De "bodemplaat" der DF

Dit zelfstandig naamwoord tussen aanhalingstekens kon ik van de zomer beluisteren uit de mond van een NVHPV-coryfee. Die toch al meerdere velomobielen reed, berijdt en heeft bezeten. Had hij het werkelijk over een monocoque velomobiel of zag hij zijn auto voor ogen? 

Ik heb de DFxl van Intercitybike goed kunnen bekijken toen ik Ymte trof bij het Velodrome in Sloten en op de Afsluitdijk  (i.v.m. de -race). Inplaats van sociopathische praatjes richtte ik me op bodemschade en kon die ook duidelijk vaststellen aan de 'voetenbakken' die geïntegreerd zijn in het vooronder.
Dit zegt natuurlijk al genoeg ver de veronderstelde "afstelmogelijkheden van de achterveer" om de fiets hoog genoeg op de wielen te krijgen en zo schade door verkeersdrempels te voorkomen. Dus ik wist wat me te wachten zou staan met het kiezen voor deze fiets...

Als je de 'bakken' hoger probeert te krijgen door het korter afstellen van de achterveer  zakt de achterkant. Gaat de zeer kwetsbare dragende "kokerbalk" (om maar even in het inleidende jargon te blijven) op dezelfde manier verloren. Minstens zo erg dus!
Die kokerbalk / kettinggoot raak ik al als ik de fiets op straat probeer te zetten op drie wielen. Dan moet ik de achterkant opgetild houden om de kettinggoot niet te raken met de drempel van de voordeur van mijn benedenwoning.

Wat nog wel eens wordt toegepast om de voorkant hoger te krijgen is het monteren van zo dun mogelijke voorbanden (28-23 mm), om vervolgens de voorveerophanging in de wielkast wat uit te vullen zodat het wiel wat verder naar onder uit gaat steken. Daar wordt de draaicirkel zelfs wat kleiner van.

Toch ben ik geen fan van deze methode omdat het je dwingt om op keihard opgepompte banden te rijden en dat bovendien de windvang in de wielkasten vergroot. Dat is niet waar ik de DF voor gekocht heb!
En het schoonhouden van de wielkasten wordt me veel te lastig als ik voor carrosserie-delen zou kiezen om de wielkasten af te sluiten. Daar heeft Frank me al voor gewaarschuwd.
Ik vind de bereikbaarheid van de wielkasten door het makkelijk afhalen van de wielen nu juist zo'n voordeel boven de Questen!
Daarom rijd ik dus Kojaks die ik gelukkig nog aardig op voorraad heb want ze blijken zelfs lichter te lopen dan de roemruchte 'Primo Comets' en zijn met hun 35 mm aardig comfortabel.

Alleen dat aanlopen aan de onderkant...

Amsterdam puilt uit van gemene bestrating om de snelheid van vervuilende auto's af te remmen. Ook ik kan die niet allemaal omzeilen en het effect is er dan ook naar. Links is er zelfs een scheur door ontstaan naast de eigenlijke raakplaats in de lengterichting. Als ik er een lamp onder leg komt het licht daardoor naar binnen schijnen!



Met stroken pakpapier die ik met water onder de fiets heb geplakt heb ik expres de drempel bij mij in de straat geschaafd:





Waar het papier wegscheurde heb ik met het ceramische slijpvoetje op de multitool de toch al verdwenen

onderkant verder afgeslepen tot in het carbon:


Met epoxy heb ik de wapening onder opnieuw afgelakt.
Daarna de zaklantaarn opnieuw onder de fiets gelegd waarmee ik door de afgeslepen plekken heen kon schijnen om de plaats te bepalen van nieuw weefsel aan de binnenkant. Met Paclanfolie druk ik de lucht uit de hars, overbodige hars weg en zorg ik voor een gladde afwerking.
Bovendien word je de damp van de hars in de woning zo wat minder gewaar (heb ook een ionisator \ luchtzuiveraar er bij  aangezet).













In het interieur heb ik met de 155 mm pedalen en schoenmaatje 42 namelijk ruimte genoeg. Ook al omdat ik het stoeltje eerder hoger hing (i.v.m. heupproblemen als ik te diep zit).

De verkeersheuvel huis-afwaarts kan ik nu probleemloos nemen! Bovendien voelt de onderkant al weer veel steviger aan door het lamineren dan na de al ontstane slijtage.

Als ik de straat na het werk terug in rijd kan ik de zelfde drempel nog wel licht raken. Evenals wat andere drempels dus ik zal deze actie nog wel eens moeten herhalen!