Testrit molenwiek-kantelaar

Vanmiddag heb ik tussen de regen- en natte sneeuwbuien door toch nog even kans gezien de roets met het Noomad-onderstel proef te rijden.

Eigenlijk heb ik de roei-aandrijving nog niet helemaal klaar omdat de armslagkabel nog van het geleidewiel af kan lopen. Om dat in eigen beheer op te lossen kan ik het best uitgaan van m5 draadeind lijkt me (en dat wordt gemaakt gelukkig). Ik heb het alleen niet in huis.

Absoluut noodzakelijk om een Thys 222 Revolver aan te drijven is dat niet. Het stuur zo lang met een koord aan de boegspriet binden voorzag me van een 'luxe gelagerd klapstuur'. Omdat je ook met alleen de voetenslee van je af kan duwen natuurlijk, dat leidt ook minder af van de besturing was het idee.

Een andere aanvulling aan de eerder beschreven opstelling met alleen een achterrem is dat ik zonder klikschoenen roetste. Het komt het rendement van de lineaire aandrijving natuurlijk niet ten goede maar is mogelijk door aan de slede een elastiek naar de knop van de snelspanner van het achterwiel te trekken. Zo blijf je toch voeten-contact houden.

De eerste kennismaking viel me alleszins mee: Had ik me hier nu zo druk om gemaakt? Wel moest ik erg anticiperen op oneffenheden omdat dat bijna steeds op 1 van de voorwielen eerder aangrijpt dan op het andere. Met als gevolg een aardige kracht op het stuur die je actief moet opvangen.

Het schrok me evenwel niet af onder 't viaduct door te rijden en zelfs een stukje het Florapark in. Door recht op de overgang van de paden in te rijden kun je veel ongemak voorkomen. Nog voor ik me zorgen hoefde te maken over terugschakelen (wat prima werkt trouwens) ivm een helling waar ik op af reed begon het ongenadig te sneeuwen en besloot ik tevreden maar rechtstreeks huiswaarts te keren.

Dat me op dat moment een vent met een fietskarretje tegemoet reed vond ik niet prettig op het smalle pad. Het dwong me met 1 wiel het gras in te rijden. Maar de voet aan de grond zetten en hem laten passeren was geen ramp. Ondertussen ben ik al wat gewend m'n voet óm het voorwiel heen te slingeren daartoe, zodat ik een remleiding niet hoef te raken...

De verkeersheuvel in mijn straat en vanaf daar de stoep terug op rijden lukte goed en dus snel even opwarmen binnen!

De sneeuwbui bleek gauw over getrokken en positief gestemd besloot ik tot de 'vuurproef'. De kinderkopjes (kasseien)-route doorsteek die ik iedere ochtend, meestal met de trike, verkies te nemen richting Aalsmeer.

Dit nu was de ware verzoeking zoals de engelse proefrijder in 'Citycycling' beschrijft met zijn "gobbles"! Zolang ik met een redelijke snelheid over de oneffen natte rotzakken rechtuit ga voel ik mij nog als door een geheimzinnige kracht rechtop gehouden... Als ik dan besluit dat ik toch echt rechtsom wil draaien als te doen gebruikelijk met een rammelende trike wordt het slippende gevoel onder de wielen nog veel erger...

Omdat het rijden vooral lijkt op dat van een tweewieler probeer ik de grip te herstellen door snelheid te minderen. Maar dat maakt alles nog veel erger want nu krijg ik dus ook nog moeite om rechtop te blijven en worden de stoten tegen het stuur verergerd! Ik moet dus wel een voet aan de grond brengen, terugschakelen en opnieuw opstappen.

De rest van de tegel- en klinkerpaden zijn eigenlijk een eitje en het fietspad smullen. Maar als ik over hetzelfde martelplein terug rijd zal ik merken dat ik de kramp thuis nog in m'n vingers voel, louter van dat stukje route !

Ik ga zeker het Thys-stuurstabilisatie rubber aan de vork uitproberen, en ook voor de schijfremmen. Ik denk dat ik bepaalde tweewieler-reflexen eerst wat af zal moeten leren wil ik me meer op m'n gemak voelen.