happen door ribbelchips

Zoals rechts in de kantlijn op mijn blog is terug te vinden heb ik van enkele fietsen de kilometerstand bijgehouden. De bedoeling daarvan is niet zozeer om te pochen of te snoeven maar meer om de effectiviteit van een aanpassing uit op te kunnen maken.

Het meest content ben ik eigenlijk met mijn in eigen beheer uitgevoerde RVS-boegspriet die bijna de 10.000 k.m.grens heeft bereikt. Hoewel die wat zwaarder is dan de standaard Thys uitvoering.
Maar ook de spaakversterking met het door mij geknipte carbonpapje op de flens van de trommelremmen heeft goed gehouden en inderdaad de spaken beschermt kennelijk.
Daarvoor worden ook wel eens opvulringetjes gebruikt. Maar mijn methode heeft een voordeel waar ik verderop op terug kom.

Er is echter nog een ander euvel aan de 70 mm trommelremmen en daar ben ik kortelings wél aan ten prooi gevallen: het syndroom van happende remmen!

Heel irritant en mogelijk zelfs gevaarlijk want de fiets wil niet meer vooruit op bijvoorbeeld een kruispunt...
Alleen het volledig stilzetten van de fiets en hem iets achteruit halen wil dan de hevel nog lossen.
Nu heb ik daar over bijgeleerd in de loop der jaren maar ik heb toch eerst nog even gekeken of het geen slecht glijdende hevel of remkabel was. Niet natuurlijk weer...

Het aanbrengen van een siliconen-slang zou zelfs twee vliegen in één klap kunnen slaan hoopte ik. Ook straatvuil en vocht blijft dan buiten de remkabel en het werkt als drukveertje....Helaas, dat hielp maar 1 fietstochtje en toen begon het happen opnieuw.
Wat meer spanning er op dan door het bijschuiven van een (wit) buisje. Ook dat verloor razend snel zijn effectiviteit.




Terwijl ik eigenlijk al weet dat dit samenhangt met een te hoge spaakspanning!
Zo'n klein 20" wiel heeft maar heel korte spaakjes waar weinig rek in zit. En bij het fors remmen is de trekkende kracht op de helft van de spaken (18) nog eens een veelvoud daarvan. Omdat ze ook in de kromming op de flens door mijn carbonversterking geen krimp meer geven krijgt dus de naaf de volle laag!

Hoe leg ik dat nu uit aan iemand met, bijvoorbeeld, een levensfilosofie van appeltaart? De naaf wordt on-rond. 

"Onrond?" hoor ik u vragen, dat staat niet in van Dale. Bedoel ik dan misschien "ovaal" ?



Dan zeg ik, geduldig als altijd, "stelt u het zich voor als ribbelchips".
Kijkende naar de afbeelding zien we een cirkel die toch niet rond is. Bij het remmen trekken de spaken er de uitstulpingen in. De holtes zijn de plaatsen in de flens waar de 'duwende'  spaken (op dat moment) door geregen zijn. Die duwkrachten zijn maar heel gering natuurlijk (omdat spaken buigzaam zijn) en de vervorming expres overdreven weergegeven voor de duidelijkheid.
Het zijn ook déze krachten die de kenmerkende uitgesleten spaakgaten in de flens veroorzaken zichtbaar bij oudere velomobielen (tenzij u die weer snel heeft doorverkocht natuurlijk). Daarvan hebben mijn carbonversterkte uitvoeringen geen last.:-)

De uiteindelijke oplossing was dan ook weer even simpel als eenvoudig, ook in mijn geval. Alle spaken met de spakenspanner een kwart slag lossen...Chips is namelijk nog slecht voor de nieren ook.

"Maar ho eens!" zult u wellicht tegenwerpen, "een blokkerend wiel gedraagt zich als een statisch voorwerp en de krachten zullen de trommel dus wél ovaal maken!" (tekening 2)

Dat maakt eigenlijk geen verschil meneer, aangezien u in de praktijk zelden 2 keer precies met het wiel in dezelfde stand zal remmen. Alle nippels een kwart slag lossen doet de truc. Het bewijs van de pudding zit hem in het opeten ervan!






 .