ratio versus gevoel

Ik kan me niet herinneren dat ik zo uit m’n ‘gewone doen’ was als na ’t zien en lezen vd specs bij de Leiba X-treme. Toch probeer ik m’n verstand erbij te houden.

Niet alleen ga ik dan zélf meedoen met het aanschaffen van een nieuw gemaakt stuk plastic eigenlijk alleen maar voor de show: Alsof ik haar zelf gemaakt heb!
En de snelheid t.o.v. anderen met een velomobiel: terwijl ik fysiek toch geen schijn van kans heb bij wedstrijden en dat ook helemaal niet m’n ambitie was.
Voor woon/werk heb ik ‘m niet nodig, zelfs niet in de winter want de FAW voldoet redelijk, met wat aanpassingen uitstekend…

De breedte van de Leiba blijft een probleem met de getintglazen tussendeur.
De koude staat voor de deur en ik heb aan de woning (en schuuraanbouwtje) nog genoeg te doen dan om me meer werk op de hals te halen !
Ik wil zwz geen afstand doen van de FAW en dit zou ook niet hoeven want die kan ik in de schuuraanbouw stallen.
Maar de Leiba zal ik nooit verder kunnen krijgen dan de centrale hal.
Ik probeer ‘het kado’tje’ voor nu uit m’n gedachte te verbannen en voor later te bewaren.
Eerst maar eens kijken of ik van die spierkramp in m’n nek af ben morgen en dus weer gewoon aan ’t werk zal kunnen.
Misschien zelfs wel met de Alleweder. Waar ik Zondag kramp-of-geen-kramp een brede velg onder heb gespaakt.
En in principe de Quest veer nu eindelijk de juiste lengte zou moeten hebben. Zodat er geen ketting meer ratelend aan zal lopen(?).

Maar waarom had ik dan niet eens zin om dat vandaag al uit te proberen? Ik lijk wel ’n klein kind met m’n Leiba!