zondag 23 december 2012

Winterklem

De ophanging van het Thys stoeltje in de Limit heeft zelfs de mogelijkheid tot gebruik van het originele instapgat-deksel weer mogelijk gemaakt, hulde aan mijzelf!
Keerzijde der schouderklop is dat de buisjes ad bovenkant hun werk niet goed doen. De in elkaar geschoven 10& 12mm buigen welliswaar niet door maar geven zijdelings geen enkele steun. Zodat ik als in een bobslee met mijn ellebogen steun moest zoeken op de –gelukkig aanwezige- Limit armsteunen…Een bedenkelijke sport.
Even bedacht ik me weer zoals het gaaszitting-stoeltje voor de ophanging steun te gaan zoeken id zijkanten van de fiets. Maar dat maakt een achterwaartse beweging met de bovenarm weer lastig waar het nu o.a. om begonnen was met het stoeltje.
Door de aanwezige buisjes echter middels latjes en lijmklemmen in verband te houden is de zijdelingse ‘parallellogram- werking’ er als bij toverslag uit.
Graag zou ik middels een alu/carbon constructie een oerstevige H-constructie fröbelen. Maar ik verfoei voor zo iets kleins uithuizig met de elektrische deken in de weer te gaan. En ik wil de fiets morgen al weer gebruiken om naar ’t werk te rijden.
Voor nu los ik het dus even op door de lijmklemmen, waarvan ik weet dat die niet erg van een trillend werkstuk houden, te vervangen door draadeind M8 met borgmoeren.
Het boren van de gaten verspreidde trouwens een heerlijke houtgeur die al aan de Kerst doet denken!
Prettige- daarvan vast hé?!

vrijdag 21 december 2012

Aluminium werkt ook

Behalve grotere tandwielen heb in de Limit een stoeltje geplaatst dat minder dan een derde weegt van de 3 kg zware Relax4all stoel die me eerder zo vriendelijk ter beschikking werd gesteld.
De gaaszitting zat ook weliswaar erg lekker maar de plaatsing was te ver naar voren om klikpedalen te kunnen gebruiken. Door de grote rugbeugel kon ik 'm niet goed naar achteren plaatsen anders dan meer rechtop. Wat ik niet prettig meer vind. Bovendien zijn de buizen naast me op de trike geen enkel probleem (het aluminium bij m'n oksels lekker verkoelend zelfs). Maar in de velomobiel erg onhandig voor het wegstoppen van kleding of het juist pakken van iets...
Omdat ik het originele Limit stoeltje intact wil laten en de 'hoofdflap' mij bij het inladen van spullen toch alleen maar in de weg zit heb ik voor een Thys stoeltje gekozen. Van mijn oude 220. Die is dan ook nog eens 375 gram lichter weer (900gram). Hoewel de bijbehorende schuimmat nu bepaald niet de verkoelende werking van een spanzitting kan vervangen zal ik daar later wel ergens een (2dehands) ventisit matje voor op de kop kunnen tikken.
Behalve het lage gewicht (900 gram) en het voordeel van de doorlopende neksteun kon ik door de breed geplaatste rugribben een stevig breed schuifframe maken voor de onderbevestiging. Licht aluminium schuifrail daarvoor vond ik idv van 'open doos profiel' (ik heb de naam echt niet zelf verzonnen!) bij de Metaalwinkel. Maar schandelijk duur (bijna 8 euro voor 60cm 1mm dun spul!). En dan moet je je ook nog zien te amuseren tijdens het ellenlange 'afrekenritueel'. Niet alleen je geld maar ook nog je tijd moet je daar inleveren dus )-: ! Veel toeschietelijker, ook qua prijs, zijn ze gelukkig bij het Aluminiumcentrum waar ik de rest van het materiaal vond. Helaas in hun assortiment wat kleiner, vooral het dikwandige werk.
De hoek van het stoeltje kan ik instellen doordat 2 buisjes telescopisch in elkaar steken. Montage aan het stoeltje met insluiting van 2 kraanleerjes (van rubber) aan de onder- en bovenkant laat op die plaats wat buiging toe. Zoals de ophanging van de oude stuurinrichting van de Alleweder zeg maar.
Hierdoor kan ik het stoeltje ook gemakkelijk naar voren klappen of uitnemen.

zondag 9 december 2012

Superkoop: 110 naar 130mm

Bij het verruilen van de tussenas-cassette voor de gemodificeerde dualdrive-naaf in de Limit moest ik met 7 ipv 8 kransjes genoegen nemen. Geen ramp want ik heb nu de mogelijkheid 30% lichter te schakelen op de naaf en, zelfs vanuit stilstand, de tandwielen te 'resetten'. Ik koos ervoor het kleinste tandwieltje af te laten vallen. Hoe kleiner het gebruikte tandwiel hoe groter het transmissieverlies uiteindelijk en hoe sneller de slijtage ervan en van de ketting.
Ik kan dit ook duidelijk merken bij het rijden: Met het grootste voortandwiel trapt het lichtst. Maar ik kom nu wel wat verzet te kort... Het genoemde voortandwiel is dan ook maar 48 tands. Een gemiste kans zou ik zeggen... Iets meer 'standaard' als een 52 tands racetandwiel is nauwelijks te bedenken. Maar dan moet die wel een 5-punts ('Shimano') ophanging met 130mm cirkel hebben. Maar ook hier wijkt de Limit ophanging weer af met een 5-punt ster van 110mm!
Vier tandjes verschil klinkt misschien niet indrukwekkend maar als je ze op elkaar legt zoals ik op de foto deed zie je het dus. En ook het verschil in bevestiging.
110 Is een mountainbike-maat waar bijna geen 52 tands voor gemaakt worden. Die zijn dus duur en je moet daarbij al gauw portokosten dokken.
Ik heb de oplossing daarvoor gevonden op Marktplaats: Een aluminium tandwiel met wat meer 'vlees'(46 tands)met dubbele boringen zodat ik hier gewoon m'n 52t-130mm op monteren kan.
Daardoor was ik voor 12,50Euro (+ boutjes!) klaar en ik kon 'm met de trike in de van Woustraat ophalen!
Waar de bewoners het met nog minder ruimte tussen voordeur en de trap moeten doen dan ik in de nabijgelegen Kuipersstraat had trouwens. Je zou er nog niet eens een gewone fiets neer kunnen zetten. Dus "Hoe zou het nu kunnen dat de ligfiets toch nog steeds niet echt doorbreekt" hé ? :-)

woensdag 5 december 2012

Testrit molenwiek-kantelaar

Vanmiddag heb ik tussen de regen- en natte sneeuwbuien door toch nog even kans gezien de roets met het Noomad-onderstel proef te rijden.
Eigenlijk heb ik de roei-aandrijving nog niet helemaal klaar omdat de armslagkabel nog van het geleidewiel af kan lopen. Om dat in eigen beheer op te lossen kan ik het best uitgaan van m5 draadeind lijkt me (en dat wordt gemaakt gelukkig). Ik heb het alleen niet in huis.
Absoluut noodzakelijk om een Thys 222 Revolver aan te drijven is dat niet. Het stuur zo lang met een koord aan de boegspriet binden voorzag me van een 'luxe gelagerd klapstuur'. Omdat je ook met alleen de voetenslee van je af kan duwen natuurlijk, dat leidt ook minder af van de besturing was het idee.
Een andere aanvulling aan de eerder beschreven opstelling met alleen een achterrem is dat ik zonder klikschoenen roetste. Het komt het rendement van de lineaire aandrijving natuurlijk niet ten goede maar is mogelijk door aan de slede een elastiek naar de knop van de snelspanner van het achterwiel te trekken. Zo blijf je toch voeten-contact houden.
De eerste kennismaking viel me alleszins mee: Had ik me hier nu zo druk om gemaakt? Wel moest ik erg anticiperen op oneffenheden omdat dat bijna steeds op 1 van de voorwielen eerder aangrijpt dan op het andere. Met als gevolg een aardige kracht op het stuur die je actief moet opvangen.
Het schrok me evenwel niet af onder 't viaduct door te rijden en zelfs een stukje het Florapark in. Door recht op de overgang van de paden in te rijden kun je veel ongemak voorkomen. Nog voor ik me zorgen hoefde te maken over terugschakelen (wat prima werkt trouwens) ivm een helling waar ik op af reed begon het ongenadig te sneeuwen en besloot ik tevreden maar rechtstreeks huiswaarts te keren.
Dat me op dat moment een vent met een fietskarretje tegemoet reed vond ik niet prettig op het smalle pad. Het dwong me met 1 wiel het gras in te rijden. Maar de voet aan de grond zetten en hem laten passeren was geen ramp. Ondertussen ben ik al wat gewend m'n voet óm het voorwiel heen te slingeren daartoe, zodat ik een remleiding niet hoef te raken...
De verkeersheuvel in mijn straat en vanaf daar de stoep terug op rijden lukte goed en dus snel even opwarmen binnen!
De sneeuwbui bleek gauw over getrokken en positief gestemd besloot ik tot de 'vuurproef'. De kinderkopjes (kasseien)-route doorsteek die ik iedere ochtend, meestal met de trike, verkies te nemen richting Aalsmeer.
Dit nu was de ware verzoeking zoals de engelse proefrijder in 'Citycycling' beschrijft met zijn "gobbles"! Zolang ik met een redelijke snelheid over de oneffen natte rotzakken rechtuit ga voel ik mij nog als door een geheimzinnige kracht rechtop gehouden... Als ik dan besluit dat ik toch echt rechtsom wil draaien als te doen gebruikelijk met een rammelende trike wordt het slippende gevoel onder de wielen nog veel erger...
Omdat het rijden vooral lijkt op dat van een tweewieler probeer ik de grip te herstellen door snelheid te minderen. Maar dat maakt alles nog veel erger want nu krijg ik dus ook nog moeite om rechtop te blijven en worden de stoten tegen het stuur verergerd! Ik moet dus wel een voet aan de grond brengen, terugschakelen en opnieuw opstappen.
De rest van de tegel- en klinkerpaden zijn eigenlijk een eitje en het fietspad smullen. Maar als ik over hetzelfde martelplein terug rijd zal ik merken dat ik de kramp thuis nog in m'n vingers voel, louter van dat stukje route !
Ik ga zeker het Thys-stuurstabilisatie rubber aan de vork uitproberen, en ook voor de schijfremmen. Ik denk dat ik bepaalde tweewieler-reflexen eerst wat af zal moeten leren wil ik me meer op m'n gemak voelen.

dinsdag 4 december 2012

Bewogen foto maar proefrit op komst!

Ik heb de vork gemonteerd en even 'proef gezeten'. De hoogte van de spriet is ongewijzigd gebleven en met het achterwiel in een standaard staat alles goed stabiel. Voor wat je op deze zithoogte verwachten kan ten minste... Opvallend is het zijdelings knarsen over de laminaatvloer van de -toch op 4 bar opgepompte- Durano banden. Maar met een eenmaal rollende fiets zal dat toch al heel wat beter moeten gaan is mijn verwachting.
Ik ben nog al even bezig geweest om de grendel van het Revolver mechanisme vrij te laten lopen van de 60X30mm boegspriet. Ik begrijp nu waarom ThysID later is overgegaan naar 50x30! Maar door 1 kant van het zeshoekige huis wat af te slijpen en manoeuvreren met de excenters is het dan toch gelukt. Ook de bufferrubbers aan voor- en achterkant vd spriet moest ik nog boren & tappen: En fin een gegeven paard mag je niet in de bek kijken natuurlijk. 't Schuift nu als een zonnetje en de ring loopt ook soepeltjes. Ik hoop een dezer dagen, misschien al morgen na het werk, een proefrit te gaan maken. Dat zal nog zijn zonder de schijfremmen, met alleen een V-brake op het achterwiel. Maar genoeg voor een eerste indruk lijkt me.
Voor het monteren van het hydraulische handvat moet ik namelijk de remkabel uit de gaten in het stuur trekken, wat op zich nog niet zo'n probleem is. Als ik echter onverhoeds toch mocht besluiten dat ik de besturing maar niets vind heb ik echt een rotklus bij de hand om het te herstellen lijkt me... Een tweede reden is dat ik de remleidingen vanaf het verdeelblokje griezelig dicht vind komen bij de plek waar ik m'n voeten neer ga laten in geval van onzekerheid... En dat gevoel van 'onzekerheid' kan ik gerust verwachten getuige het verslag dat Maarten me doorlinkte... Ten slotte twijfel ik nog over het aanbrengen van een extra lapje Aramide over het carbon. Polyservice rept letterlijk van "het overbruggen van naden" als kwaliteit van dit spul. En dat is feitelijk precies wat ik met het carbon gedaan heb. Dus misschien wijselijk voordat ik de 'Noomad' echt de sporen ga geven... Geweldig vind ik alvast hoe ik de voorkant van de fiets op kan tillen ('mijn deel' van de vork weegt trouwens maar 750gram, zonder het carbon). En door een door de aanwezigheid van een linnenkast vernauwde doorgang van maar 48cm heen kan loodsen. Door de constructie een # parallellogram te laten maken. Waarbij de fiets, precies zoals Noomad beschrijft "door het verlaagde zwaartepunt" geen moment de neiging heeft te kantelen: Echt iets nu eens voor de bewoners van een huurwoning :-)!