Een demper voor de demper

 Amsterdam is natuurlijk geen Staphorst maar  ook hier zou de vaccinatiegraad tegen Covid 19 best wat hoger mogen (72,5 procent). Gezond verstand blijkt nauwelijks in de meerderheid...

 

In de hoofdstad bestaat geen Zondagsrust zoals in die provinciestad maar ik kan u verzekeren dat die in mijn flat toch beter wél gerespecteerd kan worden!

Ik wacht die dag daarom nog even met het uitzagen van de korte sleuf (ongeveer 2,5x7cm) in de bodem van de DF voor het neuswieltje. De plaats daarvoor heb ik bepaald uitgaande van het goed zichtbare middelpunt van de drempelinslagen. Het interieur rond die plaats van een drielaagse koolstofversterking voorzien.

Zondag kon ik aldus rustig de wielophanging terugbrengen in de originele staat bij levering. Want dat maakt minder leven dan zaag-, slijp- en vijl-geluden.

Ik wil voorkomen dat als ik straks met zelfvertrouwen en snelheid (maar vooral RECHT) over een drempel knal de veerpoten te ver uitveren en daardoor de demper en de onderkant van de wielkast beschadigen.

Maar ik ben er achter gekomen dat mijn eerdere vorm van preventie een negatief bijeffect heeft. Bij het verdraaien van het stuur neigt de binnenkant in de veerpoot boven in de wielkast mee te gaan draaien. Wat het koetswerk op die plaats  zal gaan beschadigen! 

Zelfs zonder enig spankoordje tussen de twee delen van de schokbreker is dit al moeilijk genoeg te voorkomen (niet dan door stevig aandraaien van de m8 moeren).

Ik bedenk daarom een zelfs eenvoudiger methode. 

De bodem onder de wielkast is vrij rigide. Ik plaats daarop een afgesneden stuk schuimmat en zet dat achter de uitsparingen vast met zoiets simpels als een elastiekje.

Wel plak ik wat (geel) ducktape over de randen van de uitsparingen die anders scherp kunnen zijn voor het elastiekje (-:

Zo hoop ik de (interne) veerdemper te beschermen met een externe schuimlaag. Die de arm terug moet duwen van overschrijding van een wenselijke stand.

Ashes to ashes, dust to dust!