Ik ben net thuis van Aalsmeer maar wil toch niet dralen met het schrijven van mijn verslag.. Meestal heb ik daar wat tijd voor nodig. Maar m.b.v. een apparaat (het zal weer géén apparaat zijn! :-) gaat me dat wat sneller af. Heet een ionisator, komt uit een kringloopwinkel en schijnt iets te doen aan de stabilisatie van de serotonine niveaus.Voorbereidingen van tochten zijn eigenlijk niet m'n sterkste punt. Ik neig te veel spullen mee te nemen en meen altijd eerst nogal ingrijpend aan iets te moeten gaan sleutelen. Dat laatste was dit keer de getoonde hoofdsteun.
Ziet er niet gecompliceerd uit en was dat ook niet om te maken maar ik heb daar eerst iets anders voor uitgeprobeerd waar ik het niet eens meer over hebben wil!
Geeft niet want met het ding kan ik nu ook de grote Radical toptas niet meer kwijt raken wat nog wel eens dreigde te gebeuren en het steunt super comfortabel. Alleen...
Ik kan er geen helm bij opzetten -verplicht voor The Roses- want dan ligt de kin haast tegen m'n borst. Die moest er dus weer af )-:
Waarbij ook het steunpunt voor de toptas helemaal vervalt, een nadeel van deze overschuif-tassen.
Een idee daar een oplossing voor te maken heb ik van een afbeelding op Marktplaats. Ook materiaal en gereedschap heb ik maar het ontbrak me nu simpelweg aan tijd. En in verband met de zere schouder citeer ik Gerard Joling "Ik heb er de kracht niet meer voor" -een geleend grapje mijnerzijds excusez les mots.
Opgelost heb ik het, zoals uit het beeldmateriaal blijkt, met de banaantassen. Wat wel enigszins ten koste van de stroomlijn ging is mijn inschatting.
Het was een ongelooflijk groot spektakel in de bloemenveiling van Aalsmeer die me sterk aan de races van weleer deed denken!Niet te zien maar ook nog aanwezig was een compleet podium waar muziekbandjes op zouden treden. Mijn gehoor is helaas achteruit gegaan in de jaren 70 en 80 terwijl ik wel een gevoeligheid voor aanhoudend lawaai heb ontwikkeld zoals uit alle gesprekken en luidsprekers opsteeg.
Ik was dan ook blij dat ik mijn gehoorbeschermers aan een touwtje mee genomen had op de werkvloer die normaal minder decibels produceert. Eigenlijk als mogelijke bescherming tegen de kou omdat m'n oren niet onder de fietshelm vallen. En die fietshelm combineert weer het beste met mijn opklapbare brilspiegeltje, vandaar.
Tijdens de tocht heb ik geen foto's of filmpjes gemaakt maar me hoofdzakelijk vermaakt met inhalen en achteromkijken in het spionnetje of ik de voorsprong behouden kon. Dat lukte eigenlijk bijna altijd maar er waren twee echt wel érg goede racefietsers. Die ik op een gegeven moment maar liet voorgaan want ik dreigde gedeshydrateerd te raken. Had geen bidon meegenomen! Bij alle spullen die ik wél bij me had maar niet gebruikt heb (zoals een volle broodtrommel)....
Ik dacht mooi bij te kunnen komen door in hun kielzog te gaan rijden maar onderschatte het voordeel dat zij hebben bij het nemen van -voor mij onoverzichtelijke- bochten.
Dit waren twee individuele rijders getuige hun kleding. Er was echter ook een ploegrijder, de kopman, die me wist in te halen en voor te blijven. Zijn ploeggenoten niet en ze verdwenen helemaal uit zicht. Toen hij dat in de gaten kreeg hield hij in. Sportief & sociaal dus petje af! Dat gaf ik te kennen met mijn opgestoken duim bij het passeren.
Ik bereikte voor enen de 'Boulevard of the Roses' in Aalsmeer waar veel bloembakken met rode rozen waren opgesteld en opgeblaasbare ontvangstpoorten het einde van de tocht leken aan te geven.
Hoewel het begin en het einde volgens de track zich in het veilinggebouw bevonden. Waar immers nog de duvel en z'n ouwe moer aan festiviteiten en bekendmaking van het eindbedrag voor het KWF zouden plaatsvinden.
Ook de route leek nu niet meer door de bekende wegafzetters in hesjes aan gegeven te worden wat tot verwarring leidde. Fietsers kwamen terug rijden uit de winkelstraat van Aalsmeer, "Stad van rozen en water". Anderen bleven daar als ik staan twijfelen. Nu was toch de snelheid er uit dus ben ik maar een ijshoorntje gaan eten :-)
Echt bekend ben ik daar ook niet dus ik haalde de Garmin uit de tas waar ik de track op had vastgelegd terug naar het veilinggebouw.
Dat heb ik verder links laten liggen want ik had nu wel weer mensen genoeg gezien. Missie volbracht.
Ik heb welgeteld één andere ligfietser gezien maar iemand die (ook niet) gelieerd leek te zijn aan de NHPV-dat nu eenmaal liever achter een opvouwbaar rekwisiet aan rijdt, een lage en snelle handbiker!
Ook is er een bekende ALF-rijder met een Raptobike die gedoneerd heeft aan het KWF, het mooie aangepaste logo dat Theo Zweers maakte (hierboven) en zijn hulp bij het plaatsen van de aankondiging op Ligfiets.net. + niet te vergeten de positieve reacties op mijn berichtje "Op rozen of een doornenkrans?"
Hier nog een foto-filmpje van de tocht zelf van Geert Heldens:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten