zaterdag 29 mei 2010

Belgische toffe peer OK,

Nu de deal uitgevoerd is en hij OK is met vermelding deel ik u trots mede: De vorige eigenaar van mijn Thys Revolver is: Jacques Choppinet ! Als dat u nog niets zegt dan zal bij het woord ligfietscartoons ongetwijfeld een lampje gaan branden!




Hoewel ik na de lange autorit (van 5 uur) niet echt meer vlot van de tongriem was gesneden hebben meneer Choppinet en ik nog vrij uitgebreid zitten praten, naar aanleiding van zijn paradepaardjes. En bleek mijn liefde vd roeifiets ook door deze kunstenaar gedeeld. Nu hij er éen aan mij verkocht heeft heb ik er 3 en hij er 'nog' maar 2!
De oudste zijn wel in mijn bezit; De (verlaste) 220 de -ongewijzigde- 222 pré CVT (op de verende voorvork en Nexusnaaf na) en dan nu Jacques Revolver!
Een prachtige collectie evenwel staat in het belgische Wenduine:De nieuwste telg uit de Thys dynastie de carbon 209. Wat is die ook weer lager (behalve lichter)dan de 222!
De 240, een model dat nog in CVT-uitvoering werd gebouwd door Thys ID maar door Jacques is laten ombouwen tot Revolver (en ook zijn "meest bereden model").



Omdat ik me realiseerde dat ik erg vroeg zou komen door direkt na het werk te vertrekken en ik met het niet bijster gestroomlijnde model van de Fiat Panda alleen maar extra benzinekosten zou veroorzaken reed ik het grootste deel van de rit tussen de vrachtwagens, erg langzaam dus. Nét snel genoeg om niet door de Gendarmerie aan de kant gezet te worden!
Omdat ik ondanks de aanwezigheid van de Garmin om m'n nek toch nog enkele keren van de route afraakte kreeg ik 'per ongeluk' ook nog wat te zien van de schoonheid van de kustplaatsjes in West-Vlaanderen. Probeer dan maar n's haast te hebben!
Zo kwam ik dan ook pas tien minuten aan voor de tijd dat ik afgesproken had, om 15:50.
Toen ik vertelde over mijn ongeluk met de Thys 222 waarbij ik m'n heup gebroken had was meneer Choppinet best wel verbaast dat ik tóch weer een 222 bijkocht...Hij werd zelfs wat angstig bij de gedachte...
Ik verzekerde hem dat ik na het verwijderen van het stuurstabilisatierrubber nog maar 1 keer onderuit gegaan ben (op m'n werk over een kletsnatte werkvloer, een duidelijke oorzaak dus met alle trekkers die er hun rubbersporen achterlaten).
Hij kon mijn scepsis over dit stuurrubber in de bochten echter niet delen dus zou de zijne gewoon laten zitten... Een gewaarschuwd mens telt voor 2 nietwaar?
Toen ook m'n hielspoor en in 1997 gebroken rug (bij een arbeidsongeval) ter sprake kwamen besloot hij uit medelijden nog 150 euro vd koopsom af te doen. Omdat ik alleen maar een parttimebaantje op de veiling heb kon ik dat niet weigeren.
Kom daar nog maar n's om bij die gierige hollanders!
Ook schonk hij me reserve onderdelen vd Revolver , een eigen gemaakt stoeluitbreidingkje dat de zetel geschikt maakt om de bijgeleverde grote Thys-tas boven een groter 28"achterwiel te hangen (dat kan namelijk exclusief ook gemonteerd worden in deze fiets), schoenplaatjes zodat ik eens kennis kan maken met 'speedplay'-pedalen (missschien positief voor de voetproblemen?), een compleet -excentrisch- rr achterwiel met de alu snek (zodat als ik de CVT niet goed krijg vd bankdrukfiets ik daar 'n rr-derailleursysteem van kan maken).
En een haast onbeperkte hoeveelheid CVT/pré-CVT kabels om nog jarenlang mee te knutselen!

Maar wil ik dat knutselen ook?
Na het rijden op de R. roets vandaag eigenlijk niet meer!
Natuurlijk zal ik de inversieconstructie wel gaan uitvoeren, daar heb ik nu ook weer extra 'ruimte' voor gekregen... ivv materiaal voor de aandrijving wil dat zeggen.Een extra schuurtje planten achter het huis over 't onkruid was ik toch al van plan.

Toen ik mijn bedenkingen bij het in sommige situaties lastiger schakelen van een snek t.o.v. een Nexusnaaf uitsprak kwam hij met de suggestie dat ik de fiets zelfs met winst zou kunnen doorverkopen mocht het toch niet bevallen...
Michiel Adriaanzoon is echter toch niet Hollands genoeg om zo te denken over deze heerlijke praktisch probleemloze (storingsvrije) rijdende Thys Revolver.

Ik hou 'm !

woensdag 26 mei 2010

Ossekop niet, Revolver wel

Ik ben vandaag met den Thys ten werk getogen voor dag en dauw. Volgende week zal dat gelukkig dagelijks 'n halfuurtje later zijn!
Omdat ik nog wat klemmen mis vd inversieconstructie met dikkere buis heb ik het stuur 'leeggehaald' en eerst maar n's als roeifiets voor naar 't werk gebruikt.
Dat viel niet mee! Het stuur dat door de hoge aangrijppunten op 'n soort ossekop lijkt dwingt me helemaal maximaal uit het stoeltje erg hoog aan te grijpen.Wat me overstretching vd handen bezorgt: Niet goed dus!

Wel heb ik eindelijk het door iedere roeifietser felbegeerde dynema- aangedreven Revolver model uit de Thys 222 serie voor mij kunnen reserveren...
Hoewel het op- en afschakelen van dit sterk op het CVT lijkende systeem beslist meer 'voeten id aarde' heeft dan een (Nexus) versnellingsnaaf geeft 't a.) absoluut het hoogste rendement in alle versnellingen b.)het allergrootste versnellingsbereik.

Daar kan zelfs geen Rohloffnaaf tegenop en zo besluit ik met vreemde zere handen toch nog positief!

maandag 24 mei 2010

ff Te zwak nu...


Zoals te zien heeft het bovenste 12mm alu gordijnroede-buisje de neerwaartse kracht niet weerstaan. Op de Tacx fietstrainer ging 't nog goed maar al bij 't eerste 'rondje Zeeburg' was 't bekeken...
Of de superlichte buisjes zijn te zwak of ik ben te sterk (maar laten we daar niet vanuitgaan want anders kan ik beter geen bankdrukfiets bouwen).
"Is dat niet gevaarlijk?" -Nee, het stuur met de remmen en versnelling blijven ook in deze toestand gewoon werken. Sterker zelfs: Met de voeten alleen kan ik zo zelfs nog terug naar de uitvalsbasis rijden.
"Was ik teleurgesteld"- In zoverre dat ik 't daarna voor gezien hield voor dit Pinksterweekend en eerst maar n's de herstelde trike heb gelanceerd voor familiebezoek in Purmerland. Voor mij met dit mooie weer werkelijk geen reden om te gaan velomobielen.
Natuurlijk moest ik wat racefietsers laten voorgaan bij Watergang maar de gedachte "straks ben ik weer de enige persoon op de wereld met een bankdrukfiets" maakt me daar volkomen immuun voor.
Mijn witte melkfles benen hebben nu tenminste weer wat kleur gekregen!

Dankzij de vuilnisstaking heb ik trouwens al dikker dunwandige alu buis klaarstaan, doorsnede 20-22mm, hetzelfde als ik eerder succesvol toepaste.In de vorm van 'n telescopische douchgordijnophangbuis.

Vanwege de "aháá"-erlebnis bij het grote publiek !

zaterdag 22 mei 2010

Stap 1

Omdat mijn CVT-staalkabelinspanningen nog immer geen betrouwbaar aandrijvingsmechanisme hebben opgeleverd wil ik terug naar waar het allemaal mee begon: Een gecombineerd stuur voor zowel roeien als bankdrukken.

Door de omkeringsconstructie op de Thys 222 pré-CVT (met betrouwbare Nexus naaf) er dan maar iedere keer op- en af te sleutelen.
Het nadeel van m’n eerdere ‘universele’ stuur was dat de polsen te zwaar belast werden door mijn handen in de onderstand.
Daarom ben ik er daarna toe overgegaan om er aparte fietsen van te maken met draaiende handvatten voor de benchpress. Dat stuur werd echter breed en zwaar.
Ik denk nu een compromis-stuur gevonden te hebben dat beide bewegingen toestaat, en de polsen daarbij niet lijkt te belasten: Door een stand van de handen met de handpalm omhoog te kiezen.
In onderstaande impressieclip voer ik eerst 3 roeislagen uit gevolgd door 3 bankdrukbewegingen.



Kennelijk heeft men Mick's Eigenfiets.nl nodig om van de laatste armbeweging een aandrijving te laten doen uitgaan.
Ik zal mijn best doen!

donderdag 20 mei 2010

Reparatie/versmalling trike,

Zoals bericht in mijn laatste journaille heb ik weer wat te repareren gehad. Goed, ik mocht eens tijd overhouden voor iets anders!
Maar omdat ik de delen toch moest loshalen heb ik dat in ieder geval kunnen combineren met ’n andere asbevestiging. Dat is makkelijker stallen.

Mijn trike was net iets breder dan de Alleweder zodat hij niet anders dan diagonaal (met de wielen ingestuurd) door de haldeur ging. Dat heeft z’n sporen al nagelaten nu. Maar omdat ik het ophangbandstaal van de as aan de fusee toch recht moest hameren heb ik gelijk éen vd m12 moeren aan de binnenkant hiervan vastgelast ipv vastgedraaid aan binnen- en buitenkant.



De JE-trike is hierdoor aan beide kanten bijna ’n centimeter smaller geworden.Hij gaat nu net wél door de deur zoals uit de onderste foto blijkt.

Het lassen deed ik gewoon electrisch met 2,5mm electrodes.De grove moeren hebben genoeg ‘vlees’ om de ingebrachte hitte te weerstaan.
Na het lassen moest ik wel de schroefdraad van de gelaste moer ophalen met een tap (metrische draad).
Daar heb ik gelukkig tijdig een goed setje van gekocht (de juiste maat ‘voor’boren+ de taps in éen doosje)bij de Lidl. M12 is daar precies de grootste maat van!

Ook was het nodig de draadstang met kogeldraadeinden te rechten, in te korten en de wielen opnieuw uit te lijnen.

Zoals ik inmiddels van Jimm Pratt heb geleerd is het noodzakelijk om daarbij de rechtuitstand van de wielen voor te gebruiken ivm het Ackermann-effekt

dinsdag 18 mei 2010

Wat er gezegd wordt (2)

De min of meer rituele rubriek ‘Wat ze zeggen’ moet veelal het verschil aantonen tussen wat het publiek zegt en de ligfietser.
Omdat ik zelf niet op m’n mondje ben gevallen en er Zondag achter kwam dat wat een ligfietser zei precies hetzelfde is als wat je van het ‘grote publiek’ verwachten kunt een tweede ‘Wat er gezegd wordt’.
Om te voorkomen dat ik zélf in herhaling verval geef ik de overeenkomsten met een (~)aan..

Op de terugweg van Haarlem reed ik met een tweedehands 28”wiel achterop de JE-trike wat te hard over de Amstelbrug. Tijdens de neergang was de fiets eigenlijk niet meer te besturen (door gebrek aan camber vermoed ik) en eigenlijk het enige dat ik nog kon doen toen ik met veel te veel snelheid over het vrij krappe fietspad met de hoge stoeprand begon te slingeren was de fiets de klap laten opvangen...
Zelf had ik dit keer gelukkig niets als een schaafwondje in m’n zij.

