Back to the Bench

Soms kun je je beter aan je oorspronkelijke plan houden. Zo had ik ook beter niet kunnen proberen het polycarbonaat-raampje bij te buigen in hete olie.
Omdat het idee van 'grote stappen gauw thuis' daarvan me wel aansprak -ik zou dan niet met acryl aan de gang hoeven- besloot ik buiten met een soldeerbrander op gas (ingeklemd in de workmate) en het bakblik (na idee van Wilfred) nog een poging te wagen...
Het resultaat was bedroevend: Golfvormige misvormingen aan de zijkant en krakeleren die in een publiek mediaspektakel als Kunst of Kitsch niet zouden misstaan!
Wat ik dus in een toch al beslaand kijkruitje kan missen als kiespijn!
En fin, een mens probeert n's wat...

Gelukkig heb ik ook weer iets gedaan -met beter resultaat- aan de benchpress-bike. Namelijk de overgang van het kogeldraadeind (zoals de 220 altijd heeft gehad) naar de ijzeren gordijnrail. Die het tussenstuk moet gaan vormen naar het bij mij bij de achtervork te plaatsen wiggenhuis.
Ik deed dat met twee spatbordschroefjes m6 waarin ik draad tapte.


Ook pronkt op de foto m'n fraaie 'van de kant' kraspen waarmee je vliegensvlug en zonder meten lijntjes op je werkstuk kunt zetten. Precies over het midden vd rail bijvoorbeeld zoals hier. Om daarna met 'n centerpunt putjes voor 't boren te slaan.














Wel heb ik m'n bedenkingen bij het uiteindelijke totaalgewicht van e.e.a. Alleen de ijzeren voetenslede zonder de trappers weegt al ruim 3/4 kilo. Het wiggenhuis ruim 1/4 kilo en dan de grote aluminium 'pannekoek-snek' nog die iedere keer op gang gebracht maar ook weer afgeremd moet worden bij de backstroke...




Dat is nog altijd te prefereren boven de Nexus-4 versnellingsnaaf lijkt me toch. Die juist in z'n 4'versnelling het meest planetair versnelt dus de meeste transmissieweerstand oplevert...