maandag 17 juni 2019

Tentdak nekt roeifietstocht

Het leek zo'n bal voor open doel, meedoen aan een van de tourtochten, de 60 of 100 km, in Leimuiden. Maar verkleumd en totaal in de contramine besloot ik toch af te haken...
Het plan was direct vanaf mijn werk, de Aalsmeerder veiling nog maar nauwelijks meer dan tien kilometer via de Westeinderplas naar camping De Straathof te rijden.
Daarvoor had ik eerder in de werkweek al mijn slaapzak naar het werk gereden met de DF.
Was het verstrooidheid in gang gezet door het feit dat we de Dinsdag na Pinksteren een uur eerder moesten beginnen, het z.g.n. ' vroeg veilen' en ik de wekker dus al om 3:00 u. 's nachts had horen afgaan i.pv. de gebruikelijke 4:00 U. ?
In elk geval had ik dan wel de volle bepakking in de banaantassen zitten maar ik miste vrijdag bij het uitpakken van de toptas in de kleedkamer al mijn smartphone.
Zou normaal op een werkdag niet zo'n ramp zijn hoewel heel ongewoon (al was mijn neus een bruine boon..) Maar de route naar de camping had ik nu net op die Iphone 4s staan + de tochten. Die zou ik zeker niet in de grote banaantassen gedaan hebben was mijn mening. Want wilde ik de toptas niet reserveren om alles zo veel mogelijk op een normale werkochtend te laten lijken?
In principe zou ik na het werk me wel aan het oorspronkelijke plan kunnen houden door onderweg naar de weg te vragen. Of in de voorzienigheid te geloven door de aanwezigheid van richtingaanwijzers onderweg.
Maar ik had een complete kampeeruitrusting bij me natuurlijk en zou zo in de tent niet eens een wekker kunnen zetten bijvoorbeeld...
Dat zat me toch niet lekker dus ik besloot dan toch maar eerst terug naar huis te rijden. Dan kon ik gelijk wat wasgoed meenemen naar Amsterdam in ieder geval en ik had nog tijd genoeg. Want de tocht zou pas op Zaterdag zijn.
De bagage op de toptas na kon ik ergens uit het zicht plaatsen zo lang en weer 20 km naar het Noorden roetsen.
Helaas thuis gekomen bleek ik de smartphone helemaal niet op het aanrecht te hebben laten liggen zoals ik me intussen wijs had gemaakt. En erger nog, toen ik via Icloud het toestel probeerde op te sporen via zijn navigatie signaal kreeg ik de mededeling "Het toestel kan niet gevonden worden omdat het uitgeschakeld is".
Nu begon ik toch werkelijk wel te paniekeren want ik had het toestel juist zo lang mogelijk aan de lader laten hangen die ochtend en zeker niet uitgeschakeld!
Zou iemand het dan toch uit de tas hebben gestolen en het toestel hebben uitgeschakeld om detectie te voorkomen (ik hoor het mezelf nog denken!)?
Nu ik er nog eens over na dacht was er op het werk (!) inderdaad een moment geweest dat ik de tas op een tafel zette om mijn portemonnee met werknemerskaart er uit te halen. Die tafel staat enkele meters af van waar de tijdregistratie hangt...
Gelukkig heb ik ook nog een oude Garmin Vista op penlights waarmee ik het adres van de camping als adres invoerde.
Daarmee reed ik dus terug naar Aalsmeer om daar mijn spullen op te halen. Maar dus wel met 40 km extra op de (denkbeeldige) teller en een onrustig gevoel.
Enigszins werd dat goedgemaakt door het uitzicht op de Westeinderplas. Maar helaas rijd je daar veelal wel vlak naast de auto's )-:
Op de camping was op dat moment nog maar 1 roetser me net voor, Fred uit Willemstad (N-Brabant) die ik even voor de campingbaas aan zag "Zie ik er zo uit?" was zijn veelzeggende reactie (-:
De -echte- eigenaar bleek een reus van een kerel maar vriendelijk en de prijs voor een nacht kamperen vond ik ook heel schappelijk 8 euro 25 cent.
Toen ik de banaantassen opende kwam tot mijn stomme verbazing daar ook de  iPhone 4S uit te voorschijn...
 "Asjemenou!" -zou Loekie de Leeuw zeggen...
Om een uur of 5 kwamen uit het Noord-Oosten de drie wijzen Mirian, Marloes en Wilbert aan.  Even later ook Hans met de 209 i.p.v. de 240. Zij en Bep Thijs net als Fred uit het  Zuiden hadden werkelijk alles op de fiets meegenomen en waren roetsend gekomen.
Bartel, Cor en Ingmar kwamen per auto en Alexander weet ik eigenlijk niet. Ook kwam het mij bekende stel waar me de namen nu even niet van te binnen schiet met de camper. Waarvan zij naar het restaurant mee zou rijden op een gewone rechtop fiets als supporter.
Zelf voelde ik me echter nauwelijks opgelucht door het terugvinden van mijn toestel,  gesloopt eerder.
Met moeite wist ik me er nog toe te zetten in een van de vele attractie-gebouwtjes van de Straathof het luchtbed electrisch op te pompen (daar zit een lichtgewicht trafo'tje bij).
In de zon van die vrijdag ben ik daar toen op gaan liggen zonder zin of energie om me nog ergens om te bekommeren (zoals het ontbijt).  Ik ging er eigenlijk ook van uit dat iemand  met een auto dat wel zou doen?
's Nachts was natuurlijk een heel ander verhaal. Om het luchtbed thermisch zo veel mogelijk van de grond te scheiden had ik er een tweede slaapzak onder gelegd.
Onder de eigenlijke slaapzak had ik helaas evengoed nog een reflectielaag nodig.
Toen het begon te regenen viel gelijk een koude in die me er toe bracht ook het roets-trainingpak van Weinandt aan te trekken.
Dat was lekker warm maar de regen werd een hoosbui die urenlang doorging en kwam nu dwars door het tentdak op veel plekken naar binnen zetten!
Dit was waarop mij de moed volkomen in de schoenen zonk en besloot van de hele fietstocht af te zien. Zo snel mogelijk naar huis met alle natte zooi!

Van het genoegen van mijn kijken naar de tamme eendenfamilies op het kampeerveld op de mooie dag ervoor bleef op dat moment echt niets meer over.















De gezamelijke eetpartij bij de chinees de avond ervoor heb ik wel erg gewaarderd.
Gezellig en ik had dan ook nog eens het meest op van iedereen :-)
Maar door mijn doofheid vooral op plaatsen waar het geluid van meerdere kanten komt kon ik helaas maar weinig chocola maken van wat er gezegd werd. Wat me dan een extra teleurstelling bezorgde over mijn eigen vaardigheden...
Persoonlijke bemiddeling van goede Miriam (zelfs een tot op de botten verkleumde Amsterdammer heeft zijn trots) bezorgde me toch nog enkele bruine boterhammen met kaas en koffie van Bartel. Voor ik op de afgeladen roeifiets terug naar home-sweet-home stapte! 

2 opmerkingen:

  1. Tja Mick, soms zit het mee, soms zit het tegen..........Er zijn van die dagen dat het allemaal niet wil lukken, ik ken dat ook helaas. Dan moet je soms het verstand laten winnen van het gevoel, en zo heb je in deze volgens mij de juiste beslissing genomen.
    Ziek worden kan je altijd nog nietwaar?

    Groeten, Adri.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het was een aaneenschakeling van tegenslagen en teleurstellingen die me tot de gevolgtrekking bracht dat langer blijven (door de 60 km te rijden) mijn conditie en de omstandigheden alleen nog maar verslechteren zouden.
      En je wilt op zo'n dag natuurlijk wel iets positiefs uitstralen waar me het roeifietsen normaliter ook tot stemt!

      Verwijderen