Zo in mijn sas met dubbelglas

Eergisteren was ik er zeker en vast van overtuigd dat ik gelijk de volgende ochtend mijn nieuwe setting zou gaan uitproberen.
Pijnlijke voeten en een niet helemaal lekker voelen met een akelig kuchje deden me daar gisteren toch nog een dagje mee wachten: vorst genoeg voorlopig! ”Een praktiserend wetenschapper moet zichzelf soms wat ontzien in het belang van de mensheid”-bedacht ik me bescheiden.
Vandaag evenwel moest Barbertje hangen. Maar dat bleek geen straf.

De aluminium strips op het vizier zitten ongeveer ter hoogte waar ik door moet/kan kijken. Toch haal ik ze er af voor de volgende keer. Wegens geen functie meer en achterhaald door iets beters, maar laat ik niet op de conclusies vooruitlopen…
Aanvankelijk leek het gelaagde raampje zelfs helemaal niet te gaan beslaan (bij een temperatuur van -7,5). In de Rivierenbuurt na het passeren van de Amstel wel lichtjes maar nauwelijks in staat het zicht te beperken. Zicht dat niet lijkt te zijn verslechterd door 2 ipv 1 plaat (+/-) 0,5mmm Lexan.
Ook is de wasem veel beter verdeeld behalve minder als het optreedt. Ik stak het Rai-terrein door het Beatrix park in. Het eerste stuk daarvan is slecht verlicht en daar schrok ik even van. Toen stond het ‘angstzweet’ ahw op het ruitje!
Een goede reden om de handenwarmer te activeren. En wonder-o-wonder de wasem trok weg. Wat een heerlijke luxe, de gekste verrichtingen en snelheden te kunnen uitvoeren en doormaken bij een toch volkomen goed zicht. Dit was LEUK!
Zelfs kon ik met het aangezicht de temperatuur-wal voelen.
Ik moet alleen bekennen dat deze combinatie van zichtverbeteraars niet al te lang geduurd heeft.

Zijn de handenwarmers in het verleden in combinatie met het rijden op een tweewieler steeds genoeg geweest om op het werk te geraken met warme handen, nu was het snel gedaan met de warmte afgifte. En gelijk begon het beslaan ook weer.
Ik heb me de verdere tocht dus wat ingehouden en met m’n kleding een evenwicht gezocht tussen inspanning, basic instinct en snelheid. Maar het is eigenlijk niet meer nodig geweest onder het vizier door te kijken met deze dubbelwandige uitvoering. Nadat ik de inmiddels steenkoude handenwarmer er tussenuit verwijderde ten minste, want de ruitjes dicht bij elkaar werkt kennelijk het best…Klittenband-afstand.

Wel verblindden tegemoet rijdende auto's me wat op de Legmeerdijk. Maar door met de hand richting oor het aluminium frame’pje wat op te lichten kon ik er gemakkelijk onderdoor kijken. Tot het ongenoegen voorbij was. En zonder de gang eruit te verliezen. Een effect wat niet minder was met enkel-Lexan trouwens.


De Neopreen-overschoenen bleken genoeg om m’n voeten warm te houden. De batterijen kon ik zodoende sparen voor de terugweg. Daar zat namelijk een stuk lopen in op de fietsschoenen (zonder de kwetsbare overschoenen gelukkig) die in het bestek van deze resultaatsbeschrijving wat te langdradig zou worden. En niet ter zake doende.
Ik heb bij Carl Denig eerder een (eenmalige)zout/metaal handenwarmerset gekocht die veel langer mee zou moeten gaan, wel 8 uur!. En toch door hem terug in de (vacuüm) verpakking terug te stoppen uit te schakelen moet zijn.

Die had ik eigenlijk gekocht als alternatief voor een elektrische deken. Voor onder het luchtbed bij het kamperen.
Maar deze jongen heeft die niet gebruikt dus die zou nu als raamverwarming kunnen gaan dienen!

Allemaal vd Wetenschap M’neer…