Trike-Treffen -2

Ja je komt op een camping, hebt eigenlijk ten overvloede kaplaarzen meegezeuld uit Amsterdam en wat is dan het grootste cliché om net ff vergeten blijken te hebben ? Bullseye, je tentharingen…

Daarmee heb ik onlangs in de tuin namelijk nog ’n vogelnet gespannen over de jonge aanplant. Maar het zakje met de pinnen niet teruggelegd.
Ook daar had het organiserend talent van Ron evenwel iets op gevonden en al snel kwam hij met ’n zakje oranje kunstof tentharingen vd beheerster terug!
En daar zou het niet bij blijven.Want hij had niet alleen het afgesproken alu achterwiel 19X451 bij zich maar gaf ook zijn, wat krap geworden in de buikstreek, Gore-Tex paars gestipte wielrenhemd en ’n strakke fietsbroek gratis en belangeloos aan mij kado!
Met ’n maskertje op lijk ik daarmee op de Joker uit Badman maar nu kan ik het dus ook eens in de praktijk proberen: échte wielerkleding!
Een opvallend karakter deze R.Fust, charismatisch maar ook doorspekt met ’n dosis –zelf- humor waarmee hij zelfs botte afwijzigingen van sommige Trikefabrikanten die hem ten deel vielen mee van zich af laat glijden…En toch ongezouten zijn mening geeft. Ik heb geen produkten van ze hoor.

Mag voor mij koffie zo belangrijk zijn dat ik er ’n zware italiaanse perculator voor mee naar de camping sleep (ook zónder Giro d’Tlalia trouwens), Ron raakte er niet op uitgekeken. Getuige het grote aantal foto’s gewijd aan dit onderwerp. En dat is het eerste wat ik deed en hem aanbood: Tja ieder z’n urgenties Ron!


Ik ken verder eigenlijk niemand binnen de HPVc die dat zozeer in z’n eentje doet (afgezien van meneer van Hattem misschien)... En het spreekt me erg aan zijn openheid. Extrovert.

Ik drink alleen (in den vreemde) geen biertje mee. Voor mij moest ’t sportieve gebeuren nog volleind worden namelijk, en de concentratie zo goed mogelijk behouden.

Een ander voor mij onvergetelijke ontmoeting met een heel bijzonder iemand werd die met de andere Campinggast; Jimm Pratt- Amerikanen kijken niet op een medeklinkertje.
Zo wekt hij op zijn van een oude halve Leitra voorziene trike met een zonnecel z’n eigen stroom op voor het opladen van de verlichting en telefoon.
Deze bijzonder vriendelijke overal iets van wetende en in andere fietsen geinteresseerde techneut die helemaal uit Denemarken kwam om aan te tonen dat ’n trike ook voor alle weersomstandigheden geschikt gemaakt kan worden heeft me veel geleerd over het stuurgedrag van tweesporige voertuigen.Zoals Camber en Ackermann-effekt.
Het contrast tussen Jimm en Ron kon in zekere zin haast niet groter. Heeft Ron ’n peperdure vouwbare Ice achter in z’n auto voor z’n vakanties naar hoofdzakelijk Duitsland (waar goede campings, eten en drinken zijn…), bij Jimm hangt zijn oude glasfiberstroomlijn letterlijk met houtjes en touwtjes bij elkaar. Leest hij de spanning van zijn electronicanetwerk af op ’n aan het stuur gemonteerde universeelmeter (“waar helaas wel ook weer ’n batterij in moet”)en is de trike eronder uit het jaar zero, hoog, zwaar, en verend op een totaal uitgeveerd diabolorubber waar Napoleon nog de Ardennen mee is overgetrokken.Waarbij zelfs mijn JE-trike een racemonster is in vergelijking!
Mannen naar mijn hart dus, hoe verschillend ook.
Jimm nestelde zich als een, niet al te slanke, uil in de boom (waar ik later de campingbaas nog onaangenaam door verrast over zou horen “Is die hangmat van ú ?!”)



Ze konden het evenwel zo goed vinden dat ik hun stemmen door de gehoorbeschermer in m’n tentje heen kon blijven horen vanuit de oude schuur (die Ron voorstelde in de fik te steken als het hout op was…) nadat ik allang op een oor lag.

Mijn 2’hands Nomad iglotentje blijkt idd veel aangenamer dan m’n oude koepel- en de nieuwe 'mummie' slaapzak hield me ook comfortabel warm.
Ook al omdat ik het (zelfde) luchtbed van het Paastreffen nu van het grondzeil isoleerde door er alle meegebrachte kleding onder te duwen..