Trike-Treffen -2

Ja je komt op een camping, hebt eigenlijk ten overvloede kaplaarzen meegezeuld uit Amsterdam en wat is dan het grootste cliché om net ff vergeten blijken te hebben ? Bullseye, je tentharingen…

Daarmee heb ik onlangs in de tuin namelijk nog ’n vogelnet gespannen over de jonge aanplant. Maar het zakje met de pinnen niet teruggelegd.
Ook daar had het organiserend talent van Ron evenwel iets op gevonden en al snel kwam hij met ’n zakje oranje kunstof tentharingen vd beheerster terug!
En daar zou het niet bij blijven.Want hij had niet alleen het afgesproken alu achterwiel 19X451 bij zich maar gaf ook zijn, wat krap geworden in de buikstreek, Gore-Tex paars gestipte wielrenhemd en ’n strakke fietsbroek gratis en belangeloos aan mij kado!
Met ’n maskertje op lijk ik daarmee op de Joker uit Badman maar nu kan ik het dus ook eens in de praktijk proberen: échte wielerkleding!
Een opvallend karakter deze R.Fust, charismatisch maar ook doorspekt met ’n dosis –zelf- humor waarmee hij zelfs botte afwijzigingen van sommige Trikefabrikanten die hem ten deel vielen mee van zich af laat glijden…En toch ongezouten zijn mening geeft. Ik heb geen produkten van ze hoor.

Mag voor mij koffie zo belangrijk zijn dat ik er ’n zware italiaanse perculator voor mee naar de camping sleep (ook zónder Giro d’Tlalia trouwens), Ron raakte er niet op uitgekeken. Getuige het grote aantal foto’s gewijd aan dit onderwerp. En dat is het eerste wat ik deed en hem aanbood: Tja ieder z’n urgenties Ron!


Ik ken verder eigenlijk niemand binnen de HPVc die dat zozeer in z’n eentje doet (afgezien van meneer van Hattem misschien)... En het spreekt me erg aan zijn openheid. Extrovert.

Ik drink alleen (in den vreemde) geen biertje mee. Voor mij moest ’t sportieve gebeuren nog volleind worden namelijk, en de concentratie zo goed mogelijk behouden.

Een ander voor mij onvergetelijke ontmoeting met een heel bijzonder iemand werd die met de andere Campinggast; Jimm Pratt- Amerikanen kijken niet op een medeklinkertje.
Zo wekt hij op zijn van een oude halve Leitra voorziene trike met een zonnecel z’n eigen stroom op voor het opladen van de verlichting en telefoon.
Deze bijzonder vriendelijke overal iets van wetende en in andere fietsen geinteresseerde techneut die helemaal uit Denemarken kwam om aan te tonen dat ’n trike ook voor alle weersomstandigheden geschikt gemaakt kan worden heeft me veel geleerd over het stuurgedrag van tweesporige voertuigen.Zoals Camber en Ackermann-effekt.
Het contrast tussen Jimm en Ron kon in zekere zin haast niet groter. Heeft Ron ’n peperdure vouwbare Ice achter in z’n auto voor z’n vakanties naar hoofdzakelijk Duitsland (waar goede campings, eten en drinken zijn…), bij Jimm hangt zijn oude glasfiberstroomlijn letterlijk met houtjes en touwtjes bij elkaar. Leest hij de spanning van zijn electronicanetwerk af op ’n aan het stuur gemonteerde universeelmeter (“waar helaas wel ook weer ’n batterij in moet”)en is de trike eronder uit het jaar zero, hoog, zwaar, en verend op een totaal uitgeveerd diabolorubber waar Napoleon nog de Ardennen mee is overgetrokken.Waarbij zelfs mijn JE-trike een racemonster is in vergelijking!
Mannen naar mijn hart dus, hoe verschillend ook.
Jimm nestelde zich als een, niet al te slanke, uil in de boom (waar ik later de campingbaas nog onaangenaam door verrast over zou horen “Is die hangmat van ú ?!”)



Ze konden het evenwel zo goed vinden dat ik hun stemmen door de gehoorbeschermer in m’n tentje heen kon blijven horen vanuit de oude schuur (die Ron voorstelde in de fik te steken als het hout op was…) nadat ik allang op een oor lag.

Mijn 2’hands Nomad iglotentje blijkt idd veel aangenamer dan m’n oude koepel- en de nieuwe 'mummie' slaapzak hield me ook comfortabel warm.
Ook al omdat ik het (zelfde) luchtbed van het Paastreffen nu van het grondzeil isoleerde door er alle meegebrachte kleding onder te duwen..

Release Trike-Treffen -1

Dit jaar is er een nieuw fenomeen in ligfietsland bijgekomen. Door Ron Fust gelanceerd, het eerste ‘Trike-Treffen’.En ik was erbij met mijn klassieke oldtimer!

Omdat de weersverwachting aanvankelijk nogal slecht was in aanloop op ‘Trike-by-Duurstede’ heb ik alvorens definitief te besluiten met de JE-trike (en niet met de Alleweder)te gaan eerst maar eens wat bredere banden voor de vering en spatborden tegen de modder gefabriceerd.
Als hemelwater kun je immers nog iets helders verwachten id vorm van H2O. Maar van de straat af nat worden kan spontaan rugbywedstrijd-associaties oproepen…
Ik vertrok al kwart voor negen ‘s morgens, ongedurig als ik ben. Maar het bleef gelukkig betrekkelijk droog.
Hier en daar een klein motregenbuitje maar om +/- 13:00 was ik daadwerkelijk op de camping. Op een sukkeldrafje van hooguit 21-22 km/u daar gekomen met ‘uitschieters’ van wel 26 (!).
Mijn Legend Hcx op de nekbeugelstandaard bewees daarbij goede diensten want de al niet meer werkende kilometerteller zou door de dikkere 2” HPV-banden (overgenomen via Marktplaats van het Solar-challenge Delft-projekt)zwz een onjuiste snelheid weergeven door de grotere wielomtrek. De GPS is daar gelukkig niet gevoelig voor (hoewel wat trager id registratie).
Eigenlijk had ik de Garmin lange tijd niet nodig want ik hoefde aanvankelijk slechts het Amsterdam-Rijnkanaal te volgen…



En daarna Utrecht door waar ik nog iets zou hebben kunnen kopen of eten. Ook wel handig in zo'n route van de Fietsersbond Routeplanner Provincie Utrecht. Erg tevreden over. Maar ik had genoeg aan ’n zakje chips en ’n paar slokjes cola light uit de bidonhouder.
Het leek wel ’n eeuwigheid te duren maar was niet onplezierig rijden.
i.t.t Tot de zwaardere FAW hoefde ik de versnellingsnaaf in het achterwiel niet uit z’n meest gunstige stand te halen ondanks de zware bepakking.
Eigenlijk had ik het regenpak en zeker de kaplaarzen (en want daarvoor weer tooclips ipv clipless-pedalen)net zo goed thuis kunnen laten.
Sterker zelfs, nadat ik de regenbroek allang had uitgetrokken om van het klamme transpiratievocht af te zijn verdween het gevoel uit m’n voeten door de kennelijk knellende werking van het rubber.
Na het omruilen van de krengen voor echte Lidle-schoenen in de clips verdween het beviezingsgevoel gelukkig.
Of dat nu door het afknellen van de zenuw- of bloedbanen kwam weet ik nog steeds niet, maar prettig was het niet zo'n afstervend ledenmaatgevoel.

Dat was het wél om tussen de bloesems der boomgaarden na 60 kilometer op de camping aan te komen en onthaald te worden door Ron Fust himself als eerste -echte- trike-toertochtdeelnemer !

Met dank aan jan van Zelderen voor bovenstaande foto!