar het negen volts blokbatterijtje houdt het nog geen twee weken vol!

Nu had ik me al voor aanschaf wat ingelezen over de materie en wist dus af bij dit soort systeempjes van het gebruik van de blokbatterijtjes. Toen ik bij de Lidl een oplaadbare zag liggen van dit type schafte ik deze op voorhand aan.
Het verhoudingsgewijs hoge voltage gaat bij deze types jammer genoeg ten koste van de stroom die ze leveren, maar 0,8 ampère voor de oplaadbare versie. Maar zelfs een weggooi batterij is bij gebruik geen lang leven toe beschoren.
Terwijl de veel kleinere afstandbedienings-batterij die nog veel kleiner is en wel twaalf volt levert, toch veel langer mee gaat (nog niet leeg geweest is). Hoe kan dat?
Het sleutelhanger zendertje spreekt de voeding alleen aan als er op een knopje wordt gedrukt. Terwijl het grote bewakingsdeel met de bewegingssensor en het luidsprekertje continu als een radio-ontvanger aan blijft staan, dag en nacht!
Maar dat is in mijn geval althans volkomen overbodig want alleen in de fietsenstalling op het werk of voor een winkel gebruik ik hem bedacht ik me.

Als je het stickertje met het blauwe symbooltje voor draadloze ontvangst wegtrekt komt daar een heel bruikbare uitsparing onder te voorschijn.
Die heb ik benut om een schakelaartje in te bouwen dat in serie staat met de batterij aansluiting.
Na gebruik kan ik de stroom dus nu volledig uitschakelen (na het 'slotje open knopje' op de a.b. geactiveerd te hebben natuurlijk).
En hoef daardoor geen ongewenste kunstgrepen uit te voeren zoals de claxon / verlichtingsbatterij van de velomobiel DF voor dat doel te misbruiken.

Die laatste zijn namelijk wel wat belangrijker dan die van het lang geen 120 decibel producerende sirenetje dat bovendien met iedere andere afstandbediening van dit type fietsalarm te bedienen is. Dus waarbij ik altijd de fiets ook nog op slot moet zetten... 

De Hoop heeft vleugels

Toen ik tevreden met mijn nieuwe tweedehands boiler op de bagagedrager van de 222 terug naar Amsterdam Oost liep had ik toch ook mijn zorgen. Een gebroken flensplaat, hoe moest ik dit nu weer oplossen? En dat met twee weken van de jaarlijkse roeifietstocht (dit keer in Almere) in zicht...

De plaat dikker kiezen dan zelfs Thys ID zelf fabriceert? Van roestvrij staal fabriceren net als mijn boegspriet zodat de materialen dezelfde eigenschappen zouden gaan krijgen? Voor mijn gevoel is dat beter, maar iets als elektrisch potentiaalverschil (zoals tussen koper en zink bijvoorbeeld) bestaat er niet tussen de staalsoorten bij mijn weten.
Komt bij dat het boren in RVS nog moeilijker is dan in 'gewoon' staal het al is. Terwijl bijvoorbeeld messen van Inox minder hard zijn dan die van messenstaal. Dus wie zegt dat roestvast staal als flensplaat sterker zal wezen?
Het is algemeen bekend dat door de ingebrachte hitte bij het lassen in een metaal een verstoring in het molecuulrooster ontstaat wat tot zwakke plekken leidt. Dat zorgt bijvoorbeeld voor het breken van de  aluminium 'kapstok' gelaste stoelophangingen en andere buisverbindingen in de velomobielen van met name Velomobiel.nl.

Daarom was ik na het afnemen van wat er nog vast zat aan boegspriet van mijn roeifiets dan ook (blij) verrast dat het niet de bovenlas was geweest. Maar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid éen van de 22 mm Thys boringen in de flensplaat die ik -om tijd te besparen- van een versleten boegspriet af geslepen had en te dicht op de las terecht was gekomen.
Waarschijnlijk is dat het er een geweest afkomstig van een ovalen buis met een hoogte van 60 i.p.v. mijn 50x30x2 mm gebruikte RVS profiel.
Of de plaats is door firma de Hoop niet helemaal 'lekker' gekozen.
Maar door de kwaliteit van hun lassen of verzwakking van de verbindingsplaat daardoor was het in elk geval niet gekomen bleek zondag. Reden tot gematigd optimisme.

Maar er moest nog een hoop gebeuren.
Omdat de RVS spriet ook na bijna 10.000 kilometer roetsen nog geen merkbare speling vertoont heb ik de gebroken plaat met een kleine handslijper op de lassen losgesneden (foto) en de spriet voor hergebruik gereed gemaakt.
Evenals een gebruikte flensplaat uit materiaal van een werkplaatsopruiming (voor versleten ovalen staal heb ook ik geen betere bestemming meer). In deze zaten bij uitzondering geen centrale uitsparingsgaten.

Uit angst voor een herhaling van een breuk om dezelfde reden heb ik die 15 mm proberen te boren i.p.v. 22. Maar dit bleek nog te ambitieus voor mijn handboormachine en de boor. Dus zijn het drie gaten van 12 geworden. Die ik met een decoupeerzaag, handijzerzaag en zelfs de haakse slijper op hun beurt weer te lijf ben gegaan tot een onooglijke sleuf.
Zoals te zien ziet het er NIET uit :-)

Maar belangrijker is dat het een eind van de laskanten is af gebleven omdat het straks toch volledig aan het zicht onttrokken zal zijn.


Ten slotte en anders dan de andere keer heb ik zelf de plaat kunnen hechten aan de boeg op iedere hoek van de rechthoekige buis. Met de Nichroma elektroden van oud-metaalwerker / collega Ed.
Die zijn aan de dikke kant voor wat ik kan lassen met mijn lichte inverter maar over de boeg spetteren deed het niet. Wat met de lastrafo zeker gebeurd zou zijn en de lagers bepaald niet prettig zouden vinden!
Het hechten deed ik op woensdag, mijn vrije dag, waarna ik bij firma de Hoop kon wachten op het aflassen met TIG-apparatuur.

Wat er weer gelikt uitziet zoals ik dat van hen gewend ben en door mijn voorbereiding met zwei- en winkelhaak binnen een kwartier uitgevoerd kon worden. Voor €12,10 geweldig!

De roeifiets is weer pico bello!

Nu met extra veel schade

Donderdag zijn de onheilspellende woorden van Derk bewaarheid. Er is een breuk ontstaan in de RVS-boegspriet. Maar ook weer niet. De (Thys) flensplaat is op de bovenste las aan het inox na 8740 km doormidden gebroken!

Ik was bij een particulier langs geweest die me een Inventum close-in boiler van 10 liter verkocht (via Marktplaats) vlak na het werk.
Omdat dit toestel dezelfde hoogte heeft als de 5 liter uitvoering die me lek gebleken is (doorgeroest geëmailleerd staal) dat ik eerder kocht in de recyclewinkel maar twee keer zo breed heb ik dit koperen toestel (met schuimbekleding voor de isolatie) niet in de DF proberen te krijgen!

De Revolver heeft met zijn vaste achtervork de sterkste bagagedrager en door de toptas in een banaantas te wurmen kon ik zo de praktisch vierkante warmwaterbereider op elektra aan de drager vastsnoeren.
Nog rijdend met uitzicht op de veilinghallen viel me het op dat het leek of de armslagkabel te kort(!) stond afgesteld.
"Vreemd" dacht ik nog, je zou eerder verwachten dat die te lang wordt door aan het stuur te trekken...!
Toen zag ik pas de werkelijke veel ernstiger reden voor de kennelijk te 'korte' kabel. De boegspriet zit alleen nog maar aan de onderkant vast want de verbindingsplaat is doorgescheurd.
Toch wil ik eerst de boiler afmaken dit weekend.

Ook de DF moet binnenkort verstevigd worden. Er zit een scheur in de linker 'voetenbak'. Die zit in de lengterichting en moet veroorzaakt zijn door het raken van de straat op een verkeersdrempel of kuilrand.
Ik kan de velomobiel nog wel gebruiken voor woon werk trouwens maar er moet iets aan gebeuren en ik denk dan ook niet dat men mij flirtend op CycleVision gaat zien aantreffen.

Daar krijg ik het gewoon te druk voor!

Pinksteren in Zutphen

Doesburg (Ruud DF-xl

Een gezellige groep ligfietsers (niet te groot en niet te klein) van diverse pluimage heb ik eerder in Zutphen ontmoet. Ook houden Wim de roetsende / Qxs en Paul van Roekel me aardig op de hoogte van hun belevenissen als bloggers. Feitelijk organisator van de LOL route is (dit keer) echter Casper.
De eerste keer ging ik daarheen met de Limit maar ik wilde er nu geen race van maken dus koos ik voor de 222 met Eigenbouw boegspriet.
Ook kamperen wou ik liever niet omdat je dan meestal om 's morgens al je boeltje weer mee moet zeulen terwijl de tocht dan nog verreden moet worden. Omdat Wim H. en ik elkaar al wat langer kennen zo langzamerhand besloot ik hem schriftelijk te vragen of ik niet een nacht bij hem op de boerderij kon doorbrengen. Daar reageerde hij gelukkig bevestigend op.

