MBB-ers bedwingen Afsluitdijk

Echt individualistische en productieve ligfietsers die vind je niet zoveel in Nederland. De meeste hobbelen een beetje achter gevestigde namen van velomobiel- en ligfietsproducenten aan. Maar wie bouwt eerst zijn eigen Velocar, gevolgd door een heuse Velomobiel en gaat vervolgens over op de bouw en verkoop van een type ligfiets dat helemaal nog niet geproduceerd wordt in Die Niederlanden? Juist, Vrijwiel id persoon van Olaf nabij Utrecht.

Nu is hij niet iemand van de lange blogverhalen, hij laat liever zijn handen wapperen. Maar toen ik las van zijn deelname aan de Afsluitrace besloot ik het drinkwaterproject in Kameroen onder zijn naam met een donatie te steunen.
Ik heb hem wel eens ontmoet toen hij in de Velocar langs het Noordhollands kanaal reed i.d. buurt van Watergang maar zijn boerderij bezoeken is er nooit van gekomen.
Leuk van zijn aanpak voor het bouwen van de 'Moving Buttom Bracket' is dat hij, net als ik bij de Cryz-bike gebruik maakt van bestaande fietsonderdelen. Helemaal mijn manier van denken en uitvoeren. Maar dan altijd voor mijzelf en (steeds meer) in het verleden...

Toen ik afgelopen Zaterdag doorklikte begreep ik dat er zelfs in vervoer voor mij en de fiets voorzien was vanaf Amsterdam Amstel! Ik besloot dus één avond van te voren me ook nog op te geven met de Cryz-bike :-)








En die touringcar met goederenbusje bleek idd op het vernieuwde emplacement van A'dam Amstelstation te verschijnen na een klein uurtje. Om niet meer mensen dan ik en twee jonge jongens met een dure racefiets te gerieven :-)
In de praktisch volle touringcar met deelnemers uit Utrecht e.o. herkende ik Olaf Glasmacher van de foto's op zijn blog. Bedankte hem vrijpostig dat hij een zitplaats naast hem vrij gehouden had pour moi.
De sympathieke drietalige winnaar van de Afsluitrace 2013 (met zijn eigen gebouwde velomobiel, die kortgeleden door hem verkocht is) spreekt trouwens accentloos Nederlands.
Er heerste een uitstekende sfeer in de bus die wel een studentenschoolreisje leek. Allemaal frisse jonge gassies en dametjes.
Die daarbij ook nog eens met hun bij de generatie behorende smartphones razendsnel een 06- nummer voor noodgevallen noteerden dat werd uitgesproken per microfoon. Terwijl mijn Nokia ergens diep in de toptas in het bagagerek boven mijn hoofd verscholen ging.
Olaf verbaasde mij door het verorberen van een meegebracht lunchpakketje. Witbrood (!) Past niet in mijn beeld van iemand die op een boerderij woont :-)
We kwamen in Den Oever aan het beginpunt van de fietstocht. Een soort parkeerplaats voor de twee bagagebussen met de fietsen en de touringcar. Maar er was ook een soort  touristengebouwtje (met reclame voor zeehondenexcursies) waar ik eindelijk van een wc gebruik kon maken.
Een gezellige drukte er voor waar ik de eerste opnamen met de lichtgewicht dash-cam schoot, Olaf fotografeerde mij op zijn beurt maar de kwaliteit van juist de foto's met de dash-cam blijkt beroerd (zie de montage boven).
De video is erg bewogen maar valt me qua scherpte daarentegen weer mee:



