zondag 23 december 2012

Winterklem

De ophanging van het Thys stoeltje in de Limit heeft zelfs de mogelijkheid tot gebruik van het originele instapgat-deksel weer mogelijk gemaakt, hulde aan mijzelf!
Keerzijde der schouderklop is dat de buisjes ad bovenkant hun werk niet goed doen. De in elkaar geschoven 10& 12mm buigen welliswaar niet door maar geven zijdelings geen enkele steun. Zodat ik als in een bobslee met mijn ellebogen steun moest zoeken op de –gelukkig aanwezige- Limit armsteunen…Een bedenkelijke sport.
Even bedacht ik me weer zoals het gaaszitting-stoeltje voor de ophanging steun te gaan zoeken id zijkanten van de fiets. Maar dat maakt een achterwaartse beweging met de bovenarm weer lastig waar het nu o.a. om begonnen was met het stoeltje.
Door de aanwezige buisjes echter middels latjes en lijmklemmen in verband te houden is de zijdelingse ‘parallellogram- werking’ er als bij toverslag uit.
Graag zou ik middels een alu/carbon constructie een oerstevige H-constructie fröbelen. Maar ik verfoei voor zo iets kleins uithuizig met de elektrische deken in de weer te gaan. En ik wil de fiets morgen al weer gebruiken om naar ’t werk te rijden.
Voor nu los ik het dus even op door de lijmklemmen, waarvan ik weet dat die niet erg van een trillend werkstuk houden, te vervangen door draadeind M8 met borgmoeren.
Het boren van de gaten verspreidde trouwens een heerlijke houtgeur die al aan de Kerst doet denken!
Prettige- daarvan vast hé?!

vrijdag 21 december 2012

Aluminium werkt ook

Behalve grotere tandwielen heb in de Limit een stoeltje geplaatst dat minder dan een derde weegt van de 3 kg zware Relax4all stoel die me eerder zo vriendelijk ter beschikking werd gesteld.
De gaaszitting zat ook weliswaar erg lekker maar de plaatsing was te ver naar voren om klikpedalen te kunnen gebruiken. Door de grote rugbeugel kon ik 'm niet goed naar achteren plaatsen anders dan meer rechtop. Wat ik niet prettig meer vind. Bovendien zijn de buizen naast me op de trike geen enkel probleem (het aluminium bij m'n oksels lekker verkoelend zelfs). Maar in de velomobiel erg onhandig voor het wegstoppen van kleding of het juist pakken van iets...
Omdat ik het originele Limit stoeltje intact wil laten en de 'hoofdflap' mij bij het inladen van spullen toch alleen maar in de weg zit heb ik voor een Thys stoeltje gekozen. Van mijn oude 220. Die is dan ook nog eens 375 gram lichter weer (900gram). Hoewel de bijbehorende schuimmat nu bepaald niet de verkoelende werking van een spanzitting kan vervangen zal ik daar later wel ergens een (2dehands) ventisit matje voor op de kop kunnen tikken.
Behalve het lage gewicht (900 gram) en het voordeel van de doorlopende neksteun kon ik door de breed geplaatste rugribben een stevig breed schuifframe maken voor de onderbevestiging. Licht aluminium schuifrail daarvoor vond ik idv van 'open doos profiel' (ik heb de naam echt niet zelf verzonnen!) bij de Metaalwinkel. Maar schandelijk duur (bijna 8 euro voor 60cm 1mm dun spul!). En dan moet je je ook nog zien te amuseren tijdens het ellenlange 'afrekenritueel'. Niet alleen je geld maar ook nog je tijd moet je daar inleveren dus )-: ! Veel toeschietelijker, ook qua prijs, zijn ze gelukkig bij het Aluminiumcentrum waar ik de rest van het materiaal vond. Helaas in hun assortiment wat kleiner, vooral het dikwandige werk.
De hoek van het stoeltje kan ik instellen doordat 2 buisjes telescopisch in elkaar steken. Montage aan het stoeltje met insluiting van 2 kraanleerjes (van rubber) aan de onder- en bovenkant laat op die plaats wat buiging toe. Zoals de ophanging van de oude stuurinrichting van de Alleweder zeg maar.
Hierdoor kan ik het stoeltje ook gemakkelijk naar voren klappen of uitnemen.

zondag 9 december 2012

Superkoop: 110 naar 130mm

Bij het verruilen van de tussenas-cassette voor de gemodificeerde dualdrive-naaf in de Limit moest ik met 7 ipv 8 kransjes genoegen nemen. Geen ramp want ik heb nu de mogelijkheid 30% lichter te schakelen op de naaf en, zelfs vanuit stilstand, de tandwielen te 'resetten'. Ik koos ervoor het kleinste tandwieltje af te laten vallen. Hoe kleiner het gebruikte tandwiel hoe groter het transmissieverlies uiteindelijk en hoe sneller de slijtage ervan en van de ketting.
Ik kan dit ook duidelijk merken bij het rijden: Met het grootste voortandwiel trapt het lichtst. Maar ik kom nu wel wat verzet te kort... Het genoemde voortandwiel is dan ook maar 48 tands. Een gemiste kans zou ik zeggen... Iets meer 'standaard' als een 52 tands racetandwiel is nauwelijks te bedenken. Maar dan moet die wel een 5-punts ('Shimano') ophanging met 130mm cirkel hebben. Maar ook hier wijkt de Limit ophanging weer af met een 5-punt ster van 110mm!
Vier tandjes verschil klinkt misschien niet indrukwekkend maar als je ze op elkaar legt zoals ik op de foto deed zie je het dus. En ook het verschil in bevestiging.
110 Is een mountainbike-maat waar bijna geen 52 tands voor gemaakt worden. Die zijn dus duur en je moet daarbij al gauw portokosten dokken.
Ik heb de oplossing daarvoor gevonden op Marktplaats: Een aluminium tandwiel met wat meer 'vlees'(46 tands)met dubbele boringen zodat ik hier gewoon m'n 52t-130mm op monteren kan.
Daardoor was ik voor 12,50Euro (+ boutjes!) klaar en ik kon 'm met de trike in de van Woustraat ophalen!
Waar de bewoners het met nog minder ruimte tussen voordeur en de trap moeten doen dan ik in de nabijgelegen Kuipersstraat had trouwens. Je zou er nog niet eens een gewone fiets neer kunnen zetten. Dus "Hoe zou het nu kunnen dat de ligfiets toch nog steeds niet echt doorbreekt" hé ? :-)

woensdag 5 december 2012

Testrit molenwiek-kantelaar

Vanmiddag heb ik tussen de regen- en natte sneeuwbuien door toch nog even kans gezien de roets met het Noomad-onderstel proef te rijden.
Eigenlijk heb ik de roei-aandrijving nog niet helemaal klaar omdat de armslagkabel nog van het geleidewiel af kan lopen. Om dat in eigen beheer op te lossen kan ik het best uitgaan van m5 draadeind lijkt me (en dat wordt gemaakt gelukkig). Ik heb het alleen niet in huis.
Absoluut noodzakelijk om een Thys 222 Revolver aan te drijven is dat niet. Het stuur zo lang met een koord aan de boegspriet binden voorzag me van een 'luxe gelagerd klapstuur'. Omdat je ook met alleen de voetenslee van je af kan duwen natuurlijk, dat leidt ook minder af van de besturing was het idee.
Een andere aanvulling aan de eerder beschreven opstelling met alleen een achterrem is dat ik zonder klikschoenen roetste. Het komt het rendement van de lineaire aandrijving natuurlijk niet ten goede maar is mogelijk door aan de slede een elastiek naar de knop van de snelspanner van het achterwiel te trekken. Zo blijf je toch voeten-contact houden.
De eerste kennismaking viel me alleszins mee: Had ik me hier nu zo druk om gemaakt? Wel moest ik erg anticiperen op oneffenheden omdat dat bijna steeds op 1 van de voorwielen eerder aangrijpt dan op het andere. Met als gevolg een aardige kracht op het stuur die je actief moet opvangen.
Het schrok me evenwel niet af onder 't viaduct door te rijden en zelfs een stukje het Florapark in. Door recht op de overgang van de paden in te rijden kun je veel ongemak voorkomen. Nog voor ik me zorgen hoefde te maken over terugschakelen (wat prima werkt trouwens) ivm een helling waar ik op af reed begon het ongenadig te sneeuwen en besloot ik tevreden maar rechtstreeks huiswaarts te keren.
Dat me op dat moment een vent met een fietskarretje tegemoet reed vond ik niet prettig op het smalle pad. Het dwong me met 1 wiel het gras in te rijden. Maar de voet aan de grond zetten en hem laten passeren was geen ramp. Ondertussen ben ik al wat gewend m'n voet óm het voorwiel heen te slingeren daartoe, zodat ik een remleiding niet hoef te raken...
De verkeersheuvel in mijn straat en vanaf daar de stoep terug op rijden lukte goed en dus snel even opwarmen binnen!
De sneeuwbui bleek gauw over getrokken en positief gestemd besloot ik tot de 'vuurproef'. De kinderkopjes (kasseien)-route doorsteek die ik iedere ochtend, meestal met de trike, verkies te nemen richting Aalsmeer.
Dit nu was de ware verzoeking zoals de engelse proefrijder in 'Citycycling' beschrijft met zijn "gobbles"! Zolang ik met een redelijke snelheid over de oneffen natte rotzakken rechtuit ga voel ik mij nog als door een geheimzinnige kracht rechtop gehouden... Als ik dan besluit dat ik toch echt rechtsom wil draaien als te doen gebruikelijk met een rammelende trike wordt het slippende gevoel onder de wielen nog veel erger...
Omdat het rijden vooral lijkt op dat van een tweewieler probeer ik de grip te herstellen door snelheid te minderen. Maar dat maakt alles nog veel erger want nu krijg ik dus ook nog moeite om rechtop te blijven en worden de stoten tegen het stuur verergerd! Ik moet dus wel een voet aan de grond brengen, terugschakelen en opnieuw opstappen.
De rest van de tegel- en klinkerpaden zijn eigenlijk een eitje en het fietspad smullen. Maar als ik over hetzelfde martelplein terug rijd zal ik merken dat ik de kramp thuis nog in m'n vingers voel, louter van dat stukje route !
Ik ga zeker het Thys-stuurstabilisatie rubber aan de vork uitproberen, en ook voor de schijfremmen. Ik denk dat ik bepaalde tweewieler-reflexen eerst wat af zal moeten leren wil ik me meer op m'n gemak voelen.

dinsdag 4 december 2012

Bewogen foto maar proefrit op komst!

Ik heb de vork gemonteerd en even 'proef gezeten'. De hoogte van de spriet is ongewijzigd gebleven en met het achterwiel in een standaard staat alles goed stabiel. Voor wat je op deze zithoogte verwachten kan ten minste... Opvallend is het zijdelings knarsen over de laminaatvloer van de -toch op 4 bar opgepompte- Durano banden. Maar met een eenmaal rollende fiets zal dat toch al heel wat beter moeten gaan is mijn verwachting.
Ik ben nog al even bezig geweest om de grendel van het Revolver mechanisme vrij te laten lopen van de 60X30mm boegspriet. Ik begrijp nu waarom ThysID later is overgegaan naar 50x30! Maar door 1 kant van het zeshoekige huis wat af te slijpen en manoeuvreren met de excenters is het dan toch gelukt. Ook de bufferrubbers aan voor- en achterkant vd spriet moest ik nog boren & tappen: En fin een gegeven paard mag je niet in de bek kijken natuurlijk. 't Schuift nu als een zonnetje en de ring loopt ook soepeltjes. Ik hoop een dezer dagen, misschien al morgen na het werk, een proefrit te gaan maken. Dat zal nog zijn zonder de schijfremmen, met alleen een V-brake op het achterwiel. Maar genoeg voor een eerste indruk lijkt me.
Voor het monteren van het hydraulische handvat moet ik namelijk de remkabel uit de gaten in het stuur trekken, wat op zich nog niet zo'n probleem is. Als ik echter onverhoeds toch mocht besluiten dat ik de besturing maar niets vind heb ik echt een rotklus bij de hand om het te herstellen lijkt me... Een tweede reden is dat ik de remleidingen vanaf het verdeelblokje griezelig dicht vind komen bij de plek waar ik m'n voeten neer ga laten in geval van onzekerheid... En dat gevoel van 'onzekerheid' kan ik gerust verwachten getuige het verslag dat Maarten me doorlinkte... Ten slotte twijfel ik nog over het aanbrengen van een extra lapje Aramide over het carbon. Polyservice rept letterlijk van "het overbruggen van naden" als kwaliteit van dit spul. En dat is feitelijk precies wat ik met het carbon gedaan heb. Dus misschien wijselijk voordat ik de 'Noomad' echt de sporen ga geven... Geweldig vind ik alvast hoe ik de voorkant van de fiets op kan tillen ('mijn deel' van de vork weegt trouwens maar 750gram, zonder het carbon). En door een door de aanwezigheid van een linnenkast vernauwde doorgang van maar 48cm heen kan loodsen. Door de constructie een # parallellogram te laten maken. Waarbij de fiets, precies zoals Noomad beschrijft "door het verlaagde zwaartepunt" geen moment de neiging heeft te kantelen: Echt iets nu eens voor de bewoners van een huurwoning :-)!

dinsdag 27 november 2012

Wat tekst

Ik heb besloten GEEN gebruik te maken van het 'verbindingsblokje' van de Noomad constructie. Ik heb het er al afgezaagd! Het bedrijf heeft welliswaar een doordachte 'voor alles wat wils'-kit gemaakt maar erg gestroomlijnd is die zeker niet. Het korte vorkje dat ze verkopen gehecht aan de geperforeerde kubus lijkt meer op een niet-functioneel modern kunstwerk. Entartete kunst!
Het zou anders ook te veel gaan lijken op Wim's bandentest-pendel :-)Plagiaat. De aanhechting wil ik maken met carbon en epoxy aan het 30x8mm brede aluminium dat er onder zit, er boven op de foto, sorry... De overlap van het ovale 30x60 boegspriet ijzer is welliswaar maar 2,5cm maar de breedte 3 dus 7,5 vierkante centimeter aan iedere kant. Door het alu rond te vijlen in de vorm van het ovaal vergroot ik het oppervlak van die 15 vierkante centimeter (gezamelijk) nog eens en verbeter ik de pasvorm.
Iets anders is dat ik me zorgen maak over de 'molenwiek besturing'. In het verleden heb ik zelfs een brommerbakfiets gehad met zo'n type besturing (foei!). Als een van de wielen een obstakel raakt geeft dat een behoorlijke ruk aan het stuur. Omdat de lengte van de as als hefboom gaat fungeren. Ik vermoed dat dat ook de reden is voor een spoorbreedte van maar 50cm te kiezen door Noomad. Misschien zou het stuur-stabilisatie Thys rubber me in dit geval toch een goede dienst kunnen gaan bewijzen...

zondag 25 november 2012

dinsdag 20 november 2012

Noomad geflitst

Precies zoals Nestoe voorspeld had belde de pakketdienst vanmiddag aan bij mij in de Baweanstraat. Een enorme doos maar het gewicht liet nauwelijks vermoeden dat dit de hele bestelling zou bevatten...
Toch bleek dat wel volledig het geval gelukkig. Mét de banden, de op het laatste moment mee bestelde spatbordjes en een...Noomad bidon!
Daar moest op gedronken worden. En om de spanning wat te breken heb ik dat dan ook met 1 flesje (bier) gedaan. Kan dat de slechte foto's verklaren? Excuses daarvoor. De constructie oogt fantastisch en voelt niet minder professioneel aan. Geen enkele speling op enig draaipunt kan ik vinden in de dubbele parallellogrammen. Met niet minder dan 12 lagers! Maar natuurlijk blijf ik ook een kritisch consument en met plintlatten en lijmklemmen heb ik de wielen op sporing gecontrolleerd. Die blijkt volkomen evenwijdig, een dikke 10 dus.
Als ik de A20-E naast de Revolver rijd blijkt wel de lagere ashoogte van de 406 wieltjes.
Maar naar de Noomad adaptorvork kijkend zie ik dat daar de sprong (van de Thys-vork) niet in zit. Als míjn -veel kortere- vork dat ook niet gaat krijgen zal de boegspriet toch op dezelfde hoogte kunnen gaan blijven. Goed dat ik de 16" versie niet nam. Als ik het (witte) hydrauliek-verdelingsblokje wat hoger aanbreng zal de remleiding denkelijk lang genoeg zijn. De chromen boeg is al de (door mij ingekorte) die ik van Derk heb gekregen en de voetenslede rolt daarop fantastisch!

dinsdag 13 november 2012

Postorderverwachtingen

Naar aanleiding van het Vrijdagbericht op Ligfiets.net heb ik een Noomad kantelmechanisme besteld voor onder de roets.
In mijn beste Spaans heb ik van de basken zelfs een korting bedongen. Je blijft tenslotte Hollander…!
De laser gesneden aluminium plaat waar de bagage tegenaan zou moeten komen gaat me namelijk toch te veel ten koste van de stroomlijn. En dat scheelt weer 30 euri. Zodat het inklusief verzending voor 460,60E kon… Nog altijd veel geld natuurlijk maar de 10 scharnierpunten zie ik me echt voorlopig niet zélf maken.
En ik kan me met de heupprothese eenvoudig geen val meer permitteren… Ook Derk Thijs trekt zich mijn lot aan gelukkig en zendt mij ter vervanging van de versleten- een dunwandige boegspriet tegen portokosten. Hij waarschuwt wel dat ik er géén garantie op heb! Die is hij later namelijk in een dikkere wanddikte uit gaan voeren. Maar het doorbuigen van zo’n spriet heb ik al n’s eerder bij de hand gehad en vormde toen verder geen gevaar. Dat zou boven een trike (met schijfremmen) dus helemaal mee moeten vallen. Leuk nu eens níet alles zelf te hoeven maken. Er blijft nog genoeg over!

vrijdag 26 oktober 2012

Sterk als in de bankschroef!

Aangemoedigd door het goede resultaat van de Mr. Boat epoxy op de spanband- rugleuning van mijn trike heb ik de hoge (10+) temperaturen van de afgelopen dagen maar eens gebruikt voor het verstevigen van de Limit.
In de centrale kettingkast van de velomobiel zijn naderhand uitsparingen aangebracht om ruimte te bieden aan de ribben van het (originele) stoeltje. Deze afvlakkingen heb ik via de bodem onzichtbaar versterkt door in de kettingkast koolstof reparatieband te plakken. Om geen last van keel of neus te krijgen heb ik de C-AW daartoe op zacht materiaal met de wielen boven gedraaid onder de balkons van de buren. Dus buiten maar toch droog. Mijn antieke brievenweger leende zich weer prima voor het afwegen van de prettig schenkende ‘Mr. Boat’ flesjes.
Door aan het achterwiel te trekken merkte ik dat er ook fors speling zat in de (dubbelzijdige) bevestiging van de schokbreker. Waar verder overal bij belangrijke ophangpunten van deze Limit aluminiumplaat tegen uitlubbering tegen het carbon was aangebracht was dat uitgerekend voor de schokbreker na gelaten! Ik zou zo wel door kunnen rijden maar ik meen op Peter’s site eens van een totale uitbraak van de ophanging gelezen te hebben bij een Limit. Sterker nog dan aluminium lijkt me ijzer daarvoor. Ordinaire carrosserie-ringen zijn zo dun dat ze zich prima door koolstofweefsel laten inplakken. Ik gebruikte de roestigste 3cm grote ringen die ik kon vinden en schuurde die op voor de beste hechting.
Door kruislings 2,5cm smal unidirectionaal koolstofband te gebruiken om rond het gat te plakken (in deze vorm #) voor het insluiten van de ringen wist ik een zeer sterke verbinding te krijgen. De ringen hield ik op z’n plaats door door de gaten een stuk m6 draadeind te te steken met daarop nylon S6 wandplugjes. Moeren zou ik anders niet meer los hebben kunnen krijgen. Al de volgende dag bleek de sterkte genoeg om vanuit de cabine de gebruikte 6mm gaten elektrisch op te boren naar 8mm: Een handeling waar ik normaliter een sluitring voor in de bankschroef moet klemmen! Door dit vroegtijdig bewijs voor verkregen verbindingskracht op deze wijze heb ik aan de buitenzijde van de wielkast gewoon m8x30 ringen gebruikt. Maar weer op z’n plaats gehouden met muurpluggen (S8).
Alleen de haakse boorkop van de Lidle blijkt veel minder goed bestand tegen het boren in staal. Hij is dan ook niet gelagerd blijkt me als ik hem opendraai. Twee metalen glijbussen die kennelijk al behoorlijk versleten zijn bwv ‘lagering’… De gebruikte koolstofband komt wel weer van Polyservice vandaan trouwens. Net als de goedkope ‘gomkwastjes’. Maar hun onhandige blikken mag men voor het goede doel gratis & belangeloos bij mij komen afhalen. Voor de onverschrokken epoxateur die zelfs het kliederen met injektiespuitjes kennelijk niet afschrikt…