Wim en zijn vrouw hebben tal van dieren maar sinds kort heb ik daar -voor een Amsterdammer- ook een slag van mee gekregen. Naast twee cavia's die de hele tuin afgrazen (met schuil- / voederplaats in de aanbouw van mijn schuur) kreeg ik vrijdag ook de zorg over een vleugellamme halsbandparkiet...
Waardoor een werkelijk uitgebreide voorbereiding van de tocht naar Gelderland er wat bij in schoot.

Ondanks het prachtige weer zaterdag was ik dan ook niet zo content dat de revolver-schakelkabel brak. Want ik had geen reserve bij me. En ik zat nog in Flevoland langs het water, even voorbij Almere-Haven.
Door handmatig te ontgrendelen kon ik toch een acceptabel verzet vinden om de honderd kilometer Voorst voort te zetten.





Dat maakt het optrekken vanuit stilstand wel zwaar en dus kocht ik in een supermarkt in Nijkerk haring met uitjes en volkorenbroodjes voor de eiwitten (voor de stikstofbalans) en Fairtrade chocolade voor de snelle koolhydraten.

Een nieuwe schakelkabel vond ik op de fietsenafdeling van de Karwij van het stadje. De kabel inzetten deed
ik pas in Voorst bij Wim. Die ook wat olie voor me had voor het invetten ervan.

 Ik word hartelijk ontvangen door zowel de menselijke als dierlijke bewoners van de uit meerdere delen bestaande historische boerderij. En slaap goed op de stretcher en in mijn meegebrachte slaapzak.

De volgende ochtend kwam Ed Wim en mij afhalen voor de tocht. Ook hij reed de tocht met een open tweewieler, een hoge Gaucho.
We kwamen aan bij het Volkshuis in het centrum van Zuthpen toen het al redelijk vol stond met velomobielen en ligfietsen. Van die laatste zie je natuurlijk minder op de foto's maar het waren er toch nog wel zes tegen tien velomobielen. Een goed overzicht van de fietsen geeft Wim H. in zijn bericht.

Het klimmend vermogen van vooral de nieuwe Quatro Velo's van Jules en Elly werd op de Posbank goed op de proef gesteld. Elly zag er wat verhit uit na een van de beklimmingen maar beiden  haalden me in de afdaling natuurlijk met een flinke gang in!

Mijn stalen 222 met de rechthoekige RVS spriet weegt aanmerkelijk meer dan een Thys 209 dus ik moest behoorlijk terugschakelen met het koord terug de snek op bij de beklimmingen (hoewel ik de banaantassen natuurlijk fijn nog even in Voorst had ondergebracht ;-)

Omdat ik gewend ben te roeien in een zwaar verzet ging het bij een afdaling fout en trok ik de lus los die om het speciaal door Derk voor mij gemaakt m4 inbusboutje zat. En moest ik dus als derde niet reguliere LOL-rijder de ploeg even laten wachten...
Maar goed, kun je voorstellen hoe dit met een tocht van 40 mannen en vrouwen toe moet gaan!





Ik heb hier (daarvoor) Ruud nog even gekiekt die zijn Go One voorband lek reed. Maar hij heeft dan weer wel al het vak rechts onder boven de ketting afgesloten met een afneembaar materiaal (op klittenband basis), erg netjes!
 Aan een inwendige kettingkast voor de DF ben ik nog niet eens begonnen...



 
In het prachtige antieke centrum van Doesburg (bovenste foto) gesmuld van de heerlijke appeltaart met koffie die direct weer energie gaf. 

Maar na de honderdtachtig kilometer die ik binnen een etmaal verreden had voelde ik nu toch echt wel een serieuze vermoeidheid en licht opspelende rechterknie. Dat deed me besluiten goed de aanwijzingen te onthouden van Wim om het opvallend dicht bij zijn woning gelegen treinstation te bereiken.
Vanuit Amersfoort reden er door werkzaamheden geen treinen door richting Amsterdam. Waardoor ik over Utrecht terug moest.

Maar het is toch een prachtige tocht geworden!