Hoewel het vanochtend niet regende en ik van plan was met de roets naar het werk te gaan besloot ik de regenkap aan een praktijktest te onderwerpen.Omdat ik meestal gebruik maak van een hoofdlampje (‘mijnwerkerslampje’) maar nu mijn hoofd bedekken zou, monteerde ik de ledverlichting aan het middelste slotje van het dekzeiltje. Niet fotogeniek maar met een behoorlijke ‘reflektor’ onder een hoek naar voren!
Vaak blijkt een fietstochtje meer te zeggen dan een hele middag proefzitten. Al dan niet aangesloten op de fietstrainer.
Instappen op de stoep, kap op ’t voorgedeelte, ritsen omhoog vastklikken en gaan.Het viel me gelijk op dat de frontale windstroom weg was, het zicht (nog) goed. Het raampje heb ik bij gebrek aan ander voorradig basismateriaal van dik zacht-pvc gemaakt. Eigenlijk alleen maar een soort slab dus.
Omdat ik de scharnierpunten hoog heb gekozen zijn er ad zijkanten driehoekige vlakjes open. Daar ben ik erg blij mee want het is zomer en alleen die luchtstroom kon me er toe zetten een beetje vaart te maken.
De kap (ik heb de neiging om te schrijven ‘helm’) komt wat te laag uit waardoor ik meer onderuit moest zitten om m’n kruin vrij te houden.
Dat zou beter kunnen. Ik denk aan uitschuifbare stokjes ad onderzijde die voor op de glasfiberstok steun zouden kunnen vinden, achter op het chassis.
Inschuifbaar (telescopisch) omdat ik het geheel zo compact mogelijk altijd bij me wil kunnen hebben in de fiets.
Condens onstond er niet meteen. Ik denk dat het dikke zacht-pvc ook niet zo snel afkoelt.
Na een paar niesbuien zat dat er wel. Zou ik allergisch zijn voor pvc?
Dat damplaagje bleef ook zitten maar onder m’n neus, zodat ik op ooghoogte gewoon door kon kijken.
Er waren al wat mensen op straat, vroege tramgangers. Anders voel ik me altijd nogal bekeken. Dat werd ik nu ook maar ik voelde ’t totaal anders, wel leuk eigenlijk.
Ook weer niet zo veel anders dan met een donkere zonnebril op trouwens. Maar wie rijdt er nu om 5:00u id ochtend met een zonnebril op? Zelfs ík niet!
Het was leuk om nu de rollen van bekijken en bekeken worden eens om te draaien. Iemand die wat vreemd schuin over de weg de Churchillaan overstak zag me toch wel turen naar hem.
Zijn uitnodiging tot een gesprek nam ik –uiteraard- niet aan: Mensen die naar hun werk gaan zijn meestal nog niet zo spraakzaam op dit uur, rare stad dat Amsterdam toch!
Alle geluiden in de fiets drongen meer tot me door dan met de oren vrij buiten. Maar geen constante irritaties behalve de tegels van sommige fietspaden. Mijn alleweder is dan ook lang niet zo luidruchtig als wel over “De Alleweder” wordt beweerd. In de meeste versnellingen ten minste…
Omdat de bries om mijn hoofd was onderbroken ontbrak ook de aandrang wat te versnellen. Naarmate ik de RAI naderde wou ik dat toch wel n’s uitproberen.
Toen was daar nog dat brommertje dat op een rood fietspadlicht op het RAI-terrein ging staan wachten… Ik zou toch niet op een flik lijken vanonder mijn verbouwde lasmasker?
Maar ik moest nu wat meer nadenken en turen. Hoe ik op de kortste manier, en via de uiteinden van welke gesloten slagbomen ik de kortste weg over het beursterrein richting Beatrixpark kon komen. Terwijl ik minder goed naar beneden kon kijken.
De snelheid nam af, en daarmee de temperatuur toe.
Aan de rand van het park het besef “Waar zijn we nu helemaal mee bezig? Het regent niet eens!” Ik stopte even, klikte de sluitingkjes los en borg de kap snel achter me op…
Heerlijik die frisse lucht en dat uitzicht rondom.
Maar wordt zeker vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten