Niet om mij er op te beroemen of voorstaan maar voor zover ik weet is mijn 'bewegende traphuis voorwielaandrijver' de enige in zijn soort uitgevoerd met klapstuur. Omdat het stuur door de afstand tot het balhoofd op het Thys 222 frame daar om vraagt naar mijn idee. Makkelijker bij het opstappen.
Met mijn uitvoering voor de steun aan het terugscharnierende stuur ben ik wat te haastig geweest kwam ik vanochtend (na ruim 1500 km) achter.
Ik heb daarvoor in Augustus vorig jaar simpelweg een wat langer m6 boutje gebruikt ipv de korte waarvan er twee de klem van het lagerbrons vasthouden. De bovenste.
Ongeveer halverwege dat langere boutje zat een borgmoer die het draaipunt ingeklemd hield.
Ik dacht zo mooi twee functies voor het boutje te kunnen combineren. Mocht het boutje niet houden dan zou hooguit het stuur op mijn buik zakken was mijn gedachte. Wat de laatste tijd ook steeds meer het geval was maar....ik heb nu eenmaal weinig buik :-)
Ook gisterochtend verkoos ik dus 'nog een keer' de fiets te gebruiken. Ook al omdat ik het op m'n werk dan wel met een (reserve) dyneema armslagkabel uit de tas (voor de roeifiets) tijdelijk zou kunnen herstellen.
Ter hoogte van Buitenveldert ongeveer halverwege de rit was het echter uit met de pret. Het boutje brak door en niet áchter het borgmoertje maar er vóór. Zodat het hele scharmierlager los kwam te zitten en ik niet dan plotsklaps met de voeten in de toeclips sturend tot stilstand komen moest.Doordat het kapje geboord is voor gebruik met een verzonken inbusbout (met cilindrische kop) was áchter de moer ook doorbuiging ontstaan.In combinatie met de trekkracht op die plek op de bout had dat tot de breuk op deze vervelende plaats geleid. Ik had de hele 10 kilometer terug lopend naar huis om daar over na te denken )-:
Hoe ik om ongeveer 6:00u met de GSM mijn chef belde en een snipperdag van hem gedaan kreeg zult u ongetwijfeld een amusant detail vinden.
Ik schrijf echter liever over ligfietsen omdat ik de mens per definitie een inferieure apensoort vind. Die rovend, vernielend vermoordend en vervuilend ook met een (estafette-) ring een lelijk ding blijft. NIET specifiek mijn chef ;-)
Vandaar een beschrijving van de oplossing die ik enkele uren na aankomst thuis al ten uitvoer bracht.
Ik laste een afgeschuind overgedimensioneerd dikwandig stukje buis tegen de voormalige stuurklem om het (Thys) stuur op te vangen. Dat wist ik zo aardig uit te lijnen dat er precies de kop van de korte cilindrische m6 inbusbout in past zoals het origineel zat.
De functie als aanslag drukt dus nu op het buisje, de trekkracht op het boutje, helemaal los van elkaar. Dat moet veel sterker zijn zo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten