Klopt, “mislukt” is hier voltooid deelwoord omdat je er een vorm van de werkwoorden ‘hebben’ of ‘zijn’ kunt bijdenken: Het is mislukt. En eindigt het op een –t omdat de ‘k’ in het KOFSCHIP zit.
Geef gewoon toe dat het met name dít woord was dat u tot lezen aanzette. Dan mag u doorgaan! :)
De bovenste las (1) is van het AluminiumCentrum. Die is met het TIG-systeem gemaakt met een wolfraam electrode en argon als mantelgas. Zulk lasgereedschap heb ik helaas niet…
De las eronder (2) is wel van mij en heb ik met een eenvoudige wisselstroom-lastrafo gefabriceerd.
Niet zo fijn als de las van ThysID maar na een
breuk hiervan goed genoeg om het de verdere levensduur van de spriet vol te houden!
Ga je zo’n ‘universeel-electrode’ echter op een 1mm wanddikte RVS-buisje proberen krijg je gaten zoals op de foto (3)!
Lassen van RVS moet ook eigenlijk met speciale RVS-electrodes maar die kosten 30euro per doos bij de firma Steenkist (ex 21% BTW). Terwijl het door de wanddikte, of eigenlijk het gebrek hier aan, waarschijnlijk toch zal mislukken…
Voor de, naar het zich laat aanzien, uitstekende las van het AC betaalde ik (samen met ’n halve meter vd afgebeelde ronde buis) wél E35,17. Aangezien ik praktisch zeker een tweede spriet ga bouwen voor de Revolver op RVS-basis dien ik wel met een (betaalbare) oplossing voor de punt te komen.
Als ik heel precies inslijp met de verstek-cirkelzaag zou ik het in principe kunnen hardsolderen met messing. Ik heb wel n's eerder RVS gesoldeerd. En messing roest ook niet:)
Er staat nog wat zuurstof&propaan in de schuur…
Iemand die nooit geroetst heeft zal überhaupt niet begrijpen wat mij drijft! :)
De las eronder (2) is wel van mij en heb ik met een eenvoudige wisselstroom-lastrafo gefabriceerd.
Niet zo fijn als de las van ThysID maar na een breuk hiervan goed genoeg om het de verdere levensduur van de spriet vol te houden!
Ga je zo’n ‘universeel-electrode’ echter op een 1mm wanddikte RVS-buisje proberen krijg je gaten zoals op de foto (3)!
Lassen is niet echt moeilijk als je het eenmaal geleerd heb. :-)
BeantwoordenVerwijderenGoede spullen doen het halve werk, maar een goed vakman kan met de juiste techniek ook ver komen.
Oude laselektrodes kun je het beste eerst 24 uur binnen op de verwarming leggen. Ze moeten goed droog zijn. Ze starten makkelijker. Als ze warm en droog zijn lassen ze ook gelijkmatiger en mooier. Geen stoom explosies of insluitingen.
Oude lastrafo's uit mijn tijd hadden een aparte regelkastje vlakbij de lasser. Soms een voetpedaal om de startstroom even tijdelijk op te hogen bij de aanhechting. Het waren lompe en lastige dingen. Daar beschikken we niet over dus moet we onze toevlucht zoeken in lastechniek.
Eerst dus altijd een droge elektrode. Een stukje metaal van 10 cm of zo aan de aardklem vast maken. De lastroom instellen voor 2,5 millimeter of iets lager. (70-80 ampère bij 220 V?)
Daarna of je een lucifer aansteekt even de punt van de elektrode aanstrijken onder een vlakke hoek met het stuk staal. De punt zal vonken en opwarmen, maar niet hechten. De gesmolten kernpunt kan weg zonder te gaan lassen.
Daarna direct met de warme punt gaan lassen op de juiste plek.
De start zal nu vrij makkelijk gaan.
De elektrode richten op de te maken verbinding waar het meeste metaaldikte aanwezig is. De Flensplaat dus in dit geval lijkt mij. Die kan de meeste warmte absorberen. De flens stevig degen een dik aambeeld aan klemmen wil ook wel eens helpen om het te veel aan hitte kwijt te raken.
Of een klemtang er opzetten?
Geen lasopening gebruiken. Daar is het materiaal te dun voor. Dus de te verbinden materialen koud tegen elkaar aanleggen.
Als het lasbad te heet wordt, even de elektrode kort oprichten en lasbad even aflaten opstijven. Daarna weer puntsgewijs doorlassen, met steeds een korte onderbreking voor afkoelen. Niet stoppen met lassen dus! Er moet gloed in het bad blijven.
Deze techniek kan ook als je elektrode een poeder mantel heeft. De nog vloeibare slak blaas je onmiddellijk weer aan de kant zodra de vlamboog weer opstart. De elektrode dus niet te rechtop houden. Anders vermengd de slak zich in het gesmolten staal. Dat is niet mooie en niet sterk. Een veel voorkomende fout. Als je een lasapparaat hebt met gas en kale elektrode is het helemaal makkelijk.
De techniek lijkt een beetje op autogeen lassen. Dus smelten druppelen, opstijven, smelten, druppelen, opstijven enz....
Dun materiaal kan makkelijk kromtrekken door de hitte. Lange lasnaden dus in stukjes van 2 cm aaneen lassen met openingen van 2 cm er tussen. Daarna die open stukken weer dicht lassen in de tegengestelde lasrichting. Dit om de opgebouwde spanning in het materiaal weer tegen te gaan. Als het een hele grote plaat en een lange naad is, moet hij eigenlijk met een hete vlam worden uitgegloeid na het lassen. Maar dat is hier niet aan de orde denk ik.
Succes, hopelijk heb je er wat aan.
Dag Theo, bedankt voor je goede wenken. Ik kan er jammer genoeg niet veel in vinden wat ik al niet wist en al niet doe. Maar ik heb alleen een simpele (wisselstroom) trafo. Zonder mantelgas dus (want dat zou weer MIG of TIG zijn).
BeantwoordenVerwijderenDie electrodes (met koek-achtige mantel) zijn nu eenmaal per definitie niet erg geschikt voor het lassen van metalen dunner dan zeg 2mm.
Mvg Mick