woensdag 27 mei 2020

Piet Pelle op zijn Gazelle

Omdat ik vandaag eindelijk weer eens op een menselijke tijd op mag staan op een doordeweekse dag ben ik gisteren middag alvast boodschappen wezen doen. Toen ik het vouwfietsje voor de buurtsuper parkeerde merkte ik dat dat was tegenover een rijwiel dat uit een totaal andere tijd moet stammen!

Dat de herenfiets oud is blijkt wel uit de bijna verdwenen laklaag waar zoveel van is weg gecorrodeerd dat de originele kleur eigenlijk niet meer te achterhalen valt.
Wat mijn aandacht trekt is dat de lug van het traphuis voor de zadelbuis gebroken is...En toen, met een vrije afstand van maar liefst drie centimeter, terug weer vast is verbonden met het frame door stukjes vlechtijzer!
Uit wat voor tijd moet dit rijwiel wel niet stammen dat het de moeite waard was om een fiets op deze manier te repareren? Het duizelt me. Misschien wel tijdens de hongerwinter van de tweede wereldoorlog!
Het logo ' Gazelle uit Dieren' staat er nog op op het balhoofd.


Spie cranks zoals nog in mijn prille jeugd te doen gebruikelijk was om te monteren. Maar toen had Koninklijke Gazelle wel al de sierlijke dierafbeeldingen in het voortandwiel.
Zeker de meest degelijke rijwielen ooit gemaakt (en niet de lichtste) met stangetjes-bediening van de trommelremmen zodat je NOOIT een remkabeltje zou breken...en wat de mensen groot gelijk hadden om te begeren.
Maar om nog maar een gedachte te schenken aan reparatie van het gebroken diamantframe van de herenfiets in deze tijd dat je je nek breekt over achtergelaten fietsframes op straat...
Er moet oftewel een verschrikkelijke economische schaarste geheerst hebben oftewel iemand in de bocht geweest 'die het lassen niet laten kon' ;-)
Het is buitengewoon moeilijk om zulk dik massief (betonwapenings)staal aan een dunwandige buis te lassen met electrodus. Althans zonder gaten in die laatste te smelten. Ook de afstand die gehouden is tot de trapaslagers zodat die niet zouden vervormen is goed doordacht.


Daarnaast moet de lasser erg gemotiveerd zijn geweest om direct na het lassen natte lappen voor het koelen van het trapstel in te zetten!
Gazelle gebruikte vanaf het begin van de vorige eeuw framenummers waarmee je het bouwjaar kunt achterhalen volgens Wikipedia. Daarom ben ik -het is toch een vrije dag- nog even terug gefietst om die te zoeken bij de zadellug.
De fiets staat er nog dus is niet van een Lidl-klant waarschijnlijk maar van een bewoner van de Insulindeweg. Helaas kan ik op het hele frame geen framenummer ontdekken. Maar het merkplaatje lijkt me absoluut origineel.
Ik citeer: "Tijdens de Tweede Wereldoorlog had Gazelle het moeilijk, net als veel andere productiebedrijven. Veel van het materiaal en van de machines werd naar Duitsland overgebracht, en kort voor de bevrijding werden de resterende machines door een speciaal Sprengkommando vernietigd"
Aangezien er ook geen sporen zijn van een weggevijld serienummer, dus er vermoedelijk nooit een opgestaan heeft, zou dat niet juist een extra aanwijzing zijn voor de bijzondere tijd waarin het rijwiel gemaakt is?

              Van nog iets daarvoor de jaren twintig, stamt dit reklamefilmpje:



zaterdag 16 mei 2020

Van een hobby je liefhebberij maken.

Hoewel de 'Degelijke Stadsfiets' waar buurtfietsenmakerij Smerig in de van Ostadestraat zich op richt niet helemaal mijn ding is (als ligfietser is me daar een vouwfietsje al goed genoeg voor), ben ik soms heimelijk wel wat jaloers op die gasten.
Hoe heerlijk ontspannen ze voor de werkplaats zitten om in het zonnetje hun wielen te spaken! Maar zou ik dat zelf ook niet kunnen met mijn ligfiets-Toko? Spullen genoeg!
Het voorwiel van de roets vertoont een lichte slinger zag ik vrijdag. Dat zou ik dus graag even na richten op een mooie dag. Dat is het vandaag helaas wat minder.
Wel kan ik vast een inspaninrichting bedenken om een wiel met het door mij gefabriceerde flexdeksel na te draaien. Liefst zonder mijn creatie los te hoeven maken van de Sram-trommelremnaaf natuurlijk! ;-)
Dat moet zeker lukken in de Tacx 'hometrainer' die breed genoeg is! En die ik eigenlijk alleen voor montagedoeleinden gebruik omdat ik al genoeg fiets.
Wel is die feitelijk gemaakt voor bredere achternaven. Maar een stukje buis over een asmoer doet de  truc door de vrije ruimte op te vullen.



Ondertussen heb ik een ander eerder gespaakt wiel voor de 222 gevonden. 
Eén met maar liefst een inwendige breedte van niet minder dan 29 mm! Eigenlijk speciaal bedoeld om in combinatie met een Gocycle-band te gebruiken. Maar die is net te breed voor de huidige voorvork. Ik heb daar nog wel een (nóg oudere) Thys vork voor maar moet die dan eerst behoorlijk aanpassen.
Het wordt daarom een Shredda 1.75" (44 mm) in combinatie met een Shimano rollerbrakenaaf.
Lijkt me ook een interessante combinatie om uit te proberen.

Zulke brede en comfortabele banden kun je met een enkelzijdige voorvork wel vergeten heb ik gemerkt. Die gaan aanlopen tegen de vork omdat ze daar niet op ontworpen zijn. Of je moet ze excentrisch spaken maar daar is dan weer absoluut niet mee te sturen omdat het loopvlak van de band dan naast het draaipunt van het stuur komt te 'liggen'...
 Long story short, ik houd het nog even op de Thys 222 met Eigenbouw RVS boegspriet!

maandag 11 mei 2020

Vroeger is anders

Over de titel van dit blogbericht: Misschien heeft u de theatershow van Peter Pannekoek gezien 'Later was alles beter' ? Misschien ook niet.
Happy you, dat doet er nu ook even niet toe.+

We moeten op de plantenvloer der Koninklijke Flora Holland nu een half uur eerder beginnen (om zes uur). Niets nieuws op zich in het hoogseizoen. Want dat gebeurde voorgaande jaren ook al.
Dat heette (of eigenlijk 'pleegde te heten') dan 'vroegveilen'. Maar dat is het dit keer (nog) niet en ik zal u zelfs proberen uit te leggen waarin het verschilt daarmee. En wat dat met ligfietsen van doen heeft.
De extra stapelwagens die door ons gesorteerd worden vanaf zes uur zijn geen karren met planten maar met bloemen, afkomstig van de begane grond. Onze 'eigen' veilingzaal der planten op de tweede verdieping draait pas een half uur later de koopwaar door de zaal.
Helaas betekent dat (ja er staat 'be-' voor maar dat maakt het geenszins voltooid deelwoord, ben je belazerd!) dat er veelal al vanaf half zes karren worden opgevoerd voor het latere veilproces. Zodat ik de velomobiel niet veilig de fietsenkooi in kan krijgen!
Een tweewieler wel omdat ik die snel op kan pakken en daarmee in axiale richting  kan lopen om zo schade voorkomen.
Ik heb het herstellen van de schade aan de DF na het repareren van de integriteit van de bodem met twee stroken reparatieband dan ook even gestaakt.



Om daarvoor in de plaats de achterrem van de 222 weer gangbaar te maken. 
Ik kwam er namelijk ineens achter dat ik wel weerstand voelde in de greep maar niet daadwerkelijk de achterrem bekrachtigde!
Die zit bij mij strak achter het stoeltje omdat ik vanwege de 2 duims band geen V-brake gebruiken kan. Het bochtje dat de velgrem verbond met de remkabel was afgebroken en knelde met dat deeltje de staalkabel af.
Zoals ik ook met de DF-derailleurklem gedaan heb heb ik het inbusboutje gelijk vervangen door een zeskant. Zodat ik de kabel voortaan kan losdraaien vanaf de zijkant.  Het loshalen van de bovenste ophanging van het stoeltje bij makke aan de remkabel zal zo hopelijk niet nóg eens herhaald hoeven worden!


Tevens heb ik afgezien van het gebruik van de rapidfire/ duimshifter op het stuur van de Optima Cheeta. 
Daarvoor moest ik te vaak terugschakelen met totaal andere vingers omdat de juiste versnelling niet helemaal werd gepakt. Nu zit er een Sram Attack gripshifter op.
Maar daarvoor was de gebogen vorm van mijn ook als 'toch nog wat te breed' beoordeelde stuur niet geschikt.
Dat heb ik vervangen door een enkele bocht 22 mm in de stuurstrop.
Om dat vast te houden en de juiste stand te bepalen heb ik die eerst met een popnagel gefixeerd.
Toen dit zijdelings speling gaf heb ik het -om lassen te voorkomen- nog een kleine 100 km kunnen oplossen met epoxy-klei aan weerskanten.


Dat hield zo'n 100 km maar toen dat scheurde aan de rechterkant en los kwam van het chroom aan de andere moest ik toch de 4 kabels er weer uittrekken.
Om smelten van de mantels te voorkomen bij het alsnog lassen. De popnagel bleef om de juiste stand te waarborgen.


Nog iets over 'werken in blessuretijd'
Lekker niet, de mens stelt zich al genoeg centraal in de focus op deze zieltogende wereld!


zaterdag 2 mei 2020

DF gekraakt

De DF maakt bij mij niet altijd de verstandigste impulsen los. Zo is daar al minstens een maand het opgebroken fietspad bij de Amstelbrug op mijn route waardoor ik me tussen de auto's begeef.
Om geen fietsers te hinderen die het pad aan de overkant van de weg gebruiken en je dus tegemoed rijden anders.
Dat gaat altijd nog wel goed (mede ook juist dankzij de afzettingspylonen van het werkverkeer) maar dan die stoplichten bij de brug...
Daar liet ik me verleiden in een soort fuik te rijden tussen een wachtende bestelbus en de stoep.
Ik kwam die bus nog wel voorbij maar het licht sprong daarna erg vroeg op groen. Waardoor de chauffeur zich kennelijk geen rekenschap van mij had gegeven en bij het rechtsaf slaan de linkerkant van de fiets kraakte!
Hij stapte ook wel netjes uit dus ik heb geen reden aan zijn woorden te twijfelen. Maar de schade (door aanrijding met zijn band) is veel groter dan ik aanvankelijk dacht.
Het is niet alleen een rubberafdruk tegen de staartpunt links die de achterkant een stuk naar rechts duwde.
Toen ik dinsdag water onder de bodem van de fiets opdoekte voelde ik pas dat de flarden er aan de onderkant bijhangen en een scheur van 80 cm lengte in de bodem veroorzaakt hebben!

Ik had dus toch beter zijn kentekennummer kunnen fotograferen.
Gelukkig zit de schade wel aan de linkerkant achter. De achtervork zit namelijk vast aan de rechterkant van de DF.
Ook kettingdruk wordt op de beschadigde plaats niet uitgeoefend. Maar doorrijden met zo'n schade is er natuurlijk beter niet bij.
En ik ga de reparatie zelf uitvoeren want ik gruw sowieso van de inzet van fossiele brandstoffen daarvoor (en heb bovendien geen auto).