“Moet in”

Maandag & Dinsdag ben ik met de Alleweder naar het werk gereden vanwege de regen. Dat ondanks dat ik de Hafa voorbereid had voor een video-opname. Van het afrijden van de trekkerhellingen aan het eind van een werkdag; is weer eens wat anders voor sommigen misschien. En voor mij eigenlijk een kleine moeite om vast te leggen.

Maandag ging dat ook vlekkeloos maar (al) Dinsdag verloor ik –gelukkig bijna op de plaats van bestemming- bijna volledig de macht over het stuur.
Het bleek dat er rechts een m6 boutje uit de as gekomen was waardoor het wiel op alleen nog het binnenste lager liep. Dat wordt zo een bijzonder instabiele toestand kan ik je verzekeren!
Deze trommelremnaven had ik al eens willen vervangen door de grote remtrommels maar ik kreeg de conische assen niet los. Daarom heb ik het toen gelaten bij Jagwire-kabels en heb de grote remtrommelnaven in de JE-trike gebouwd.
Dat het regelmatig afnemen van je wielen, zelfs bijvoorbeeld voor een eenvoudige bandreparatie, de ophanging geen goed doet bleek...
Ik kon namelijk het wiel niet meer goed terug op de as krijgen.
Daarmee kon ik het m6 boutje dat ik bij de technische dienst had afgebedeld dus ook niet aanbrengen. De as leek te blijven hangen vlak voor de rand van het buitenste lager!
Wat er gebeurd was was dat het lager met het grootste gat (vanwege de conische as) naar buiten was geschoven (richting fiets zeg maar). Dus eigenlijk vast was blijven zitten op de as terwijl het wiel verder weg schoof.
Met gereedschap –ik heb geen hamer op het werk- uit het kluisje van een regel-collega (Thomas) heb ik in de kleedkamer eea hersteld. Onder toeziend oog van enkele belangstellend toekijkende collegae.
Bij gebrek aan dop of pijpsleutel heb ik met een schroevendraaier zo goed mogelijk op de buitenrand van het lager gemikt.
Mijn werkmakkers uitleggend dat zo’n lager helemaal niet zo sterk is als het er misschien uit ziet.
“Ja, ja” zegt Achmed, “Moet in, laat mij doen!”. -“Nou nee, bedankt hoor Achmed maar zeg dat maar aan je vrouw”
“Hé, hé!”-laat Achmed dreigend horen. Maar gelukkig, hij lacht erbij. En niet onbelangrijk: grote Richard ook.
Toch lukt het mij ook niet zonder dat de plastic pakkingsring loskomt: In ieder geval blijft het lager verder intakt.
“Zie je hoe lastig, en dat zo’n lager helemaal niet zo sterk is?” leg ik uit, “Kijk als het stuk gaat heb ik het liever zélf gedaan want anders moet de rekening naar Marokko!”.
“Hé dat is 2 !” protesteert A.A. terecht -maar dan moet ‘ie ook maar niet zo opdringerig doen altijd.

Ik weet dat hij gelukkig wel van ’n geintje gecharmeerd is…