vrijdag 12 oktober 2012

Backpackers-stoeltje

Ik ben -opnieuw- teruggekomen op het gebruik van een smal hard houten 'Zephyr' stoeltje voor de Jan Eggens trike. In tegenstelling tot een tweewieler moet je je op een trike toch wel behoorlijk af kunnen zetten met je schouders naar het binnen van de bocht om niet los van de weg te komen.
Van mijn zoektocht naar een stoeltje voor de Limit weet ik dat een Ice-stoeltje een prijzig alternatief is (zo’n 200euri meen ik). Maar met een dergelijke spanzitting en het lichaamscontact over de hele breedte van zo'n stoeltje zou ik wel het gebrek aan vering in de voorwielophanging aardig compenseren was mijn gedachte. Ik heb daarom een goedkoop lichtgewicht alternatief gebouwd van het frame van een backpackers-buizenraampje. Deze worden gebruikt om de rug van de wandelaar/reiziger te ontzien van de directe druk van zijn meegezeulde bagage.
Om op de juiste lengte te komen en de axiale krommingen met ophangpunten aan de trike te laten corresponderen moest ik met de pijpensnijder 2 stukjes van 10 cm er tussen uit halen. Aangezien de wanddikte van het aluminium maar 1mm is vond ik dat te dun om te (laten) lassen. Daarom heb ik er met carbonweefsel en epoxy van Dr boat weer een eenheid van gemaakt. Om de buisjes precies in elkaars verlengde te krijgen tijdens het lamineren klemde ik er stukjes PVC hoeklijn in. Dat zo’n rekje geen zitschaal heeft aan de onderkant is in het geval van de JE-trike juist een voordeel. Want anders gaat daar het onderstuur tegen aan komen, en zo de draaicirkel verkleinen. De zitschaal heb ik dus uit het eerder gebruikte D. Siepman stoeltje gezaagd (en iets anders gemonteerd). Het sterk verbeterde comfort, de liggender houding en de hogere bochtensnelheid maken me erg tevreden over het resultaat. Bovendien kon ik de spanbanden (met draadspanners) recyclen van het bij Dorcas voor 5 euro gekochte basismateriaal…

zondag 24 juni 2012

ingetrokken blogberichten

Voor het eerst sinds ik dit blog begonnen ben vier jaar geleden heb ik besloten een aantal berichten integraal te verwijderen.
Het betreft het onderwerp 'klikhandschoenen' voor de roeifiets.
Naar alle waarschijnlijkheid zijn deze in het gebruik toch niet ongevaarlijk.


Da's verdomde lullig om toe te geven maar ik zeg maar tegen mezelf "Get yourself together"...

zaterdag 16 juni 2012

Dubbelloops-expanderpenverbinding


Ik kreeg de Limit met een stuur voor een veel langer iemand.
Op de –nog steeds enige- foto van mij in de C-Alleweder is ook te zien dat ik niet alleen te ver naar voren zit maar daardoor ook het stuur te hoog uit kwam voor mij. Ik heb die nu verkort en zelfs de lengte instelbaar gemaakt waar geen mogelijkheid voor bestond.
De manier daartoe is misschien ook voor anderen met een vaste stuurlengte interessant.


Vermoedelijk omdat de Limit het eerste composiet model was van wat later ‘velomobiel.nl’ zou gaan heten was de koers van de eerste 30 nog wat zoekende. Zo heb ik de 3 verschillende uitvoeringen van de achtervork al beschreven.
Omdat het trapperstel nog een vaste plaats heeft en alleen het stoeltje wat verschuifbaar is (op klittenband, zoals bij de Sunrider bijvoorbeeld) zou je ook verwachten dat de stuurlengte instelbaar is.


Die was bij de mijne verlengd (voltooid deelwoord) door er een stuk aan beide uiteinden afgedraaid dikwandig alu buis in te rammen. Ik gebruik hier het woord “rammen” vanwege de deuken die hierbij onstaan zijn ad bovenkant vd T.
Dan zaten die ingeslagen uiteinden ook nog eens vast gepopt (volt. deelw. met stam ww eindigend op letter uit ’t KOFSCHIP). Een vaste verbinding dus en / maar voor mij te lang…





Ik heb die tussenbuis er uit gekregen en vervangen door een los inschuifbaar alu buisje dat ik aan beide uiteinden in verstek zaagde. Aan de onderkant een (iets bijgevijlde) alu stuurexpander met schroefdraad (m8).
De bovenkant uit het restant pijp de afgeschuinde expander zónder schroefdraad.



Zo heb ik met een standaard M8 expanderpen een traploos instelbare verbinding gemaakt tussen de stuurdelen.
N.B. Mocht het met de vervoeging van WERK-woorden id eigen taal toch nog weer goed komen dan sluit ik zelfs niet uit dat Oranje weer een deuk in een pak boter zal weten te schoppen ):

donderdag 10 mei 2012

Dorcas / handige broer

Even de slaap niet kunnen vatten schept de mogelijkheid tot bloggen.

De as voor de ‘Ligfietsshop’-Limit achtervork is klaar maar heeft Marc gedraaid van ijzer want van nylon ging volgens hem “niet goed komen”. Gelukkig vond hij voor het draaien er van in z’n draaibank een stuk holle buis (half duims/22mm vd kenners) en is het geen 15cm massief ijzer geworden! Hij draaide die over de hele breedte af tot 21mm. In de uiteiden laste ‘ie MIG een prop waar dan weer met dezelfde machine M8 draad in kwam aan weerskanten.



Verder heb ik bij Dorcas, net verhuist naar een (weer) groter pand en nu haast óp het veiling terrein, twee skate-handschoentjes bij gekocht. Voor een euro.
Daar ging ik ih kader van ‘Rock against racism’ heen met 2 Nigeriaanse vriendinnen (op werkschoenen) waar ik u niet over lastig zal vallen.
Het klikplaatje zit er al op maar het stuurgebeuren moet nog gemaakt worden. Dat stelt niet veel meer voor gelukkig zoals uit de vorige beschrijving al bleek.

Dan hoop ik dat Vrijdag misschien al proef te kunnen gaan rijden…

maandag 30 april 2012

Nylon te lijf

In de opgaande sporen van de trekkerhellingen op mijn werk zitten een soort weerhaken van nylon. Deze dienen om te voorkomen dat als er een haak van een kar zou los komen die met donderend geraas en veel schade ongeremd de baan kan afdenderen.Die blokken worden nog wel n’s kapotgereden (wat in principe niet kan…) en dan ontferm ik me er soms over, daar ze toch niet langer bruikbaar zijn. Met de gatenzaag heb ik er 2 cilinders uit geboord en in het midden m8 draad getapt. Waar zou dit voor moeten dienen?
Een belangrijke reden om over te gaan op een composiet-velomobiel bij aankoop van de Limit was het uit een stuk gemaakte koetswerk. De FAW had een nogal loszittende neuskegel die daarom geen betrouwbaar richtpunt bood voor het midden van de fiets. Toen ik de spelingvrije E2 lagers in de achtervork had gezet hoopte ik dan ook dat het met de 2 meter 40 lange hardhouten lat nog slechts een kwestie van uitlijnen zou zijn. Met het koplampje als richtpunt.Maar wat ik ook trok aan de vork, de (rechte) lat bleef wel 8-9cm naar rechts wijzen! Had dan de achterwielophanging ooit wel eens gedeugd? –drong de vraag zich op.Dat denk ik wel maar ik heb ook de versteviging van carbon met epoxy wel eens afgebeeld. Dit moet later gebeurd zijn n.a.v. een te zwakke vork. Helaas was het al te laat want er was al torsie opgetreden: Het wiel helt dus wat over naar links!Dat zou betekenen dat ik de tweezijdige bevestiging id koets niet langer horizontaal zou kunnen houden. Wat vervolgens bij inveren een steeds andere hoeken van het achterwiel zou gaan veroorzaken: Dat is mijn eer te na, daarvoor heb ik geen C-Alleweder gekocht!Omdat de schuin verlaste omwonden vork bovendien nog slechts ruimte biedt voor een smalle 32mm achterband heb ik Tempelman gecontacteerd.Gerrit is zo vriendelijk geweest uit de opslag van zijn vader een alu vork uit een schadefiets en een ijzeren exemplaar op te sturen voor 25euro incl. porto.Helaas komt noch de lengte noch de ophanging overeen met de vork die ik heb: Al 3 verschillende vorken terwijl er maar 30 Limits zijn gebouwd!
Wij (de kat & ik) hebben gekozen voor de aluminium hoewel die wat langer is waardoor de ophanging best iets naar voren gemaakt moet worden. Ook zal ik die zeker eerst versterken met carbon alvorens te gaan gebruiken!Ten slotte zal ik zelf een oplossing moeten (laten) maken voor de inbouw. Ik hoop dat mijn broer de groene cilinders kan afdraaien tot ze in de witte nylon bussen vd vork passen. Dan zal ik ze horizontaal verbinden met (alu) tapeind. Zodat ik vanuit de fiets weer m8 bouten in kan draaien in het resterende (donkergroene) gat. De groene kernen zouden daardoor stil moeten blijven staan terwijl de vork met de bussen er om heen kan draaien.

zaterdag 21 april 2012

SKF E2 achterwiellagers

Bij het demonteren van de Limit vond ik speling op het achterwiel tov de kast. Een beetje speling in de lagers waar de as in draait en wat in de achtervorkophanging. Samen toch genoeg voor irritant veel! Aan de hand van Velomobielonderdelen.nl kwam ik op de hoogrendementslagers (E2) lagers van SKF. Maar Quest, Strada en Mango gebruiken een andere maat. Dus kocht ik ze bij een bedrijf aan de Hemweg.
Ik kon de oude lagers vrij gemakkelijk verwijderen met een rond stukje ijzer en een hamer (tegen de buitenring van de lagers). Ze hebben zo’n kwetsbare rubberen afdichtingsring en ze draaien zoals ik op dat moment beoordeelde als “nog goed”. “Hoe kun je er nu ook voor kiezen om een wiel op te hangen aan groeflagers die maar 2,5cm uit elkaar zitten?!” -vroeg ik me nogal sceptisch af (van wie zou ik dat toch hebben :-).
“Zeker weten dat als ze aan weerszijden van het wiel zaten ze nog jaren hadden meegekund!” Nu ik de nieuwe lagers, van hetzelfde type die Wim verkoopt, gemonteerd heb is die scepsis toch wel wat geluwd: Werkelijk ALLE speling is weg! En wat lopen ze voelbaar veel lichter!
Nu resteert natuurlijk nog de speling van de vork zelf door het ovaal uitgesleten zijn in de carrosserie. Daarvoor ga ik gebruik maken van 'n ijzeren stoelhoek uit de bouwmarkt. Als ik die in tweeën zaag hoef ik daar namelijk alleen nog maar een M8 gat in te boren. Aan de hand van het nu spelingloze wiel kan ik dat met een lat vanaf nu eenvoudig uitlijnen. Terugkomend op zekere
scepsis over de Limit: Met een speelgoed-speriscoopje van de Action zag ik dat er toch wel degelijk ruimte moet zijn in de centrale tunnel voor een groter grootste voortandwiel in de C-Alleweder. Waarschijnlijk geen 65 tands maar toch zeker wel een 52. Waarom er dus gekozen is door ‘iemand’ voor 28 als kleinste ad pedalen? Bezwaar van de eenzijdige ophanging blijft natuurlijk de dikke kont aan een velomobiel die het veroorzaakt… Of de langere lengte natuurlijk zoals bij de Quest. Bij de mijne niet zo extreem breed als bij de Mango of Strada maar toch…Zie foto.

zondag 15 april 2012

Aluminium Naaf besparen

Zoals ik eerder schreef heb ik tijdig besloten niet met de Limit naar de Harskamperdennen te rijden voor het Paastreffen. Reden had ik eigenlijk meerdere want de kettingen moesten nog aangebracht worden zelfs op de Woensdag ervoor. En alles nog uitgetest terwijl het werk in Aalsmeer t/m Vrijdag me nogal opslokte…
Maar bovendien besloot ik de FAW te verkopen op de voorwielen met de hoge velgen van de Limit. Omdat deze mooi zijn maar toch maar 19mm breed.
Het rechter wiel (dat ik al eerder verwisseld had) kampte echter met veel te losse en ‘lange’ spaken. Om daar nu zwaar beladen mee van huis te gaan leek me geen aanrader…

Nadere beschouwing van de 70mm tromremnaaf toont aan dat het niet de spaaklente is. Maar dat de stalen spaken geulen in de buitenkant van de flenzen hebben gekerfd. Dat, plus dat de gaten ovaal zijn uitgesleten: Remmen vanuit de naaf verslijt dus meer dan alleen banden/remsegmenten !



Omdat er 4 manieren zijn om de spaken in de spaakgaten aan te brengen heb ik uiteindelijk toch besloten de naaf opnieuw te gebruiken.
Maar bij de sleuven heb ik de spaken nu van buiten naar binnen gestoken.
En ten slotte, maar niet als minste, die spaken de andere kant op gericht.
Zo heb ik het wiel weer kunnen fatsoeneren en ook deze velg door een brede 25mm versie vervangen. Wat minder rolweerstand op schijnt te leveren (volgens W. Schermer’s testen).

Evengoed nog heb ik 3 doorstekende spaken moeten wegslijpen helaas. Maar de spanning is nu veel beter en het wiel is recht & rond geworden. Omdat ik geen M12 bout kon vinden gebruikte ik een 15mm CV-buisje waar het grootste lager goed klem op zat. Dat buisje klemde ik in de workmate.


Deze besparingstechniek van de naaf lijkt wel wat op de manier om je dynema-kabel op de roets langer te laten meegaan: Door hem om te draaien!

donderdag 12 april 2012

Batman’s hulpje


Kortgeleden is de onderkant van het carbonstoeltje op de Hafa gescheurd. Ik heb de reparatie daarvan met epoxy uitgesteld door het opnieuw monteren van het multiplex stoeltje dat op de ligger zat bij aankoop.
Ik heb daar niet over geblogd want kan me voorstellen dat het u aan de derrière zal oxideren…
Lastig was wel vanmorgen om de Thys-toptas aan het lager uitgevallen hoofdeind van het zadel te houden. Ik moest hem al van straat op halen en zou hem en de inhoud niet graag definitief verliezen!
Omdat ik specifiek op de terugweg van werk vaak prefereer een zonnebril op te zetten die ik ‘smorgens meestal vergeet heb ik de 2 hiaten verenigd tot 1 oplossing. Mijn Badman brillenkoker!

De bevestiging deed ik met 3 kopspijkertjes en polymerenkit.
Wat ik best id toekomst weer “polymaxeren” zou kunnen gaan noemen(!).

De kleurige tas op de bagagedrager vouw ik altijd pas uit als er boodschappen in mee gaan…




dinsdag 10 april 2012

Paastreffen verfrissend

Campinggasten van de Harskamperdennen hebben het gezien, anderen waarschijnlijk geraden, ik ben niet met de C-Alleweder de heide op geweest voor het Paastreffen.
Anders dan bij mijn abrupte afblazen van dit idee richting Biddinghuizen, waarbij de FAW gelukkig nog soelaas bood, ging daar dit keer een gericht besluit aan vooraf. Waarover later stellig meer…

Hoewel ik de huur van een Bobyak nog even overwogen heb voor achter een tweewieler dacht ik als alternatief misschien geen gekke keuze te maken met het gebruik van enorme krantentassen aan de bagagedrager van de JE-trike.

Zo zou ik tenminste geen fietskaretje hoeven te gebruiken. Zoals naar het Herfsttreffen id buurt van Blaricum. En zo wellicht iets lichter trappen?
De theorie dat bij lagere snelheid de rol van de luchtweerstand ondergeschikt is speelde een flinke rol in mijn afweging daarbij. Dat ging voor de heenweg ook wel enigszins op, hoewel m’n snelheid nauwelijks boven de 23 km/u uit kwam.
Op de terugweg met behoorlijke wind tegen was ik het laatste stuk jammer genoeg nauwelijks meer vooruit te branden. Ik ben van verveling maar vast waypoints van de puzzeltocht gaan wissen!

Bovendien was de spanning van mijn achterband op die terugweg ook nog eens beneden peil. Omdat de 451 Vredestein ‘Paragon’ er met een beschadigde hieldraad anders van af zou lopen...
Evengoed waren de Zaterdag en Zondag heel redelijke dagen voor de verzamelde Paasgangers. Waaronder ondergetekende.
Met daarbij vehoudingsgewijs een groot aandeel specifiek roodharige vrouwen. Of toch ten minste met sproetjes…
Het was genoeglijk om door 2 van hen (dus niet “hun”, want dat is bezittelijk voornaamwoord) direkt en onafhankelijk van elkaar bij m’n voornaam aangesproken te worden: Dán heb je pas wat bereikt zou ik zeggen :)!

Het was pikkedonker en ik liep te zoeken naar mijn tent toen ik, afgeleid door het kampvuur, tegen een vrouwenlichaam aan botste. Dat ik daarna herkende : Welnu een man kan het slechter treffen!
Maar de woordelijke weergave van de consternatie gaat jullie niet aan vind ik. We kunnen nog steeds door één tentingang, laat ik het daar op houden!
De nacht van Zaterdag op Zondag was ook koud genoeg voor een toespeling daar op.
Om geen misverstanden te krijgen (of zeg maar gewoon “een blauwtje te lopen”) heb ik mijn benzine-handwarmer gebruikt als kruik. In een wollen sok voor de zekerheid.
Met zo’n ding krijg je ook geen onenigheid of verwijten achteraf natuurlijk.
De puzzeltocht was gezellig en het was de hele middag droog. Hoewel hij begon met een klapband in de Paragon. Daarbij was de hulp van mijn groepsgenoten onmisbaar want Henkie (ik) was zowel z’n plakspullen als z’n fietspomp vergeten mee te nemen! Krijg je er van…
Natuurlijk heb ik ook genoegzaam de nodige informatie en communicatie uitgewisseld met mensen als Pjotr en Ymte Sybandy.
Het moet die laatste daarbij wreed veel moeite gekost hebben zijn enthousiasme te onderdrukken over mijn “Het nieuwe schakelen”- systeem dat ik met de JE-trike demonstreren kon.
Dat systeem is namelijk ook toepasbaar in de VM.nl voertuigen. Om die te kunnen laten schakelen vanuit stilstand. Goed dat ik er niet bij verteld heb dat er geen octrooi op staat! ;)

De tweede nacht was het helemaal niet koud meer maar begonnen de regenbuien. Dat klonk als kiezelstenen op het dubbele Nomad-zeildoek van de tent. Maar na me eindelijk vermand te hebben de buitenlucht op te zoeken viel dat reuze mee.
En er was ook gelegenheid de tent op te vouwen zónder regen op dat moment gelukkig.

Mijn favoriete Sony Cybershot camera is al op de heenweg (vanaf Naarden) in het ongerede geraakt helaas. In de Vestingstad verzocht ik een dagjes-papa mij en de trike met de (te) brede krantentassen vast te leggen op de gevoelige plaat. “Doe maar een artistieke impressie”. Hierna alleen nog maar streepjes op het display...
Omdat ik geen reserve-camera bij me had is het daar dus ook bij gebleven helaas …