Ik schrijf veelal over knutselmatige zaken. Aan andere onderwerpen kom ik dan ook meestal niet meer toe. Maar het ligt ook niet echt in m'n karakter om me daar over te uiten op het net.
Zoals iemand me bij het OB-treffen zich voorstelde "Ik ben wel autistisch hoor..." bij wijze van 'n soort verklaring op voorhand. Zo heb ik dat ook licht. 'n Exponent dat 'asperger' heet.
Doorgaans wil ik alleen mijn produkt van huisvlijt op het internet rammen (en heb daar zelfs wat reserve camera's voor liggen igv uitval), maar aan empathisch vermogen ontbreekt het me toch ook weer niet.
Ik kan over het algemeen alleen meer ontroerd raken van het gedrag van kinderen en dieren dan dat van volwassenen...
Mijn zuster is al enige tijd zwanger (zou dat iets van 9 maanden kunnen zijn?).
Zondag werd ik door m'n moeder opgebeld dat ze voor de bevalling in het Waterlandziekenhuis opgenomen was.
Zelf heb ik besloten nooit kinderen te nemen (daar zijn er immers al genoeg van) maar een tweede neefje is natuurlijk wel iets bijzonders. Bovendien zou ik m'n moeder geruststellen door mee op 'Tommetje' te letten, 't eerste jochie van m'n zus. Mijn zwager bleef namelijk bij m'n zus in het ziekenhuis.
Ik was net weer aan de Limit bezig natuurlijk, in de koele verduisterde huiskamer. Want nee dames ik heb m'n huishouding NIET in orde! Verschil moet er wezen niet waar?
Echt erg om naar Purmerland af te reizen met het stralende weer buiten vond ik het dus helemaal niet. Ik pakte de roets en ging via Watergang/Ilpendam op Purmerland aan.
De boegspriet ging behoorlijk tekeer en ook schoonvegen helpt niet veel. Bij de buddofiets met z'n opgeplakte RVS banen is dat geen probleem maar de chroombanen van de Revolver zijn echt versleten. Die boegspriet is alleen pas na de Limit aan de beurt. Toch wist maar 1 racefietser me -in de klim brug op- enige tijd voor te blijven...
In Purmerend aangekomen ter hoogte vd Mac / nieuwe Kentucky besloot ik mijn moeder te bellen. Ik was nu immers vlak bij het W-Z en misschien was het al zo ver? Toen bleek ik dus wel een camera maar geen mobieltje
rijk, glad vergeten!Dan maar door naar het ziekenhuis . Waar ik op de afdeling te horen kreeg dat Carolien nog niet aan het baren was maar wel van de afdeling voor een "zware verdoving".
Dat leek me een goede reden om weer op te krassen en gewoon naar 'oma' te gaan zoals de bedoeling was...Een ruggenprik -zoals ik later te horen kreeg- kun je natuurlijk idd wel een "zware verdoving" noemen! Dat was bij mij zelfs voldoende om een complete heupprothese in te bouwen..
En fin m'n zus haar zoontje werd vroeg in de avond geboren. Een Zondagskind dus.
En ik heb veel lol beleefd met m'n neefje. Heb hem appelpitten leren schieten! Hij vindt het zelfs 'vet lachen' om die kneppelhard in zijn gezicht te ontvangen!
Ja "Jongens onder elkaar" hé :)...
Hij at er zelfs 'n hele appel (met schil en al) voor op om bij de pitten te komen! Terwijl hij verder bij z'n oma alleen maar pannekoeken eet. Dat is voor hem de gebruikelijke usance..
Ik ben blij dat ik nu toch zo goed met hem overweg kan want aanvankelijk kon hij erg slecht tegen mijn grappen, zoals wel meer mensen dus...
En mijn zus met haar kind? Ik weet alleen dat hij 7 pond weegt en "zulke grote handen en voeten heeft". Ik ben namelijk niet uitgenodigd voor het bezoek Maandagochtend itt m'n moeder ("Is me nog te veel")...Maar ik zou daar zo-wie-zo geen foto over vrij geven, zoals ik dat meestal gescheiden houd van m'n blogactiviteiten. Mijn moeder is erg blij dat ik
het jochie afleiden kon en zij zo desnoods halsoverkop naar het ziekenhuis zou kunnen mocht er iets mis gegaan zijn. En ik ben evengoed ontroerd door het Siamese kattenpaartje in Purmerland, een kater en een poesje, die eveneens snel een nest jonge kittens verwachten. En in de krabpaal (door mij opnieuw van bekleding voorzien) zo liefdevol met elkaar omgaan. Zelfs kwamen ze gezamelijk bij mij in het logeerbed liggen.
Maar dat ga je in haar toestand niet flitsen...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten