Paastreffen verfrissend

Campinggasten van de Harskamperdennen hebben het gezien, anderen waarschijnlijk geraden, ik ben niet met de C-Alleweder de heide op geweest voor het Paastreffen.
Anders dan bij mijn abrupte afblazen van dit idee richting Biddinghuizen, waarbij de FAW gelukkig nog soelaas bood, ging daar dit keer een gericht besluit aan vooraf. Waarover later stellig meer…

Hoewel ik de huur van een Bobyak nog even overwogen heb voor achter een tweewieler dacht ik als alternatief misschien geen gekke keuze te maken met het gebruik van enorme krantentassen aan de bagagedrager van de JE-trike.

Zo zou ik tenminste geen fietskaretje hoeven te gebruiken. Zoals naar het Herfsttreffen id buurt van Blaricum. En zo wellicht iets lichter trappen?
De theorie dat bij lagere snelheid de rol van de luchtweerstand ondergeschikt is speelde een flinke rol in mijn afweging daarbij. Dat ging voor de heenweg ook wel enigszins op, hoewel m’n snelheid nauwelijks boven de 23 km/u uit kwam.
Op de terugweg met behoorlijke wind tegen was ik het laatste stuk jammer genoeg nauwelijks meer vooruit te branden. Ik ben van verveling maar vast waypoints van de puzzeltocht gaan wissen!

Bovendien was de spanning van mijn achterband op die terugweg ook nog eens beneden peil. Omdat de 451 Vredestein ‘Paragon’ er met een beschadigde hieldraad anders van af zou lopen...
Evengoed waren de Zaterdag en Zondag heel redelijke dagen voor de verzamelde Paasgangers. Waaronder ondergetekende.
Met daarbij vehoudingsgewijs een groot aandeel specifiek roodharige vrouwen. Of toch ten minste met sproetjes…
Het was genoeglijk om door 2 van hen (dus niet “hun”, want dat is bezittelijk voornaamwoord) direkt en onafhankelijk van elkaar bij m’n voornaam aangesproken te worden: Dán heb je pas wat bereikt zou ik zeggen :)!

Het was pikkedonker en ik liep te zoeken naar mijn tent toen ik, afgeleid door het kampvuur, tegen een vrouwenlichaam aan botste. Dat ik daarna herkende : Welnu een man kan het slechter treffen!
Maar de woordelijke weergave van de consternatie gaat jullie niet aan vind ik. We kunnen nog steeds door één tentingang, laat ik het daar op houden!
De nacht van Zaterdag op Zondag was ook koud genoeg voor een toespeling daar op.
Om geen misverstanden te krijgen (of zeg maar gewoon “een blauwtje te lopen”) heb ik mijn benzine-handwarmer gebruikt als kruik. In een wollen sok voor de zekerheid.
Met zo’n ding krijg je ook geen onenigheid of verwijten achteraf natuurlijk.
De puzzeltocht was gezellig en het was de hele middag droog. Hoewel hij begon met een klapband in de Paragon. Daarbij was de hulp van mijn groepsgenoten onmisbaar want Henkie (ik) was zowel z’n plakspullen als z’n fietspomp vergeten mee te nemen! Krijg je er van…
Natuurlijk heb ik ook genoegzaam de nodige informatie en communicatie uitgewisseld met mensen als Pjotr en Ymte Sybandy.
Het moet die laatste daarbij wreed veel moeite gekost hebben zijn enthousiasme te onderdrukken over mijn “Het nieuwe schakelen”- systeem dat ik met de JE-trike demonstreren kon.
Dat systeem is namelijk ook toepasbaar in de VM.nl voertuigen. Om die te kunnen laten schakelen vanuit stilstand. Goed dat ik er niet bij verteld heb dat er geen octrooi op staat! ;)

De tweede nacht was het helemaal niet koud meer maar begonnen de regenbuien. Dat klonk als kiezelstenen op het dubbele Nomad-zeildoek van de tent. Maar na me eindelijk vermand te hebben de buitenlucht op te zoeken viel dat reuze mee.
En er was ook gelegenheid de tent op te vouwen zónder regen op dat moment gelukkig.

Mijn favoriete Sony Cybershot camera is al op de heenweg (vanaf Naarden) in het ongerede geraakt helaas. In de Vestingstad verzocht ik een dagjes-papa mij en de trike met de (te) brede krantentassen vast te leggen op de gevoelige plaat. “Doe maar een artistieke impressie”. Hierna alleen nog maar streepjes op het display...
Omdat ik geen reserve-camera bij me had is het daar dus ook bij gebleven helaas …