ALF's ECO-tour

Zondag had ik mezelf eigenlijk wel in tweeën willen splitsen: de ALF-rit meerijden op de voorwielaandrijver en de oproep van Greenpeace voor een 'Stop de zee' milieutocht meefietsen op mijn Jan Eggens trike.
Mijn idee was daarom om eerst een snelle rit naar Purmerland te maken (waar ik nog een sleutel af moest geven) en daarna met gezwinde spoed terug naar de Hoofdstad locatie Kippenrondeel. U leest het goed :-)

Om andere mogelijke Museumpleingangers die derde zondag van de maand vast te waarschuwen voor mijn snode plannen plaatste ik dat voornemen zaterdag op de ALF gangerslijst.
Mark-Jan, eigenlijk wel Mister-Amsterdamse Ligfietsers himself met zijn jaarlijkse Fortenroute, kwam en ging mee.
Omdat ik al sinds vorig weekend een 'Alleweder' 65 tands tandwiel op de voorwielaandrijver gemonteerd heb reden we redelijk rap naar de pont bij het centraal station. De afzettingen in Noord aan de overkant van het IJ tegemoet voor de jaarlijkse Dam-tot-Dam loop.
Daar moesten  we wat omrijden en begingen we om ongemak/oponthoud te voorkomen zelfs een verkeersovertreding. Maar eindigden toch bij de kerk van Purmerland. Waar mijn moeder tegenover woont die ons met thee. koffie en Snelle Jelle hartelijk ontving.

 De kerk van Purmerland is bij gebrek aan kerkgangers (en niet door PUSSY Riot dus) gesloten als kerk. En voor een symbolisch bedrag verkocht als woonhuis aan een echtpaar met een elektronicawinkel in Purmerend.
Met de verplichting tot onderhoud en restauratie van het geheel... Maar ze kunnen daarna dan wel steengrillen boven de grafstenen die zich (ook) binnen bevinden (-:

Terug zijn we via Monnickendam gereden, langs het Noord-Hollands kanaal naar de bruggen van A'dam Oost om over het IJ te geraken.
Om de een of andere onduidelijke reden kiest de gemeente Amsterdam er juist op de dag van de D. tot D- loop steeds voor om één kant van de twee fietspaden af te sluiten op de Schellingwoudebrug.
Terwijl er juist die dag ook een geweldig druk racefietsevenement over gereden wordt. Echt bloedlink als er op zo weinig ruimte op elkaar in gereden wordt!
Omdat ik aanvoelde dat het wel even zoeken zou worden naar de mensen van de 'milieubrigade' zag ik ervan af met Mark de JE-trike nog voor mijn fiets te verruilen bij mij thuis. Ook al omdat daar de trommelremmen nog van moesten worden afgesteld.

De scharrelkippenplek bevindt zich vrij dicht bij de Amstel en het de Miranda zwembad.
Mark wou graag een paar scharrelkippen (levend) meenemen naar zijn huis in Amstelveen maar stelde zich uiteindelijk gelukkig tevreden met een doosje eieren uit een muntjesvitrine muurautomatiek a la de FeBo fastfoodketen.
We kregen ook koffie, een croissant, gekookte eieren en er vielen ons vriendelijk tegemoet komende milieuactivistes ten deel ;-) !
Op zelfgemaakte gele bordjes werd het gemeenschappelijk klimaatbescherings ideaal  uitgedragen met slogans als het dadaïstische "Stop de zee !". Mijn reflecterende gele hemd kleurde daar goed bij en spoedig vertrok ons clubje wereldverbeteraars achter de koffie-bakfiets aan naar ons eerste doel.
Via de Uiterwaardenstraat naar een prachtig monumentaal pand op de Prinsengracht 'Wetering duurzaam' .Een interessante voordracht van een aanspreekbare spreekster daar en wederom verse versnaperingen uit de koffiekar.

Wel had deze bakfiets te maken met een langzaam leeglopende achterband waardoor de knul op het zadel de hoge bruggen van de grachtengordel lang niet altijd nemen kon en er geduwd moest worden. Om beurten was Mark of ik de pineut om met onze handpompjes de lucht in de Big Apple ballonband aan te vullen...

We kwamen dus ongeveer "als geroepen". Ook kweten we ons beurtelings van het stellen van kritische vragen of bijval.
Want hoe robuust van uiterlijk ook, Mark zowel als ik zijn redelijk ter zake kundig en als 'die gezellige snuiters van de ALF'  lieten we ons toch geen kolen voor citroenen verkopem, Ongeacht het decolleté.
Het verdere verloop van de zeer interessante KIP Kleef Aan tocht is hier te zien.
Maar het voor onze ligfietsen tergend langzame tempo begon wel zijn tol te eisen.
Mark kon wat beter in een rechte lijn blijven rijden met zijn lage racer dan ik met het Cruzbike-principe aandrijving en besturing. Met vaak nog geen 5 km per uur. Maar ten slotte verkoos ook hij het zijn fiets als een soort step aan te drijven. Door zijn rechter knie in het lage stoeltje te steunen en zich met zijn andere voet af te zetten. Om een uur of vijf hielden we het voor gezien en zijn we afgehaakt.
Bij thuiskomst heb ik wel door het langdurig intensief balanceren bij lage snelheid nog lang last gehad van evenwichtstoornissen. Ik leek wel zeeziek!

Maar vandaag ben ik al weer met de Cheetah naar het werk geweest.