woensdag 31 januari 2018

happen door ribbelchips

Zoals rechts in de kantlijn op mijn blog is terug te vinden heb ik van enkele fietsen de kilometerstand bijgehouden. De bedoeling daarvan is niet zozeer om te pochen of te snoeven maar meer om de effectiviteit van een aanpassing uit op te kunnen maken.
Het meest content ben ik eigenlijk met mijn in eigen beheer uitgevoerde RVS-boegspriet die bijna de 10.000 k.m.grens heeft bereikt. Hoewel die wat zwaarder is dan de standaard Thys uitvoering.
Maar ook de spaakversterking met het door mij geknipte carbonpapje op de flens van de trommelremmen heeft goed gehouden en inderdaad de spaken beschermt kennelijk.
Daarvoor worden ook wel eens opvulringetjes gebruikt. Maar mijn methode heeft een voordeel waar ik verderop op terug kom.
Er is echter nog een ander euvel aan de 70 mm trommelremmen en daar ben ik kortelings wél aan ten prooi gevallen: het syndroom van happende remmen!
Heel irritant en mogelijk zelfs gevaarlijk want de fiets wil niet meer vooruit op bijvoorbeeld een kruispunt...
Alleen het volledig stilzetten van de fiets en hem iets achteruit halen wil dan de hevel nog lossen.
Nu heb ik daar over bijgeleerd in de loop der jaren maar ik heb toch eerst nog even gekeken of het geen slecht glijdende hevel of remkabel was. Niet natuurlijk weer...


Het aanbrengen van een siliconen-slang zou zelfs twee vliegen in één klap kunnen slaan hoopte ik. Ook straatvuil en vocht blijft dan buiten de remkabel en het werkt als drukveertje....Helaas, dat hielp maar 1 fietstochtje en toen begon het happen opnieuw.
Wat meer spanning er op dan door het bijschuiven van een (wit) buisje. Ook dat verloor razend snel zijn effectiviteit.




Terwijl ik eigenlijk al weet dat dit samenhangt met een te hoge spaakspanning!
Zo'n klein 20" wiel heeft maar heel korte spaakjes waar weinig rek in zit. En bij het fors remmen is de trekkende kracht op de helft van de spaken (18) nog eens een veelvoud daarvan. Omdat ze ook in de kromming op de flens door mijn carbonversterking geen krimp meer geven krijgt dus de naaf de volle laag!
Hoe leg ik dat nu uit aan iemand met, bijvoorbeeld, een levensfilosofie van appeltaart? De naaf wordt on-rond
"Onrond?" hoor ik u vragen, dat staat niet in van Dale. Bedoel ik dan misschien "ovaal" ?



Dan zeg ik, geduldig als altijd, "stelt u het zich voor als ribbelchips".
Kijkende naar de afbeelding zien we een cirkel die toch niet rond is. Bij het remmen trekken de spaken er de uitstulpingen in. De holtes zijn de plaatsen in de flens waar de 'duwende'  spaken (op dat moment) door geregen zijn. Die duwkrachten zijn maar heel gering natuurlijk (omdat spaken buigzaam zijn) en de vervorming expres overdreven weergegeven voor de duidelijkheid.
Het zijn ook déze krachten die de kenmerkende uitgesleten spaakgaten in de flens veroorzaken zichtbaar bij oudere velomobielen (tenzij u die weer snel heeft doorverkocht natuurlijk). Daarvan hebben mijn carbonversterkte uitvoeringen geen last.:-)

De uiteindelijke oplossing was dan ook weer even simpel als eenvoudig, ook in mijn geval. Alle spaken met de spakenspanner een kwart slag lossen...Chips is namelijk nog slecht voor de nieren ook.

"Maar ho eens!" zult u wellicht tegenwerpen, "een blokkerend wiel gedraagt zich als een statisch voorwerp en de krachten zullen de trommel dus wél ovaal maken!" (tekening 2)



Dat maakt eigenlijk geen verschil meneer, aangezien u in de praktijk zelden 2 keer precies met het wiel in dezelfde stand zal remmen. Alle nippels een kwart slag lossen doet de truc. Het bewijs van de pudding zit hem in het opeten ervan!






 .

dinsdag 16 januari 2018

de witte bril


Eigenlijk heb ik de titel van mijn Winterprojectje al bedacht rond de twee dagen dat de sneeuw viel. Dat was dezelfde week dat Wim Schermer voor ons de Primo Comets testte.
Aanleiding was dat ik vaak nog maar slecht zag door het minivizier op de DF. Want het eerste ruitje was al aardig bekrast geraakt.  Daar wees André Dronkers me nog op vlak voor de Afsluitrace...

Het begon eerst met de blunder om eens aceton te gebruiken om 'de boel eens lekker te ontvetten'.
Doe dat dus nooit! Het polycarbonaat werd volkomen ondoorzichtig, bros en de scheuren trokken door het materiaal heen...Zo, dat is eruit (-:
Gelukkig heb ik ooit een reserve plaat polycarbonaat (Lexan) gekocht (+/- 0,7 mm dik) dus ik kon de vorm zo van InterCity-bike overnemen en uitknippen. De hoeken met een krom nagelschaartje die ik ook wel gebruik om bandenplakkers mee uit te knippen.
Dat was in eerste instantie een verademing om weer doorheen te kijken met onvertroebelde blik.
Dezelfde week echter nog werd die adem weer een probleem doordat een koel regentje de waterdamp daaruit deed neerslaan aan de binnenkant. Het veelvuldig moeten wegvegen op de terugweg van werk deed me besluiten om de strijd tegen de condens aan te gaan.
Hoewel het er zeker niet professioneel uit ziet (en de reden is dat ik er pas op verzoek van Reinier over schrijf) ben ik erg tevreden over het resultaat. Dubbel Lexan van dezelfde dikte.
De lagen worden uit elkaar gehouden door een nogal brede ovale rand van bijna dezelfde breedte (en 0,7 mm dikte) als het vizier. Omdat ik de binnenrand waar die rond loopt moeilijk vond te knippen heb ik die uitgeslepen met het ceramische voetje van de multitool.


Daarna de buitenrand weer met de scharen.
Omdat ik de viscositeit van de Bison constructielijm zo graag gebruiken wou maakte ik de eerste versie, waarmee ik naar De Woude reed daarmee tegen de buitenkant van het vizier. Om uit te sluiten dat de lagen elkaar toch (ondanks de ovale tussenrand) zouden gaan raken.
Hoewel de dubbel tegen die tussenrand aangebrachte constructielijm (tegen het vizier en het voorzetraampje) voor een onregelmatige amateuristische en dikke witte rand zorgden was ik gelijk erg in mijn sas met het resultaat. 
Het beeld is groot genoeg en blijft praktisch altijd onbeslagen. 
Als het toch bij stilstand nog een keer beslaat veeg ik het met een zacht doekje weg. Maar zeker geen terugkerend ritueel hiervan meer!

Wel liet na een week de constructielijm los:


Die blijkt namelijk eenvoudig niet waterbestendig ;-)
Voor het aanbrengen van (eveneens witte) lijm & kit uit een koker van Spectrum (v.d. Action) zette ik de DF via de keukendeur in de tuin. Koudere buitenlucht kan namelijk minder vocht bevatten dan warme binnenlucht. En daardoor dus ook minder worden ingesloten.

Dit keer blijft alles keurig vastzitten, missie volbracht. Ook zonder vizieren met niet de goede kromming voor dit doel en sjieke namen als Pinlock of Chopin  (: 
De methode van het lijmen tegen de buitenkant heb ik besloten aan te houden omdat de krassen vooral frontaal optreden. Daarom kan ik nu in plaats van een heel nieuw vizier te knippen volstaan met een  nieuw voorzetplaatje. Daarvoor is maar 1/3 van het materiaal nodig!

vrijdag 12 januari 2018

Andy doesn't like rowing...

Ik ben trots dat Amsterdam als eerste stad een verbod heeft ingesteld voor brom- of snorfietsen van vóór 2011. Dat is natuurlijk een volstrekt willekeurige maatregel maar deze voertuigen zijn dan ook bijzonder vervuilend en gevaarlijk in een stad waar veel fietsers en voetgangers te vinden zijn.
De (lokale) overheid had dan ook wel iets goed te maken met mens en milieu na het toestaan van gemotoriseerde tweewielers zonder helmplicht (de snorscooters). Die precies de minst sociale doelgroepen zo aanspreken...Iedere ontmoediging van het rondrijden met een windscherm en rokje is toe te juichen vind ik.
Voor invaliden is trouwens dispensatie op de maatregel aan te vragen.
Ik kocht mijn velomobiel bij een zaak waar in ieder geval de filiaalchef een Thys 209 berijdt.
Je zult echter het aantal ligfietsers de kost moeten geven dat nog nooit met een roeifiets kennis heeft gemaakt!
Daarmee feitelijk de mogelijkheid ontkennend om het bovenlichaam in te zetten bij de voortbeweging. Dat is naar mijn mening net zo iets als een rolstoelgebruiker die ontkent dat hij ook lopen kan.
Hij lijkt me daarom ter lering ende vertier aardig om even te kijken hoe het Andy vergaat als zijn vleselijke geheim aan het licht dreigt te komen!
Helaas heb ik het fragment niet kunnen vinden met Nederlandse ondertiteling. Wel is via Youtube rechts onder een symbool te vinden voor Engelse subtitels.

zondag 7 januari 2018

pret met Fred

Zoals ik me eerder heb laten ontvallen had ik last van een "tennisarm". Althans daar had het de kenmerken van. Problemen van het spaakbeen dat rond de ellepijp draait.
Toch had ik zelf het idee dat dat indirect met een probleem in de linkerschouder te maken had. Maar dat werd door mijn schoonzus tegengesproken die in een ziekenhuis werkt en dus medisch geschoold is.
Zelfs mijn huisarts bevestigde dat ik de symptomen van een tennisarm had maar ik ben er nu toch echt praktisch van genezen door de linker schouder af en toe te corrigeren!
En deze zelftherapie zonder medicijnen schept perspectieven! 's Nachts even de schouder losdraaien als ik een tintelend gevoel ervaar laat me acuut weer probleemloos verder slapen. Waardoor ik de volgende ochtend ook de roeifiets weer eens gebruiken kan!
Omdat ik niet echt langer bang hoef te zijn voor overbelasting en pijn kan ik eveneens weer wat klussen klaren. Maar ik wil ook weer niet in zeven sloten tegelijk lopen en eerst belangrijke uitgestelde dingen doen.
Zo heb ik gisteren de dakconstructie van de schuur-aanbouw letterlijk 'opgekrikt' met een autokrik en een dikke plank zodat het regenwater weer de goede kant op loopt over de golfplaten (-:
Aangezien ik nog autokrikken genoeg heb liggen van auto's die ik de laatste eer heb bewezen laat ik die ook gewoon achter waar ik hem aan bevestigd heb bij de funderingswerkzaamheden.

opname door slaapkamerraam (sorry)

Het spaken van een nieuw achterwiel voor de roets heb ik nog even uitgesteld.
Door plaatsing van de Furious Fred 2 duims band op het oude CVT-wiel dat ik er ooit van Jacques bij kreeg. Daar valt hij mooi rond omheen (zoals het hoort dus) en rolt al erg lekker!
Ik kom zo op een hoger verzet en het comfort is veel beter dan met een smallere achterband.
Het snerpende geluid bij de backstroke door het versleten sperlager neem ik dan maar weer even voor lief....
Meestal rijd ik toch met een gehoorbeschermer op, lekker warm ook.
Voor ben ik terug op het grotere 451 wiel (maar dan een met trommelrem) en een keihard opgepompt Durano bandje.
Het contrast met de achterband kan dus bijna niet groter ;-)

Eindelijk wat zon vandaag!
Geholpen door de rolweerstandproeven van Wim Schermer kwam ik op deze combinatie. Volgens hem kan ik nog zeker 10% winnen op de achterband door hem straks op de 25 mm brede Rodi holkamervelg van Rosebikes te leggen. Maar alles op zijn tijd natuurlijk!
Roeifietstreffen Almere-Buiten