Na koffie en koek kwam er beweging in het feest want de fietsen werden opgesteld. In het fietspad naar de dijk toe zaten een aantal bochten die even lastig te nemen waren afgeremd door de racefietsers om mij heen.
Ik benijdde Olaf niet die ook nog eens klikpedalen van het LOOK systeem gemonteerd had. Ik was, zoals altijd op de Cryz uitgereden met 'antieke' toeclips/plarform-combinatiepedalen.
Zijn kort daarvoor nog pas voltooide en nog ongeverfde MBB bleek toch beter op een race voorbereid dan mijn woon-werk fiets. We kregen de ruimte, Olaf zei "Nu kunnen we knallen!" en liet mij al gauw ver achter zich want ik zat ondanks het 65 tands kettingblad al heel snel op het maximale verzet....
Daarmee kon ik -we begonnen tamelijk achterin de deelnemers- wel de een na de andere achterhoederijder/ster inhalen maar ik bleef ergens in een niemandsland doorrijden. Zag niemand voor me noch in mijn brilspiegeltje.
De wind viel zijdelings in vanaf zee maar ietsje in onze rug. Was voor mij dus met dit te lage verzet feitelijk niet ideaal. De eerste 'aanvallen' die ik opmerkte in het 30 mm spiegeltje kon ik nog wel afslaan door het traptempo te verhogen. Maar bij een MBB beïnvloedt dat de besturing wat zodat je de neiging hebt om dan toch maar wat te vertragen...
Halverwege -erg leuk- werd ik toegejuicht door spontane tienermeisjes (of daaromtrent) waarvan de mascotte, tweede foto, een strak superman-pakje aan had. De foto lijkt hun vrolijke aanmoedigingen te overdrijven maar doet dat niet ;-) !
Vijftien (?) kilometer verder leidde een samenloop van ongunstige factoren tot mijn keuze om gediskwalificeerd te worden.
Het wegdek werd slechter naarmate ik Friesland naderde en met de smalle keihard opgepompte IRC-voor en Primo-achter leek het wel of ik op de velgen reed. Er was nu een daling van de weg waar een peloton racefietsers gebruik van kon maken om in te lopen. Ik probeerde wel te versnellen maar daardoor begon ik te twijfelen of er niet ergens een framebreuk 'of zo' was ontstaan en voelde me niet meer veilig.
Een ongeluk durf ik niet meer te riskeren dus ik besloot te stoppen en de fiets na te kijken.
Er was niets aan de hand gelukkig maar het groepje haalde me nu in. Door de wegvallende rijwind in stilstand kreeg ik het bovendien vreselijk warm en besloot m'n overhemd en daarna zelfs nog m'n t-shirt uit te trekken. Daarvoor was weer nodig dat ik de helm en de spiegelbril (voorzichtig) af nam...De snelheid was er nu volledig uit zal ik maar zeggen...
Kwam bij dat ik verderop een draaibrug/sluis naderde die open stond en waar ik voor wachten moest. En wachten moest...
Tot ik aan de overkant de terugkerende kopploeg al weer kon ontwaren. Het fietspad is daar smal en ik zag het totaal niet zitten om die tegenliggend te passeren! Ik besloot daarom tegen de regels in om te draaien en terug naar de finish in Den Oever te rijden ;-)

En zo werd ik door de Superman-meisjes  wederom als hun kampioen toegeroepen. Wat een oude man toch veel meer waard is dan een stempeltje op zijn hand niet waar ?!

Ik werd weliswaar alsnog ingehaald door de terugkerende kopploeg die de brug dan toch gepasseerd was maar kon aanhaken bij de middenmoot er achter.
Zo zeer konden we de zelfde snelheid aanhouden dat ik maar eens vroeg aan een van hen (van ongeveer mijn leeftijd leek het) "of hij nou geen zadelpijn had?". "Een beetje"-gaf hij toe.
Ik heb toen natuurlijk de voordelen van het rijden op een ligfiets nog even fijntjes benadrukt.
Reden dat ik ook overtuigd ben van het nut van popularisatie op zo'n manier door deelname aan main-stream races als deze. Die nog een goed doel dienen ook!
Ook was ik door mijn bedrieglijk optreden in staat om eerder binnen te komen dan de reus Olaf. Met benen gelijkend op die van Daniël Fenn zelve :-). Hij had echter wat schakelproblemen gehad naar het grote voorblad.

Zojuist een mail binnen gehad dat er door ons gezamelijk  €11.597 bij elkaar gefietst is voor het drinkwaterprojekt in Kameroen!

Hier ten slotte nog een impressie van 2013 dat Olaf met zijn velomobiel -onder vreselijke omstandigheden- als eerste over de streep kwam: