Een spoor van herkenning!

 

 Inmiddels is dit alweer de tweede tocht van het 'Waterlandteam' georganiseerd door Hans Huijgens ('Lighans'), en routeplanner Gert Braaks en opnieuw een route vol plaatsen waar voor mij  weer veel jeugdsentiment  bovenkwam!

Ik mag dan nu het grootste deel van mijn leven in Amsterdam wonen maar vanaf mijn zesde tot in de pubertijd beleefde ik in en om Purmerland. Omdat mijn ouders de stad juist wilden ontvluchten. Mijn oma woonde toen nog in Zaandam, in Purmerend naar de middelbare school waar ik een interessant meisje leerde kennen uit de Z.O.-Beemster en later een punkvriendinnetje in Noord-Scharwoude...

Mijn zus woont net als mijn moeder tegenwoordig in Monnickendam, mijn broer in Neck, LETTERLIJK op het water (een woonboot). Dus hoe  ''Waterlandser'' moet je ome Mick moemen (-; ?

De ploeg was dit keer een paar koppen kleiner maar André kwam er zelfs helemaal voor uit Almere. Mijn suggestie dat hij daarom op tafel mocht staan in het etablissement in Driehuizen werd terzijde gelegd (-: Evenwel heerlijk kanelige appeltaart hebben ze daar.

Ook waren er van de drie dames van de eerste tocht in februari nog altijd 2 over!

Op een totaal aantal van 8 'leden' doen we het dus altijd nog beter dan de politie-fanfare zou ik zo zeggen (en ik moet me wel redelijk gedragen hebben dus).     

Maar meer dan van de evenementen-verslagen kent u me natuurlijk van de techniek...

Zo vind ik te roemen de toegankelijkheid van het hedendaagse Zaanstad. Namelijk met elektrisch aangedreven pontveren! Spiksplinternieuwe muisstille emissievrije vaartuigen. Om via de kortste weg het afspreekpunt (dit keer Huize Huijgens) milieuvriendelijk te bereiken. 

Goed gedaan GVB/Gemeente Amsterdam, dat zal Poetin een Poepje leren ruiken!

Ik was dit keer met de Cheetah omdat ik de dag ervoor nog heerlijk in de zon het reserve wiel van de DF aan het spaken was. En het opnieuw uitlijnen van de vm na aandraaiwerk aan de ophanging nog even wilde uistellen (binnen).

Maar ook kwam techniek en het socialiseren tijdens de tocht toch nog wel even dicht bij elkaar. Tijdens de pauze in de herberg werd namelijk nog even lacherig gerefereerd naar het extra wiel(tje) dat ik aan de DF heb gemaakt. 

Totdat na het voortzetten van de tocht bij het inrijden van een gehuchtje een hoge verkeersdrempel opdook.

Fred maakte zich abrupt los van het gezelschap met zijn hagelwitte DFxl om rigoureus  naar links uit te wijken. En kon toen met deze niet toegestane verkeersmanoeuvre de inslag nog net vermijden.

De vrouw van Lex in haar tweekleurige DF lukte dat niet en een doffe klap tegen de voetenbulten was het gevolg... 

Maar eigenlijk het enige moment waarop ik even geen ontspannen gezichten heb gezien ;-) !