De fiets vond dit duidelijk minder prettig en het rechterwiel stond in een totaal andere stand dan het linker, de fuseeverbindingsstang zwaar verbogen.
Het wiel was zonder gereedschap ook niet meer gangbaar te krijgen. Reden dat ik het rechterwiel maar optilde om het geheel zo goed en zo kwaad als dat ging op de 2 overgebleven wielen naar huis te slepen/sturen.
Ik moet erbij zeggen; m’n humeur was niet best.

Het ‘gewone’ publiek dat ik wat tegenkwam liet me –gelukkig- redelijk met rust. Mijn strategie om de ogen te sluiten om conversatie en oogcontact te voorkomen zonder de nek te hoeven verdraaien hielp daar aardig bij.
Toen moest daar echter een ligfietser op een of andere produktie-2wieler op het fietspad gaan stoppen en mijn richting op kijken.
Omdat er verder niets uit kwam (~) wierp ik hem (doorlopend natuurlijk) toe: “Ik wil ook wel eens met een tweewieler rijden!”
Of hij de grap(ik deed m'n best) begreep of niet weet ik niet want stereotieper dan de opmerking “Zo te zien zelf gebouwd hé?” kwam hij niet.
OK mijn al even stereotiepe antwoord dan maar: “Daar ben ik veel te stom voor!”.
Hij dacht eerst dat ‘ie me niet goed goed verstond (~), keek na herhaling boos zodat ik maar naar m’n eigen hoofd wees om uit te leggen dat ik het over míjn intelligentienivo had…
En was toen gelukkig van hem af: Hij reed door!

Wat heb je aan die gasten zo vraag ik u af?

vrijdag 14 mei 2010

Triketref-finale -3

Al op Zaterdag had Ron me het startpunt laten zien (goed voor ’t maken v.e. ‘waypoint’) en de plaats waar Robert van WheelsReinvented tijdens onze tocht het publiek met een trike van hun fabrikaat kennis kon laten maken. Daartoe is een model van een aanpasconstructie voor de ketting voorzien om zonder pons de ketting voor
verschillende beenlengtes in te stellen.


















Ook Gerhard van de Ligfietswinkel was aanwezig met 'n lage Catrike en was enthousiast over de aanwezigheid van zijn ‘oude liefde’, Jimm’s Leitra (kap). Zo liet hij me de periscoop bovenin zien.


Er was een kunstof Jouta van een eigenaar ‘Tjalling’: Niet verwonderlijk natuurlijk! Van de hogere lange modellen de Sinner en de Flevotrike.’n Challenge, meerdere grote Tripods en ... Ron kent de merken ongetwijfeld beter.
Totaal 23 deelnemers, geen gek begin.


Ook ’n soort molenwiek-besturing heeft de unieke eigenbouw 4wieler van Jan Zelderen maar dan ’n dubbele!
Zodat zowel de voor- als achterwielen aan de besturing meedoen met een differentieel op de vooras voor de aandrijving.En dan ook nog 'n streamer voorop.

Voor mij persoonlijk ook heel interessant 4 handbikers.Allemaal ook weer heel verschillend onderling. Van een aankoppelconstructie aan ’n rolstoel tot ’t lagere werk met voorwielaandrijving/besturing die in elk geval razend snel van start gingen.
Eén daarvan in een afdaling gevolgd door ’n bocht net iets té snel: Hij sloeg op z’n zij en raakte daarbij ’n geparkeerde auto…
Maar de knul krabbelde weer tamelijk onverschillig terug op z’n bike en omdat de wielen verder geen spatborden of iets dragen was er op de auto ook geen zichtbare schade. Moet ik dus maar niet na doen!

Er was ook een invalide man op ’n van Raam die met zijn lichamelijke handicap (en zware hulp-accu’s)het tempo echt niet bijhield. Gelukkig was Jan van Zelderen die zijn vervoer had geregeld ook degeen die hem begeleidde.

Evenals de handbikers die begeleiding van een mevrouw hadden op ’n gewone fiets. Er was ook ’n mevrouw bij op ’n Tripod- trike.


Tijdens ’n pauze voor ’t uitproberen van ’n anders trike (ik meen bij ’t kasteel Soelen)sprak ik meneer Messchendorp met z’n Flevotrike die Jan Eggens persoonlijk kende, de bouwer van mijn JE-Trike.Hij kon me diverse details over de bouw vertellen…En nam ’n foto die hij weer ad Meester zal tonen want van de bouw v.e. trike wist zelfs hij niets.


Nadat we bij ’n soort bread & Breakfast (‘De Theetuin’)eigen gebakken energiekoeken en koffie op hadden was dat de reden voor mij om dit keer maar n’s met ‘de hazen’ mee te doen.

Als ‘zelfdragende’ overdekte trikes waren er de Sunrider van Paul vd H. en de Mango plus van de (zo mogelijk nog grotere) Arjen van de Ligfietsgarage. Met hen en Gerhard vd Ligfietswinkel zou ik in de ‘kopgroep’ geraken. Ware het niet…

Nog een aantal keren viel de groep uiteen waarbij Paul voorgaande limbo met 'n slagboom filmde.
Maar terwijl Ron zich over de achterblijvers ontfermde (en er zodoende eigenlijk alleen nog telefonisch contact was op dat moment)had ik toch wat bedenkingen bij het ontsponnen patroon vd tocht: Ik moest immers wel de volgende ochtend om 6:15 acte de presence geven op m’n werk in Aalsmeer!
Voor iedereen werd immers gezorgd en er was door Ron Fust voorzien in kaartjes met de route, dus ik hoefde me niet bezwaard te voelen.
Nu had ik al met Jimm mijn tijdsprobleem besproken en die had me ad hand van z’n treinkaartje laten zien dat (ook) ’n trike op de fiets zetten maar 6 euro kost.
Dat leek me dus de oplossing.
De GPS gaf Utrecht Lunetten op als een vd treinstations(en ik meende dat dit ’t hoofdstation was) maar dan zou ik wel vd fiets-inferieure City-guide software afhankelijk zijn, de tent nog moeten afbreken,’t luchtbed laten leeglopen, enz,enz..
Omdat ook Arjen de tocht liever afbrak ivm een aankomende griep besloot ik ‘Buren’verder te laten voor wat het was en hem te vergezellen naar Wbd waar zijn auto stond.

Eigenlijk mochten we de pont niet eens terug over maar kennelijk,omdat we maar met z’n tweeen waren (of A. zo groot)lukte dat toch.
En zo kwamen we precies ad andere kant van de Lek vlak voor de oversteek vd tour eh, Giro, te staan. Waar Arjen natuurlijk meer roze van zag dan ik. Wel kon ik aan het vertrek v.d. 3 libelles zien dat het feest voorbij was en we verder konden…

OK, de terugweg dan.
Binnen de bebouwde kom rond Houten kon ik de route vd garmin niet meer volgen zoals gevreesd. Het werd weg toegangkelijk (alleen)voor auto’s. Lastig zoeken dan.
En Utrecht Lunetten bleek dus helemaal niet zo’n handige plaats om op te stappen want bij Utrecht CS moest ik alweer overstappen, liften zoeken enz.
Maar het viel me wel op hoe goed behulpzame passagiers zagen waar je ’n trike moet oppakken. Hulp die ik nauwelijks nodig had trouwens.
Ik moet er niet aan denken wat er met de (echt te zware) FAW in het openbaar vervoer zou gebeuren… Bovendien had ik nu tenminste een zitplaats!

Toen ik in A’dam CS de trein uitstapte even na 20:00 scheen het zonnetje zelfs, wat me het heerlijke gevoel verschafte van een fijn besteed weekend !

Stan de stuntman

Camaraman Paul van den Hoeven wist tijdens Trike by Duurstede vast te leggen hoe ik -met gevaar voor eigen leven- een slagboom passeerde!

woensdag 12 mei 2010

Trike-Treffen -2

Ja je komt op een camping, hebt eigenlijk ten overvloede kaplaarzen meegezeuld uit Amsterdam en wat is dan het grootste cliché om net ff vergeten blijken te hebben ? Bullseye, je tentharingen…











Daarmee heb ik onlangs in de tuin namelijk nog ’n vogelnet gespannen over de jonge aanplant. Maar het zakje met de pinnen niet teruggelegd.
Ook daar had het organiserend talent van Ron evenwel iets op gevonden en al snel kwam hij met ’n zakje oranje kunstof tentharingen vd beheerster terug!
En daar zou het niet bij blijven.Want hij had niet alleen het afgesproken alu achterwiel 19X451 bij zich maar gaf ook zijn, wat krap geworden in de buikstreek, Gore-Tex paars gestipte wielrenhemd en ’n strakke fietsbroek gratis en belangeloos aan mij kado!
Met ’n maskertje op lijk ik daarmee op de Joker uit Badman maar nu kan ik het dus ook eens in de praktijk proberen: échte wielerkleding!
Een opvallend karakter deze R.Fust, charismatisch maar ook doorspekt met ’n dosis –zelf- humor waarmee hij zelfs botte afwijzigingen van sommige Trikefabrikanten die hem ten deel vielen mee van zich af laat glijden…En toch ongezouten zijn mening geeft. Ik heb geen produkten van ze hoor.

Mag voor mij koffie zo belangrijk zijn dat ik er ’n zware italiaanse perculator voor mee naar de camping sleep (ook zónder Giro d’Tlalia trouwens), Ron raakte er niet op uitgekeken. Getuige het grote aantal foto’s gewijd aan dit onderwerp. En dat is het eerste wat ik deed en hem aanbood: Tja ieder z’n urgenties Ron!


Ik ken verder eigenlijk niemand binnen de HPVc die dat zozeer in z’n eentje doet (afgezien van meneer van Hattem misschien)... En het spreekt me erg aan zijn openheid. Extrovert.

Ik drink alleen (in den vreemde) geen biertje mee. Voor mij moest ’t sportieve gebeuren nog volleind worden namelijk, en de concentratie zo goed mogelijk behouden.

Een ander voor mij onvergetelijke ontmoeting met een heel bijzonder iemand werd die met de andere Campinggast; Jimm Pratt- Amerikanen kijken niet op een medeklinkertje.
Zo wekt hij op zijn van een oude halve Leitra voorziene trike met een zonnecel z’n eigen stroom op voor het opladen van de verlichting en telefoon.
Deze bijzonder vriendelijke overal iets van wetende en in andere fietsen geinteresseerde techneut die helemaal uit Denemarken kwam om aan te tonen dat ’n trike ook voor alle weersomstandigheden geschikt gemaakt kan worden heeft me veel geleerd over het stuurgedrag van tweesporige voertuigen.Zoals Camber en Ackermann-effekt.
Het contrast tussen Jimm en Ron kon in zekere zin haast niet groter. Heeft Ron ’n peperdure vouwbare Ice achter in z’n auto voor z’n vakanties naar hoofdzakelijk Duitsland (waar goede campings, eten en drinken zijn…), bij Jimm hangt zijn oude glasfiberstroomlijn letterlijk met houtjes en touwtjes bij elkaar. Leest hij de spanning van zijn electronicanetwerk af op ’n aan het stuur gemonteerde universeelmeter (“waar helaas wel ook weer ’n batterij in moet”)en is de trike eronder uit het jaar zero, hoog, zwaar, en verend op een totaal uitgeveerd diabolorubber waar Napoleon nog de Ardennen mee is overgetrokken.Waarbij zelfs mijn JE-trike een racemonster is in vergelijking!
Mannen naar mijn hart dus, hoe verschillend ook.
Jimm nestelde zich als een, niet al te slanke, uil in de boom (waar ik later de campingbaas nog onaangenaam door verrast over zou horen “Is die hangmat van ú ?!”)



Ze konden het evenwel zo goed vinden dat ik hun stemmen door de gehoorbeschermer in m’n tentje heen kon blijven horen vanuit de oude schuur (die Ron voorstelde in de fik te steken als het hout op was…) nadat ik allang op een oor lag.


Mijn 2’hands Nomad iglotentje blijkt idd veel aangenamer dan m’n oude koepel- en de nieuwe 'mummie' slaapzak hield me ook comfortabel warm.
Ook al omdat ik het (zelfde) luchtbed van het Paastreffen nu van het grondzeil isoleerde door er alle meegebrachte kleding onder te duwen..

maandag 10 mei 2010

Release Trike-Treffen -1


Dit jaar is er een nieuw fenomeen in ligfietsland bijgekomen. Door Ron Fust gelanceerd, het eerste ‘Trike-Treffen’.En ik was erbij met mijn klassieke oldtimer!

Omdat de weersverwachting aanvankelijk nogal slecht was in aanloop op ‘Trike-by-Duurstede’ heb ik alvorens definitief te besluiten met de JE-trike (en niet met de Alleweder)te gaan eerst maar eens wat bredere banden voor de vering en spatborden tegen de modder gefabriceerd.
Als hemelwater kun je immers nog iets helders verwachten id vorm van H2O. Maar van de straat af nat worden kan spontaan rugbywedstrijd-associaties oproepen…
Ik vertrok al kwart voor negen ‘s morgens, ongedurig als ik ben. Maar het bleef gelukkig betrekkelijk droog.
Hier en daar een klein motregenbuitje maar om +/- 13:00 was ik daadwerkelijk op de camping. Op een sukkeldrafje van hooguit 21-22 km/u daar gekomen met ‘uitschieters’ van wel 26 (!).
Mijn Legend Hcx op de nekbeugelstandaard bewees daarbij goede diensten want de al niet meer werkende kilometerteller zou door de dikkere 2” HPV-banden (overgenomen via Marktplaats van het Solar-challenge Delft-projekt)zwz een onjuiste snelheid weergeven door de grotere wielomtrek. De GPS is daar gelukkig niet gevoelig voor (hoewel wat trager id registratie).
Eigenlijk had ik de Garmin lange tijd niet nodig want ik hoefde aanvankelijk slechts het Amsterdam-Rijnkanaal te volgen…



En daarna Utrecht door waar ik nog iets zou hebben kunnen kopen of eten. Ook wel handig in zo'n route van de Fietsersbond Routeplanner Provincie Utrecht. Erg tevreden over. Maar ik had genoeg aan ’n zakje chips en ’n paar slokjes cola light uit de bidonhouder.
Het leek wel ’n eeuwigheid te duren maar was niet onplezierig rijden.
i.t.t Tot de zwaardere FAW hoefde ik de versnellingsnaaf in het achterwiel niet uit z’n meest gunstige stand te halen ondanks de zware bepakking.
Eigenlijk had ik het regenpak en zeker de kaplaarzen (en want daarvoor weer tooclips ipv clipless-pedalen)net zo goed thuis kunnen laten.
Sterker zelfs, nadat ik de regenbroek allang had uitgetrokken om van het klamme transpiratievocht af te zijn verdween het gevoel uit m’n voeten door de kennelijk knellende werking van het rubber.
Na het omruilen van de krengen voor echte Lidle-schoenen in de clips verdween het beviezingsgevoel gelukkig.
Of dat nu door het afknellen van de zenuw- of bloedbanen kwam weet ik nog steeds niet, maar prettig was het niet zo'n afstervend ledenmaatgevoel.
Dat was het wél om tussen de bloesems der boomgaarden na 60 kilometer op de camping aan te komen en onthaald te worden door Ron Fust himself als eerste -echte- trike-toertochtdeelnemer !


Met dank aan jan van Zelderen voor bovenstaande foto!