“Geeft u me maar een bekeuring dan, dan vecht ik die gewoon aan”

Ik had vanmorgen de fotocamera bij me want ik hoopte op het donkerste stuk van de route het effect van mijn 7 LEDs verlichting te kunnen vastleggen. Dat gedeelte bevindt zich vlak achter het RAI terrein waar ik tussen een paar betonbakken door het Beatrixpark in rijd: Oefening baart kunst!

Op de Rooseveldlaan is het om even over vijven nog praktisch uitgestorven en het laatste gedeelte van het fietspad tot aan het Europaplein (waar de Rai aan ligt) is door los tegelwerk knap beroerd. Ik ben te blasé voor het monteren van een kilometerteller (is ’t leven te kort voor) maar ik had er flink de gang in dus koos ik voor het auto-asfalt.
Grotere kaart weergeven Ook al omdat ik in de verte een veel langzamer rijdende fietser over het fietspad zag gaan. Er zit daar bovendien ook een krantendistributiekantoortje aan die kant waar ze met hun eigen werk bezig plachten te zijn…

Ik bemerkte wel koplampen achter me en het leek wel of ze de achtervolging op me ingezet hadden! Toen ik de meerbaans kruising overgestoken was bleek het een patrouillewagen van de politie die zelfs met me mee het fietspad aan de kant van de RAI mee kwam oprijden om me tot stilstand te sommeren.

Het ogenschijnlijke plezier dat de kerel uitstraalde bij ’t –op z’n dooie gemakje- aanspreken van mij stoorde me direct al. En ja hoor zucht, hij meende dat ik “een fiets” had en dus op het fietspad rijden moest.

Aangezien ik totaal niet wist of mijn voorlicht nog brandde op dat moment (ik zag daar in elk geval niets van) en alleen van m’n hoofdlampje zeker was maar er niet over begon, was het voor mij een geruststelling dat ik losbranden kon.

En losbranden deed ik: Eén dag na de aankondiging van een nieuw ondemocratisch aangesteld staatshoofd en de ‘wetshandhavers’ menen kennelijk de verkeerswetgeving zelf te kunnen gaan bepalen!

“Nee meneer, dit is een voertuig met 3 of meer wielen en een breedte van 75cm of meer. Ik mag dus tussen de auto’s rijden op dat stuk”. Hij keek beduusd. Wierp tegen dat “voor mijn veiligheid…”, Waarop ik tegenwierp dat ik meer in zat over de veiligheid van de veel langzamer rijdende krantenjongen op het fietspad, als ik die had moeten passeren!

Daar ging hij dan weer tegen in terwijl ik (echt) aan het werk moest dus besloot ik met “Geeft u me maar een bekeuring dan, dan vecht ik die gewoon aan!”. En fin, “dat was nu ook weer niet de bedoeling” ;).

Het voorlichtje geeft trouwens bitter weinig licht maar saved my ass anyway. En heeft zich dus toch al bewezen in zekere zin. Overigens nam ik best risico. Want 2 van zulke uniformen kunnen je toch maken of breken als ze daar hun zinnen op zetten…

Neem dat van een oud-punkrocker aan. Die al 3 staatshoofden heeft moeten doormaken zonder daar zeggenschap over gehad te hebben, betaald van gemeenschapsgeld.