De 5 Verdedigers van Fort Amsterdam

Mark-Jan heeft met mij al heel wat te stellen gehad. Daarom ben ik blij met zijn stoïcijnse karakter ;-) Ik blog over de Fortenroute gisteren en hij kon zich ook nog heel goed herinneren dat ik anderjaars om 1 van zijn waterflesjes bedelen moest op een snikhete dag.

Om nog maar niet te spreken van die keer dat ik met de DF zijn achterwiel in de kreukels reed 0-:!

Daarom was mij er veel aan gelegen mezelf maar vooral ook de groep gisteren vanaf het Centraal Station niet tot last te zijn. En dat ik zo goed mee kon komen, ''moeiteloos'' durf  ik haast wel te zeggen, was maar goed ook!

Ik deed dat met de (zelf) verbeterde Cheetah waar ik tot op de avond tevoren nog de lagerconussen van het enige rechte Rigida achterwiel nog van moest bijstellen. Om te voorkomen dat het uit de achterpatten van de vork zou komen met de snelspanner (en daardoor dus zou gaan aanlopen tegen de remblokjes). Maar tot zover (mij mogelijk) de techniek!

Wat was het heerlijk om met het 25 tands Allight geleidewiel te rijden met mijn favouriete cranklente (165 mm) i.p.v. de 155mm te korte in de DF. Totaal geen voetklachten meer. 

Ik was dus samen met de iniciator Mark de enige andere open-ligfietser maar zou daar haast helemaal tevreden mee zijn. Hoewel het mijn bedoeling was toen het op het eind toch nog flink was gaan regenen over de Schellingwoudebrug terug Zeeburg in te rijden, Juist NIET een pont te gaan gebruiken. 

Maar ik reed zelfs zo dicht al bij huis toch nog verkeerd. Mijn excuses daarvoor nog aan André met zijn velomobiel die terug naar Weesp wilde. De weg langs de voormalige aanrijroute  van de IJtunnel leidde alleen naar een iets Oostelijker gelegen pontvaart. Natuurlijk niet naar de brug. Waar door voor te stoppen ik het alsnog koud kreeg in mijn verregende kleding. Dat gold voor Andre waarschijnlijk minder.

Maar juist bijna de gehele rit hadden we juist uitstekend weer voor de monsterrit van het jaar. Bijna 200 kilometer van laatstgenoemde met zijn Quest XS, Sjaaks Strada, Freds DF en Mark-Jans Challenge. Droog en zo rond de twintig graden!

We gebruikten maar liefst drie pontveren waarvan 1 op handbediening. Dat moet middels het opdraaien van een geleideketting naar de overkant. Er stonden echter al wat fietsers te wachten die we dus voor lieten gaan.

Toch wist ik, eenmaal los van de oever,  het moraal van onze manschappen op grijnzen te zetten door naar de vertrekkende burgers te scanderen; ''Ja draaien maar aan dat wiel!'' Waarna een ander (ik meen André) opperde om vanaf onze kant aan een ander opdraai-rad de tegenovergestelde richting in te gaan draaien.  De stemming zat er dus goed in!

Niet logisch natuurlijk want dan zouden we alleen maar langer hebben moeten wachten maar niet alleen bruikbare voorstellen hebben hun amusementswaarde!

Een tweede ploeg stond aan de overzijde al te wachten dus de de pont kwam voor ons 'automatisch' terug. Mijn idee was om de bedienende bukfietser van het opdraaimechanisme met de helm op te gijzellen (omdat die lui toch graag voorovergebogen staan). Om voor ons de lier te bedienen. Maar ik werd door vermanende blikken van mijn reisgenoten tot de orde geroepen.

Sjoerd (met Strada) had zich evenwel als eerste laten overzetten en kon nu vanaf de overkant meehelpen de ketting te verkorten wat voor twee keer zo snelle aandrijving zorgde! 

Foto: Gooi en Eemlander

Bovendien kwam daardoor de ketting helemaal uit het water dus geen vaartuig zou ons de overtocht nog kunnen beletten; echte Watergeuzen dus!

Ik denk dat zulke onbemande pontjes nog steeds bestaansrecht hebben door hun simpele  gedegen constructie. Net zoals ligfietsen dus. En dat als de grondstoffen voor het maken van trapondersteunings-accu's op zijn ook de ligfiets weer in beeld zal komen. 

Dan zal Optima Cycles in Beverwijk verklaren dat de electrische fiets ''een dwaling was op het pad van hun productie van gerenommeerde kwaliteitsfietsen''.  

Fred met zijn splinternieuwe witte DF uit Wormerveer maakte zich voor de tocht wat zorgen dat het tempo voor hem te laag zou kunnen zijn. Maar het gemiddelde tempo zat, precies zoals Sjoerd verwachtte meestal rond de dertig kon ik in de Kwakel aflezen.

Wij waren dus niet het probleem maar hij moest op de schapenroute naar Muiden achter een niet al te vlotte racefietser blijven rijden (die niet bukken wilde). En IK dus ook weer, achter Fred. Maar daar kon ik plaatselijk niet zo mee zitten. De betonplaten zaten vaak dik onder de nattige uitwerpselen van de beesten en ik scheet zelf spreekwoordelijk 'bagger' dat mijn tot ruim 8 bar opgepompte 28 mm voorbandje zou wegglijden...

Verbazend vond ik  dat  vooral Sjoerd hem met zijn brede Strada wel had kunnen passeren.

Die moest dat evenwel iets later met een klapband bezuren links voor. Een vervangende (maar dure en inmiddels niet meer verkochte) Shredda buiten en binnenband zou hem dat kosten. Die hij gelukkig dankzij de ruime vm bij zich had. Een vouwband nog wel!

Het viel me op dat hij ook veel samen met Mark-Jan de navigatie samen deed, getuige de gebarentaal. En sowieso een haast onmisbare mederijder alleen al vanwege de heerlijke ravioli maaltijd bij hem, zijn vrouw en zoontje thuis. Klasse!

Wat nattig maar zeer tevreden thuisgekomen dus met alleen een natuurlijke moeheid i.d.d. nog ''vóór de Fabeltjeskrant binnen!'' (-: