Paasjolijt

Het was heerlijk warm dit keer op het Paastreffen !
Ik had de bankdrukfiets zowel als de roets bij me.
Deze spelen –ook zonder Treffen- nu eenmaal een belangrijke activiteitenrol voor me als het niet regent of behoorlijk vriest.
Tracing in de tent bleek dan ook niet nodig. Het luchtbed over m’n (dikste) isomatje wel, ivm comfortabel liggen.

Het was dus ook fijn dat ik ’t ding op 12 volt kon oppompen met ‘n (Lidl)blowertje ipv oraal. Dat wordt men wel eens zat…
Veel bekenden gezien, helaas wilden de namen me maar slecht te binnen schieten.

Het was ook ‘drukker’ in mijn beleving dan andere jaren. Maar getalsmatig klopt dat niet (89 personen).
Het zal aan het mooie weer liggen waarbij men veel langer de neiging heeft te socialiseren tot in de kleine uurtjes, niet mijn sterkste punt.


Door middel van mijn bouwvak-gehoorbeschermer heb ik toch mijn veiling-bedtijd aan kunnen houden.
Omdat de benchpresser langzamer is dan een standaard ligger had ik de ‘handen vrij’ om op eigen kracht in een lager tempo boodschappen te gaan doen in Kootwijk.
Verbrand door de zon ben ik niet omdat een ligfietster uit Weesp met factor 4 zich over mijn rug ontfermde.


Heerlijk de gezamelijke maaltijden mee gedaan en ook de Thys Revolver leek wel een goede keus voor de puzzeltocht op Zondag.
Ik koos een slimme groep uit die voor mij besloot dat het sneller zou doorrijden door eerst alle vragen te beantwoorden en daarna pas de knooppuntenroute af te fietsen. Bijgaande foto is van Peter
Meer van zijn foto's zijn hier te vinden.
Helaas zat er in het trajekt wel een flink stuk kiezelsteen-fietspad waar ik me met het 6 bar harde Primo Comet 451 voorbandje allerminst veilig op voelde!
Tot de groep behoorde ook een rug-aan-rug-tandem waarvan de achterwaarts kijkende berijder eveneens een snor droeg/draagt. Dat schept gelijk een band natuurlijk, snorrendragers onder elkaar…
Ik vond dat dus ook prima dat hij me van achter z’n zonnebril kon zien, behalve op genoemde deel van het trajekt.
Dat moest ik namelijk erg onflateus en hyper-gespannen afleggen met mijn hart in de keel.
Mijn linker (nog niet gebroken) been al uitgestoken om de val op te vangen.
Na een hekwerkje passeerde ik de tandem dus terwijl zij nog bezig waren met opstappen op het smalle grindpad. Dat leidde tor enige –terechte- irritatie bij hen. Mijn excuses alsnog, ik stond in de ‘overlevingsmodus’…
Vreselijk om aan terug te denken dat gedeelte. Ik zal die puzzeltocht dan ook echt nooit meer overdoen met de roets!
Ten slotte wel aardig dat ik de aandacht van Ymte Sybrandy trok door (toeterend, “geintje meneer Zonneberg”) met de Fiat Panda het camping terrein op te rijden.
Daar bleek de gigant namelijk zelf ook nog in gereden te hebben.
Motorkap omhoog dus en als buurman & buurman temidden van de dennenappels over autotechniek staan te bomen met hem :-)!