Aduaderzijl (1) / ambachtelijk dorsen

Mijn rit met de roets afgelopen week naar Groningen is gelijk de verste die ik ooit  gemaakt heb. Tot genoegens 230 kilometer voor de toe- 200 voor de terugrit. Maar die laatste zelfs op één dag. Dankzij Parijs-Brest-Parijs ( een tocht van 1200 kilometer binnen een tijdslimiet van maximaal 90 uur) rijder Bartel Lamers.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik vertrok op donderdag mijn eerste vrije dag voor dat weekend om 8:00 u.
Dat lijkt misschien vroeg maar om spullen te verzamelen heb ik de wekker af laten gaan op het uur van een doordeweekse werkdag, al 4:00 u. :-) 

Deze toerit voor de tourrit liep voorspoedig want ik liep al rond half 12 a.m. bij Cor Zwaag de achtertuin in.
Ingmar kwam wat later en ik ontmoette Cor's vrouw die met haar stem een CD had volgezongen (vrij vertaald). Er werden boterhammen met gebakken ei en zo gegeten en Ingmar en Cor bleken allerhande provianderingsmiddelen mede te gaan nemen.
Vanuit Anna Paulowna reden we de Afsluitdijk op en ik voelde me zó sterk dat ik een flinke voorsprong op Cor en Ingmar nam. Waarbij deze zelfs enige tijd uit mijn brilspiegeltje verdwenen :-)
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat dit mijn beste dag gelijk al was want hierna volgden twee lekke banden (de dag erna) en zelfs een dyneemabreuk (op de terugweg) waarbij ik van de welwillendheid van Bartel afhankelijk was die me een reserve aandrijfkabel afstond. Ernstig hiaat natuurlijk toch wel in mijn voorbereiding )-:
Het was broeierig warm de eerste dag maar we reden -na de Afsluitdijk- rustig maar gedurig verder. Via Harlingen volgden we de dijk met de Waddenzee die eigenlijk geen verkoeling bood. Bij Wierden pauzeerden we en prepareerden de jongens soep op hun meegebrachte campingbrandertjes. Een erg prettige manier om genoeg zout in je lichaam te houden op zo'n dag!
Ik nam daar een foto met de zelfontspanner door de camera op de trap tegen de dijk te zetten en dan in beeld te sprinten met mijn witte benen :-)
Zoals te zien staat daar achter het kerkje een bank met uitzicht op de graven. Ik was blij dat Cor de publieke functie van het bedelen om water in onze bidons op zich nam bij een woonhuis want ik had mijn Sex Pistols T-shirt aan...

We kampeerden op een simpele maar van de existentiële gemakken voorziene camping  't Kaatsgat in St. Jacobiparochie. Zoals gratis douches. Ook erg leuk vond ik de aanwezigheid van een bijzonder aanhankelijke bokje en geit. Vooral de bok kon niet genoeg krijgen van kriebels over zijn kop en onder zijn sik. Als ik wegliep vlogen mij de hinnekende verwijten om de oren.
Ik hielp Cor d.m.v. mijn batterijentestertje met het uitsorteren van zijn voorraadje AA's. Hij heeft een mp3 spelertje met een los versterkertje en blies die opnieuw leven in op de 'natuurcamping'. Dat bleek i.d.d. gezellig en "zou mij wel genezen van mijn voorliefde voor punk".
Met die boude opmerking overviel hij me zozeer dat ik vergat te vermelden dat dit meer een signaalstof voor me is in beeld en geluid. Zoals feromonen.
Die, onafhankelijk van het gedragen T-shirt, in kracht inboet in het gezelschap van 50+ heren zonder aanwezigheid van vrouwelijk gezelschap. Competitiedrang maakt dan plaats voor gemoedelijke gezelligheid en verdraagzaamheid, ook bij mij!
Bovendien heb ik iets later op mijn levenspad waardering  gekregen voor een totaal ander genre. Ruraal Friesland noch Groningen kunnen zich meer bogen op een op dergelijke fysieke landbouwbewerking trouwens. Maar daarvoor in de plaats is bij verstandige mensen dus het roeifietsen gekomen: